مهدی گرایلو
پیش‌شرط اخلاقیِ داشتن رویکردی سالم به مسئله‌ی فلسطین تعهد به این حکم مطلقِ روش‌شناختی است که «بهترین و مطمئن‌ترین تصمیم‌ها، همیشه با پایبندی متعصبانه به جزم‌های عدول‌ناپذیر گرفته شده‌اند»؛ براین‌پایه عقل حُکم می‌کند که پیشاپیش تسلیم خواسته‌های بی‌واسطه و علایق خاص اعرابی که در این کشور زندگی می‌کنند نشویم، چون چه‌بسا در جوّ تبلیغاتیِ فراگیری که پیرامون این مسئله از سوی صلح‌دوستان و نیروهای بنابه‌عادتْ نیک‌اندیش شکل گرفته است، عموم آنها عجالتاً هوادارِ غیرانتقادیِ راه‌حلِ پیش‌پاافتاده‌ی «دو کشور» باشند. دراین‌باره بهتر است حتا به‌جایِ خود فلسطینی‌ها بیشینه‌گرا باشیم، زیرا موضوع اصلاً یا صرفاً مسئله‌ی ملی نیست و احتمال آن وجود دارد که سطحِ ملّیِ کشمکش حتا بدون استقلال فلسطین برپایه‌ی مرزهای 1967، با اجرای رسمی برابری حقوقی اعراب و یهودیان، به‌مرور در قالب کشور کنونی هم رفع شود، درحالی‌که مسئله‌ی فلسطین همچنان به‌قوت خود باقی‌ست؛ این مسئله با تعیین نظام سیاسی کل منطقه در پیوند است که با بهبود وضعیت حقوقی اعراب فلسطین یا پیاده‌سازیِ مسالمت‌آمیز طرح «دو کشور» مرتفع نمی‌شود.
بقیه مطلب را در اینجا دنبال کنید
