گزارش دومین پاکسازی

نویسنده: مهدی گرایلو

چهارگاه (زابل، حصار، مخالف): دانشِ همیشهْ مطلق

هری کونزرو پس از شنیدن خبر اهدای نوبل ادبیات به باب دیلن، نوشت: «از وقتی که به اُباما به‌خاطر «جرج‌بوش‌نبودن» نوبل صلح دادند، این مسخره‌ترین نوبل بوده است»

کمی پیش از آغاز رسمی ثبت‌نام داوطلبان انتخابات ریاست‌جمهوری بود که زمزمه‌های حضور بقایی به‌گوش اپوزیسیون راست هم رسید؛ آنگاه در شرایطی که هیچ‌کس فکرِ گام بعدی داستان را نمی‌کرد، عباس عبدی در مصاحبه‌ای حضور او در انتخابات را بی‌معنا ارزیابی کرد؛ او پیشاپیش قولِ ردصلاحیت بقایی را داد و کنایه‌ای هم بارِ هواداران این جریان کرد که اگر محترمانه توصیه می‌شود که در انتخابات شرکت نکنند، گذشته از سنجش‌های درون‌حاکمیتی، این مهم نیز لحاظ شده است که یک‌وقت با اتفاق ناخوشایندی مثل ردصلاحیت، جلوه‌ی قضیه برای کسی، و البته برای کل مجموعه، بد نشود؛ فرضیه‌ای که روی این لایه از ژورنالیسم ایرانی برای اثبات خود نزد جامعه‌ی لیبرال‌ها بی‌تابانه این‌پا و آن‌پا می‌کند این است که وقتی چنین در حق کسی آبروداری می‌شود و او درعوضْ آن را نادیده می‌گیرد و به کار بی‌نتیجه‌ی خود ادامه می‌دهد، لابُد عدم‌شناختش از مجراهای رسمی و غیررسمیِ تجلّی متین قدرت در ساختار سیاسی کشوری که می‌خواهد رئیس‌جمهورش شود را به رُخِ همین کشور می‌کِشد. سپس خودِ احمدی‌نژاد هم ثبت‌نام کرد و عبدی به‌جای آن‌که به نتیجه‌گیری شتابزده‌ی این فرضیه، یعنی همان موردِ عدم شناخت، بازگردد و بیشتر دقت کند، مقدّمات متقن آن، یعنی قطعیتِ ردصلاحیت، را این‌بار با خود به رسانه‌های دیداری و شنیداری هم بُرد. چرا؟ احتمالاً چون نوع خاصی از مفهوم‌پردازی وجود دارد که در آن هیچ فاصله‌ی زمانی‌ای میان طرح مفهوم و تحقق آن در جهان بیرون وجود ندارد: همه‌چیز در «یک چشم‌به‌هم‌زدن» صادق است؛ مثلاً به‌محض اندیشیدن به قطعیت ردصلاحیت یک داوطلب، آن داوطلب مبتلا به عدم‌شناخت خواهد بود …

بقیه در اینجا