شَریطه‌ی خاطیان 

نویسنده: مهدی گرایلو

می‌گویند هر نوشته‌ای خوب است، مگر نوشته‌های مَلال‌آور. فکر می‌کنم قطعنامه‌ها را باید از نوع نوشته‌های مَلال‌آور دانست.

(لنین. گزارش کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست روسیه به کنگره‌ی نهم)

پس از تدفین: قطعنامه‌ی سوگواران

همه‌چیز با تصمیم درباره‌ی خودکُشی آغاز می‎شود؛ یعنی آلبر کامو و اندیشیدن حول‌وحوشِ این قضیه: در دهه‌ی هشتادِ خورشیدی، یک صفحه‌ی سیاسی، مانند جوهرِ یگانه‌ی اسپینوزا، خودگسترانه از سمتِ چپ بسط یافت تا روندِ اندام‌افزاییِ آن پس از سال‌ها خمودگیِ نیروی زاینده‌ی زندگی، تولیدِ نقد سیاسی را از سر گیرد. سپس به‌شکلی غیرمنتظره، در سال 86 ــ یک‌سال‌ونیم پیش از سوتِ آغازِ فازِ اوباشیِ نئوکان‌های ایرانی ــ در فضای روانیِ یک‌جور خوش‌بینیِ کاذبِ همبسته با مفهومِ تولید، این صفحه بدون اطلاعِ قبلی بسته شد.

برای دریافت و مطالعه مطلب لطفا اینجا را کلیک کنید(مقاله در فورم پی دی اف)