می دود قطار خون،

روی ریلِ زندگی؛

می کشد عقابِ موج ، سر

از سکونِ صخره‌ای آب؛

چشمه ها،به سنگ و خاره سنگ؛

اختران، به جسم شب، کشند ، چنگ؛

درستیزه اند ،زندگان ؛

مرده ،

بردگی گزیده گان!

*

جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)