«از درختان نپرسید»
سپیده دمان
وقتی چنار رقصید
و دامنش در آب افتاد
حس کرد خنکای تن او را دارد.
وقتی اولین مسافران برخاستند
تازه‌ترین گل را ببوسند
خواسته بودند
لبان او را شناخته باشند.
آفتاب
از پشت تپه‌های آویشن
به سرخی گرایید.
بر سبزیِ چنار غمی بود.
سارها
لای شاخه‌های بید پیِ رازی بودند
و در خیال اشک ریختند.
مسافران با لکنتی از جنس نگفته‌ها
رنگ تردیدی بر نگاه داشتند.
و من
و تنها من بودم که می‌دانستم
مجنونی بید
تکرار مژگان اوست.
«علی رسولی_اورست»
پیام «فردا »تنی ست استخوانی و تابوتی، «امروز»، اگر دراو، ندواند خون! جعفر مرزوقی (برزین آذرمهر)
چشم در چشم در چنین سرمای خشک و استخوان سوز ِ زمستانی، توی گلدان های پر خار و سفالی، بر سر رف ها، می زند گویی جوانه ، -چشم در چشمان برگشته ز خشم […]
ابوالقاسم لاهوتی، شاعری برای آرشیو نشدن پارسا كرمانجيان پرداختن به ابوالقاسم لاهوتی شاید در عصر ما که انواع سبک‌ها و جریان‌های ادبی گوناگون بیش از هر زمان دیگری می‌کوشند تا از جریان شعر مدرن فاصله […]
تمام حقوق این تارنما به مجله هفته تعلق دارد.
