یونگه ولت – راینر روپ
گزینش و ترجمه رضا نافعی
کشتار پاریس تکان دهنده است، دل ما با قربانیان فراوان و بستگان آنهاست. این واقعه ما را چنان بهت زده کرده که واژه ها قادر به توصیف آن نیستند. معهذا آنچه اینک سیاستمداران و رسانه های ما برای بیان بهت و حیرت خود بر زبان و قلم می آورند صادقانه بنظر نمی رسند. از جمله اظهارات صدراعظم مرکل که صبح روز شنبه گفت :» چنان شبهای وحشت اوری را پشت سر نهادیم که اروپا نظیر آن را در گذشته نزدیک بیاد ندارد. مردم پاریس با کابوسی از خشونت، ترور و وحشت روبرو شدند».
بنظر می رسد که خانم مرکل و نویسندگان نطق او فراموش کرده اند که همین چندی پیش در «اودسا» چه رخ داد. آنجا، در ماه مه 2014، در خانه اتحادیه های صنفی و در نزدیکی آن، بیش از صد نفر بیرحمانه به قتل رسیدند. فاشیست ها خانه اصناف را محاصره کردند و آتش زدند، حاضران در خانه اصناف یا در آتش سوختند و یا اگر خود را به پنجره ای می رساندند از خیابان به ضرب گلوله بقتل می رسیدند و اگرکسی می توانست خود را به پنجره برساند و به خیابان بپرد، در همان حال که با استخوانهای شکسته نقش زمین شده بود زیر لگد های عربده کشان فاشیست جان می داد.
خبر این کشتار در آلمان، اگرهم ارزش انتشار پیدا کرد، در حد خبری در حاشیه بود.
ابراز همدردی و بیان احساس در باره این رخداد جائی در محاسبات سیاسی نداشت، سیاست روز عبارت بود از تجلیل از زورمداران تازۀ فاشیست در کیف. تازه مگر آنها که به قتل رسیدند، که بودند؟ یک مشت «دوستان روس ها». اما این طور که مشاهده می شود، از نظر خانم مرکل، آنچه در فرانسه رخ داده، مورد ویژه ایست:» ما، دوستان آلمانی شما، سخت خود را به شما نزدیک احساس می کنیم. ما با شما اشک میریزیم» . اما وقتی اوباما، دوست خانم مرکل، فرمان می دهد تا پهبادی سی – چهل بچه، زن و مردی را که در یک مجلس عروسی جشن گرفته اند، با موشک بکشند ، خانم مرکل اشکی نثار آنها نمی کند. همین چند روز پیش، در اثر انفجار بمبی در بیروت، که باحتمال زیاد کار تروریست های «معتدل» بود، 40 انسان بی گناه به قتل رسیدند اما نه تنها خانم مرکل برای آنها اشک نریخت، بلکه هیچ یک از نویسندگان و اجرا کنندگان برنامه های رسانه های رسمی به این فکر نیفتادند که بگویند:» امروز همه ما لبنانی هستیم». نه. احساس همدردی سیاستمداران و روزنامه نگاران ما ویژه انسان های با ارزشی است که متعلق به «جامعه ارزشها»ی غربی باشند.
