نویسنده: بلن فرناندز

مترجم: شيلان کردستاني

منتشر شده در تز یازدهم

شبکه‌اي از بلندگوهايي که در سراسر فتحيه، شهري در ساحل جنوب غربي ترکيه، پخش شده‌اند عموما مختص اطلاع رساني در مورد کودکان گم شده، وسايل نقليه‌اي که از مقررات پارکينگ تخلف کرده‌اند و مراسم‌هاي خاکسپاري اند. در موارد خاص براي خواندن سرود تيم‌هاي فوتبال نيز مورد استفاده قرار مي گيرند.

ديروز واقعه‌اي در صدر قرار گرفت: خاکسپاري عدنان ارگان بيست و پنج ساله، سربازي که هفته گذشته در حمله اعضاي حزب کارگران کردستان (PKK) و در روستايي در جنوب شرقي ترکيه به نام داگليجه کشته شد . پانزده سرباز ديگر نيز جان سپردند. ارگان، يکي از ساکنان اسبق منطقه فتحيه در نزديکي ناحيه Seydikemer به خاک سپرده شد. رسانه‌هاي ترکيه تعداد شرکت‌کنندگان در مراسم تدفين را بيست هزار نفر گزارش دادند. در دو شب گذشته کاروان اتومبيل‌هاي پوشيده شده با پرچم ترکيه در اطراف فتحيه مشغول اداي احترامي پرسر و صدا به سربازهاي کشته شده بوده‌اند. ويترين مغازه‌ها و ساختمان‌ها که از قبل نيز با پرچم به هم ريخته بودند اکنون به طريقي فضاي بيشتري را يافتته‌اند که آن را هم به پرچم‌ها اختصاص داده‌اند.

به اين جو شعار هميشه حاضري را که آذين تپه مشرف به خليج شهر است، اضافه کنيد: » ?ehitler ölmez vatan bölünmez» که به معني: «شهدا هرگز نمي ميرند و وطن هرگز تجزيه نخواهد شد» است؛ قافيه‌اي که منجر به تبديل شدن آن به سرودي مکرر و ويژگي بارز معترضين ملي‌گرا  مي شود. 

جالب است که برخي از آشناهاي من که سابقا بي‌فکرانه در جبهه‌ي bölünmez بودند اکنون به سمت اين ايده روي آورده‌اند که تقسيم سرزمين يک حقيقت امکان‌پذير و حتي مطلوب است. انديشه‌هاي نوين به اين سمت مي‌رود که به کُردها اجازه دهيد مناطق جنوبي را داشته باشند و هزينه کردن پول و جان ما را متوقف کنيد. در مورد رويکرد » ما به اندازه کافي تحمل کرده‌ايم برگرديد به همان جايي که از آن آمده‌ايد» اين مشکل وجود دارد که بسياري از کُردها از «همين جا» آمده‌اند و نه از «جاي ديگر» و بديهي است که استقرار دولت کُرد با يک اخراج اجباري اتفاق نخواهد افتاد.

بسيار مهمتر اينکه استفاده ترکيه از برچسب «تروريست» براي پ.ک.ک- و نسبت دادن معمول اين برچسب به همه کُردها در گفتمان‌هاي عوام و منتسب به توده- کاملا هدفمند فضايي را براي تاريخ تجاوزات حکومتي عليه جمعيت کُرد باقي نمي‌گذارد.

دهه 1990 به طور قطع سال‌هاي وحشي‌گري و بي‌رحمي بودند. همانطور که نوام چامسکي در مصاحبه‌ي سال 2012 عنوان کرد: «حکومت ترکيه يک جنگ تروريستي عظيم را عليه جمعيت کُرد به انجام رساند: ده‌ها هزار نفر کشته شدند، هزاران شهر و روستا نابود شدند، احتمالا ميليونها پناهنده، شکنجه و هر نوع قساوتي که بتوانيد فکرش را بکنيد.» اومانيسم نظامي جديد چامسکي به برخي تفاوت‌ها و تضادهاي مشکوک ديگر اشاره مي کند: » 1994 دو رکورد را در ترکيه نشان مي دهد، خبرنگار کهنه‌کار واشنگتن پست، جاناتان رندل، از صحنه گزارش مي‌دهد: «سال بدترين سرکوب‌ها در استان‌هاي کُردنشين بود» و سالي که ترکيه به «بزرگترين واردکننده سخت‌افزارهاي نظامي از آمريکا و در نتيجه بزرگترين خريدار سلاح در جهان تبديل شد.

درحالي که ممکن است تروريسم دولتي آشکار کاهش يافته باشد اما موانع روزانه  مقابل موجوديت کُرد قويا برجاي خود باقي مانده است. فقط براي نام بردن نمونه‌اي از افراط‌هايي که حکومت مشتاقانه در سرکوب هويت کُردي انجام مي‌دهد: در جولاي 2012 شهردار منطقه و اعضاي شوراي شهر در يک استان شرقي به دليل نامگذاري يک پارک به نام فيلسوف و شاعري کُرد به زندان محکوم شدند. و اينجا در فتحيه من يکبار شاهد اين بودم که يکي از همسايه‌ها به پليس زنگ زد زيرا گروهي از پسرها در ماشينشان مشغول گوش دادن به آهنگ کُردي بودند. 

همانطور که براي صوري بودن همکاري ترکي-آمريکايي در کمپين ضد تروريسم- که نه تنها اغلب خود تشکيل دهنده تروريسم‌اند بلکه تروريسم بيشتري را نيز توليد مي کنند- ياداوري اينکه حملات پ.ک.ک در خلا صورت نمي‌گيرد نيز، ضروري است. در واقع عمليات حال حاضر آنها در ارتباط با اين حقيقت است که حکومت ترکيه از حمله انتحاري تابستان در شهر سوروچ به عنوان بهانه‌اي براي راه‌اندازي جنگي عليه داعش-که مردم به سرعت متوجه شدند درواقع جنگي عليه پ.ک.ک بوده است- استفاده کرد. 

پس از حملات مرگبار اين هفته عليه سربازان ترک و پليس، دفتر حزب دموکراتيک خلق(HDP) در نقاط مختلف کشور مورد حمله قرار گرفت(البته نه در فتحيه، جايي که سال گذشته آغاز به کار يک دفتر، تظاهرات خشونت‌باري را به راه انداخت و دستور شهردار براي جايگزين کردن نشان HDP به جاي پرچم هاي ترکيه). در شهري از جنوب غربي ترکيه به نام Mu?la، بنا بر گزارشات ملي گراها به ضرب و شتم مردي کُرد پرداختند، اين شخص عکسي از خود در لباس پيشمرگه در فيسبوک منتشر کرد?بود و  ب? خاطر اين کار او را مجبور به بوسيدن مجسمه آتاتورک کردند.

حکومت آمريکا به نوبه خود بر حق ترکيه» براي دفاع از خود برابر حملات تروريستي» تصريح کرد. اما در حقيقت اينجا چيزهاي بيشتري وجود دارد. در يک کنفرانس مطبوعاتي در 8 سپتامبر يک روزنامه‌نگار، جان کربي، سخنگوي وزارت امور خارجه آمريکا، را در مورد سرکوب آزادي مطبوعاتي در ترکيه مورد پرسش قرار داد، از جمله حمله روزهاي گذشته به دفتر روزنامه حريت استانبول که توسط اعضاي حزب حاکم عدالت و توسعه(AKP) تشويق شد.

اينجا گزيده‌اي از تبادلات آورده شده که از وب‌سايت وزارت امور خارجه گرفته شده: 

سوال: اکنون شما بيان کرديد که کيفيت دموکراسي در ترکيه براي ما حائز اهميت است؟

آقاي کربي: بله

سوال: درحال حاضر چه نمره‌اي به اين کيفيت مي دهيد؟

آقاي کربي: من در جايگاهي نيستم که اين را مورد قضاوت قرار دهم. من ——

سوال: خب پس چطور مي‌توانيد بگوييد که براي ما حائز اهميت است؟

آقاي کربي: اين براي ما مهم است، اين براي ما مهم است و ——-

سوال: آيا آمادگي اين را نداريد که انتخاب کنيد که خب ضعيف است، عادلانه است، عالي است —–

آقاي کربي: من انتخاب نمي کنم من ———

سوال: درجه يک، درجه ———

سوال: خب، اما— منظور من اين است که، فقط——-چرا به سخنان قبليتان نگاهي نمي‌اندازيد و اعتراف نمي‌کنيد که اخيرا خيلي مثبت نبوده‌اند؟

آقاي کربي: من گفته بودم، ما اشاره کرده بوديم که در آنجا چالش هايي وجود دارد و اين را آشکارا بيان کرده‌ايم

سوال: پس آيا شما مي گوييد ———

آقاي کربي: اما من قرار نيست که به آنها درجه‌اي دهم

سوال: کمتر از عالي؟ از چه نوع؟—- منظور من اين است که، شما گفتيد که اين کيفيت برايتان مهم است.

آقاي کربي: ما اين را درک کرده‌ايم که آنجا هنوز——- اقداماتي وجود دارد که——–

سوال: خب، شما به خوبي بيان کرده‌ايد که اين يک کيفيت ضعيف است.

آقاي کربي: اقداماتي وجود دارند و انجام مي شوند که از ديدگاه ما با ارزش‌هاي اصلي که در قانون اساسي‌شان بدانها اشاره شده است، هم‌خواني ندارند.

اگرچه ممکن است امسال کارت خبرنگاري‌اش را دريافت نکند، رئيس جمهور ترکيه رجب طيب اردوغان به تويتر کشيده شد تا به شهروندانش اهميت پرهيز از اقدامات تحريک‌آميز  در مورد مبارزه جمعي عليه تروريسم را آموزش دهد. شايد او بايستي آنچه را که خودموعظه مي کند، تمرين کند.

*****

ترجمه‌اي از ژاکوبین