هنگامی‌که عملیات نظامی مخفی علیه ارتش سوریه توسط واحدهای مخفی آمریکایی، انگلیسی، اسرائیلی و سعودی شکست فاحش خورد، امپریالیسم به یک سلاح آزموده و مطمئن دیگر در زرادخانه خود روی آورد: افراط‌گرایی مذهبی. اسلام‌گرایان از اقصا نقاط جهان، از استرالیا تا بریتانیا، برای جنگ علیه دولت سوریه تحت نام جدید «دولت اسلامی» به خدمت گرفته شدند. افراط‌گرایان غیرمتحمل و ددمنش «دولت اسلامی» با موج سر بریدن‌ها، که شکل رایج مجازات در کشوری است که حامی اصلی «دولت اسلامی» است-عربستان سعودی- خود را متمایز ساختند. شمار زیاد پناه‌جویان آفریده شده توسط تعداد کثیر جنگ‌های کنونی امپریالیسم، کیفرخواست محکمی علیه نظام سرمایه‌داری است. اما، تبلیغات سرمایه‌داری خم به ابرو نمی‌آورد.

منبع: گاردین، نشریه حزب کمونیست استرالیا
نویسنده: راب گوولند

تارنگاشت عدالت

۱۶ سپتامبر ۲۰۱۵

۳۱ شهریور ۱۳۵۹ حمله غافل‌گیرانه ارتش صدام حسین به ایران آغاز شد و موجب گردید صدها هزار نفر از هم‌میهنان ما روستاها و شهرک‌های خود را ترک کنند و در درون کشور خود آواره و پناه‌جو شوند. در هفته‌ها و ماه‌های اول جنگ، برخی از روحانیون قشری، شاید هم از روی حسن نیت، از بالای منابر علیه آوارگان سخنرانی می‌کردند و توانستند برخی محافل قشری‌تر از خود را علیه آن‌ها بشورانند.

این‌روزها در برخی رسانه‌ها شاهد برخوردی مشابه با پناه‌جویان و آوارگان جنگ‌های امپریالیستی در افغانستان، عراق، لیبی و سوریه هستیم. مـتأسفانه این برخورد به درجات مختلف و از زوایای گوناگون توسط برخی از قلم به دستان و مترجمین چپ که در تصویر بزرگ‌تر خود پناه‌جو، آواره و مهاجرند و اغلب در خارج از ایران زندگی می‌کنند، به چشم می‌خورد. این برخورد، شاید هم از روی حسن نیت، برخی تبلیغان محافل راست افراطی بیگانه‌هراس و مسلمان‌ستیز و نخبگان حاکم در کشورهای اروپایی را تکرار می‌کنند.

به عنوان نمونه، تنها در سوریه چهار میلیون نفر از ترس فروخته شدن زنان و دختران خود در بازارهای برده‌فروشی «دولت اسلامی» مجبور به فرار شده اند، و در لبنان، ترکیه، اردن، و عراق در شرایطی دشوار زندگی می‌کنند، و هر روز مورد تبعیضات و تعدیات جسمی و روحی قرار دارند. با این وجود، برخی از چپ‌ها از قول فاشیست‌هایی مانند نخست‌وزیر مجارستان تبلیغ می‌کنند، که «اوربان به درستی یادآوری می‌کند، که پناه‌جویان از جایی که در امنیت بودند، آمده اند. از اردوگاه‌های پناهندگان در اردن، ترکیه و لبنان. او می‌گوید: اگر تدبیری اندیشیده نشود، این سیل متوقف نخواهد شد. از پاکستان، بنگلادش، مالی، اتیوپی، نیجریه می‌آیند… مهاجران روی آورده به اروپا را دو بار فریب دادند. بار اول، قاچاقچیان که با انتقال آن‌ها پول درمی‌آورند و بار دوم، سیاستمداران اروپایی که زندگی بهتر و فرصت ماندن در اروپا را وعده دادند…»

طبق این منطق و استدلال صدها هزار پناه‌جویی که از اوکرائین به روسیه رفته اند نیز لابد از جایی که در امنیت بودند، آمده اند!!
http://wp.me/pLhLt-ajK

*****

پیدایش بحران پناه‌جو

این ایالات متحده بود که برای نخستین بار مفهوم «دولت‌های ناکام» را اعلام کرد و همه پی‌آمدهای هراس‌انگیزی را که ظاهراً با قرار گرفتن یک کشور در این وضعیت روی می‌دهد، توصیف کرد. اما یک مشکل ادراکی وجود داشت: این مفهوم برخلاف سیر تکامل بشر است. مهم این‌که، نمونه‌های به اصطلاح «دولت‌های ناکام» که اغلب نقل می‌شوند–عراق و افغانستان– مناطقی بودند که در سمت دریافت هم خرابکاری «سیا» و هم حمله پنتاگون قرار داشتند.

از آن زمان تاکنون، سیاست‌گذاران ایالات متحده سخت در تلاشند تا تعداد زیادی از «دولت‌های ناکام» دیگر را، از بالکان تا لیبی و در سراسر آفریقای جنوب صحرا به وجود آورند. با ترکیب تحریم‌های اقتصادی و حمایت مالی از شورش‌های مسلحانه، برنامه‌هایی که هدف بالا بردن استانداردهای زندگی در کشورهای سراسر جهان را دنبال می‌کردند، به نحو چندش آوری متوقف شده ‌اند. کشورها در آمریکای جنوبی و مرکزی، در جنوب–شرق آسیا، حتا در اروپا، شاهد ویران شدن اقتصادهای خود بوده اند و در موارد بساری مردم مجبور شده اند در جست‌وجوی کار، اگر نه در واقع برای جان سالم به در بردن، خانه‌های خود را ترک نمایند.

چهار میلیون نفر در سوریه مجبور شده اند از جنگ فرار کنند، کشور سابقاً شکوفا و آرامی که دولت آن ترجیح می‌داد با روسیه دوست باشد و از اوامر ایالات متحده آمریکا و ناتو سرپیچی کند. ماجراجویی‌های نظامی که قصد سرنگون کردن دولت ضدامپریالیستی سوریه را داشتند، از ایالات متحده و عربستان سعودی دست‌نشاندۀ آن پول، و از ایالات متحده آمریکا، بریتانیا و اسرائیل اسلحه دریافت می‌کنند.

هنگامی‌که عملیات نظامی مخفی علیه ارتش سوریه توسط واحدهای مخفی آمریکایی، انگلیسی، اسرائیلی و سعودی شکست فاحش خورد، امپریالیسم به یک سلاح آزموده و مطمئن دیگر در زرادخانه خود روی آورد: افراط‌گرایی مذهبی. اسلام‌گرایان از اقصا نقاط جهان، از استرالیا تا بریتانیا، برای جنگ علیه دولت سوریه تحت نام جدید «دولت اسلامی» به خدمت گرفته شدند. افراط‌گرایان غیرمتحمل و ددمنش «دولت اسلامی» با موج سر بریدن‌ها، که شکل رایج مجازات در کشوری است که حامی اصلی «دولت اسلامی» است–عربستان سعودی– خود را متمایز ساختند.

شمار زیاد پناه‌جویان آفریده شده توسط تعداد کثیر جنگ‌های کنونی امپریالیسم، کیفرخواست محکمی علیه نظام سرمایه‌داری است. اما، تبلیغات سرمایه‌داری خم به ابرو نمی‌آورد. به نظر می‌رسد مشکل گسترش جنگ‌های غارتگرانه یا استفاده از تحریم‌های اقتصادی و محاصره‌های تجاری نباشد. خیر. به گفته سیاستمداران برجسته سرمایه‌داری مشکل «قاچاقچیان انسان» است. لازم نیست ما سعی کنیم مشکلاتی را که در درجه نخست باعث شده مردم پناه‌جو شوند، حل کنیم: ما فقط لازم است راه را صاف و حمل‌ونقل آن‌ها را تأمین کنیم.

تونی ابوت، رهبر نترس خود ما، یکی از مبلغین اصلی این خط است. او با مردمی که از تأثیر سیاست‌های فاجعه‌بار امپریالیسم فرار می‌کنند هیچ هم‌دردی ندارد. آن‌ها در واقع به او لولوی دم‌دستی می‌دهند که می‌تواند از آن برای ترساندن نادان‌ترین بخش رأی دهندگان استفاده کند. نیروهای نظامی استالیا در جنگ در افغانستان و سوریه، و احتمالاً در جاهای دیگر، درگیرند. اما پناه‌جویان حاصل آن جنگ‌ها فقط ارزش تبلیغاتی دارند. ابوت به هیچ‌وجه در رویکرد اپورتونیستی خود به بحران پناه‌جو تنها نیست.

اخیراً، دولت‌های اروپایی به دلیل رفتار دهشتناک با پناه‌جویانی که در آنجا در جست‌وجوی پناهگاه هستند، در اخبار بوده اند. پیتر شوارتز برای «اینفرمیشن کلرینگ هاوس» می‌نویسد: «هر روز موجب خشم بیش‌تر می‌شود. اجساد در مدیترانه شناورند؛ پناه‌جویان بدون غذا و آب کافی در شرایط نظافتی غیرقابل تحمل روی هم تلنبارند؛ خانواده‌ها با کودکان خردسال مجبور شده اند صدها کیلومتر را پیاده بروند؛ پلیس از باتون و گاز اشک‌آور علیه مهاجرین بی‌دفاع استفاده می‌کند؛ و مرزها با موانع، و سیم‌های خاردار و نیروهای امنیتی برای دفع پناه‌جویان با زور، حراست می‌شوند.»

«در وین، سران دولت و وزیران خارجه اتریش، آلمان، ایتالیا و شش کشور بالکان به کشف هولناک یک کامیون پُر از کسانی که در راه به علت سخت‌تر کردن اقدامات علیه کسانی که به اروپا فرار می‌کنند خفه شده اند، پاسخ داد. طبق معمول، آن‌ها تقصیر مرگ دسته‌جمعی را به گردن «قاچاقچیان جنایتکار» انداختند.»

شوارتز می‌گوید: «در حالی‌که دولت‌ها برای تبدیل کردن اروپا به دژی که هزاران نفر در مرزهای آن می‌میرند از نزدیک همکاری می‌کنند، آن‌ها بر سر این‌که کدام دولت می‌تواند به مؤثرترین شیوه پناه‌جویان را دفع کند و آن‌ها را هرچه سریع‌تر به کشور دیگری بفرستد، درگیر یک رقابت سخت شده اند… بریتانیا، که فقط یک درصد پناه‌جویان سوری رسیده به اروپا را پذیرفته است، برای مسدود کردن ورود به تونل اروپا در کالائیس، که در آنجا  هزاران پناه‌جو در بینوایی زندگی می‌کنند و امسال تاکنون ۱۲ نفر جان باخته اند، میلیون‌ها خرج می‌کند. مهاجرینی که بدون مجوز کار می‌کنند، با مجازات‌های شدید مواجه هستند.»

«مجارستان، یک کشور ترانزیت در راه بالکان غربی، یک حفاظ  ۳٫۵ متری در مرز خارجی اتحادیۀ اروپایی با صربستان ساخته است و اقداماتی را برای مجازات عبور غیرقانونی از مرز با سال‌ها زندان تحت بررسی دارد. اتریش و آلمان، کشورهای مقصد برای بسیاری از پناه‌جویان، درصدد دفع آن‌ها با شرایط غیرقابل تحمل در مراکز بازداشت، تسریع روند اخراج و کاهش تأمین اجتماعی هستند.»

شوارتز می‌افزاید: «لهستان از پذیرش پناه‌جوی بیش‌تر امتناع می‌کند، آندری دودا ريیس‌جمهور آن، از جمله استدلال می‌کند که کشور او موج تازه‌ای از پناه‌جو را از اوکرائین انتظار می‌کشد. آندری بابیس معاون نخست‌وزیر چک، کارآفرین میلیاردری است که خواهان مداخله ناتو شده است تا «منطقه شنگن را به روی خارج بندد.» او به جریان پناه‌جویان به مثابه «بزرگ‌ترین خطر برای اروپا» اشاره کرد.»

«پاسخ لایه‌های گسترده جمعیت به بدبختی پناه‌جویان در تضاد کامل با واکنش نخبگان حاکم قرار دارد. به ویژه در آلمان، از پناه‌جویان با سیلی از کمک اسقبال شده و این محافل سیاسی حاکم را متعجب ساخته و تکان داده است…»

«حمایت ارايه شده به پناه‌جویان فقط ابراز انسانیت اولیه نیست. بسیاری به طور غریزی درک می‌کنند که پناه‌جویان قربانیان نظامی اجتماعی هستند که زندگی خود آن‌ها را‌ تهدید می‌کند. هیچ حمایت مردمی از جنگ‌های امپریالیستی در عراق، افغانستان، لیبی و سوریه که کل جوامع را نابود کرده و علت ریشه‌ای موج پناه‌جویان است، وجود نداشته است. و کارگران در سراسر اروپا طی سال‌ها سقوط استانداردهای زندگی را در حالی تجربه کرده اند که اقلیت کوچکی در رأس جامعه، خود را شدیداً ثروتمند ساخته است. بحران پناه‌جو ‌غم‌انگيز‌ترین تظاهر بحران نظام اجتماعی است که دیگر با اساسی‌ترین نیازهای اکثریت وسیع بشریت هم‌خوان نیست.»