منبع: گاردین، نشریه حزب کمونیست استرالیا
نویسنده: استیو ماورانتونیس

تارنگاشت عدالت
۳۰ سپتامبر ۲۰۱۵

اپورتونیسم  راست در «چپ» ایران که در مسیر طی شده توسط سیریزا گام برمی‌دارد، به اصطلاح «سکتاریسم» حزب کمونیست یونان را عامل ادامه سلطه سرمایه امپریالیستی بر یونان معرفی می‌کند. طبق این ادعای سخیف و غیرطبقاتی گویا راه برون‌رفت یونان از بحرانی که در نتیجه اجرای سیاست‌های نئولیبرالی  طی ۲۵ سال گذشته به وجود آمده، تشکیل یک ائتلاف «بزرگ» از کمونیست‌ها و نیروهای سازشکار و تسلیم‌طلب است. این‌ها حتا این واقعیت را نمی‌بینند که عناصر واقع‌بین و چپ سیریزا آن‌را ترک کردند و زیر نام «اتحاد مردمی» در انتخابات ۲۰ سپتامبر شرکت کردند و  ۲٫۸۶ درصد آراء را به دست آوردند.

******

نتایج انتخابات پیش از موعد در یونان، که روز یک‌شنبه ۲۰ سپتامبر ۲۰۱۵ برگزار شد چیزی را که طی دوره کوتاه پیش از انتخابات معلوم شده بود تأیید کرد: این را که مردم خسته، ناراضی، سردرگم و سرخورده «شر کم‌تر» را برمی‌گزیدند.

چیزی که از آخرین انتخابات در ژانویه امسال بروز کرده بود یک سرخوشی همگانی اولیه براساس این امید و انتظار دروغین بود که دولت جدید سیریزا وضعیت غیرقابل تحمل کشور را که به مدت پنج سال وجود داشت، تغییر خواهد داد. این امید وجود داشت که با اتخاذ اقدامات برای ارضای خواست‌های توده‌های مردم برخی از مشکلات حاد تخفیف خواهند یافت.

یک خواست عمده مردم این بود که به کنترل شدید اقتصاد کشور توسط طلب‌کاران و مؤسسات اتحادیۀ اروپایی پایان داده شود. اما بالعکس، کنترل‌های اقتصادی و تقاضاهای اتحادیۀ اروپایی و صندوق بین‌المللی پول خفه کننده‌تر شد، مزایای بازنشستگی و سطوح دستمزدها برخلاف آن‌چه که وعده داده شده بود به حالت سابق بازنگشت، کاهش‌های بیش‌تر به اجرا گذاشته شد و سطوح بیکاری به میزان بی‌سابقه‌ای بالا رفت.

خشم انباشت شده موجب گردید مردم توافق‌نامه جدید ارايه شده توسط طلب‌کاران را با یک «نه» قاطعانه در همه‌پرسی که توسط دولت در ژوئیه گذشته برگزار شد، رد کنند.

آن‌چه که در پی همه‌پرسی انجام شد تقریباً غیرقابل توصیف است. دولت به جای احترام به اراده مردم و رد توافق‌نامه جدید (تفاهم‌نامه) کاملاً تسلیم تقاضاهای نیروهای رهبری کننده اتحادیۀ اروپایی شد و تفاهم‌نامه جدید را که بسیار بدتر از دو تفاهم‌نامه قبلی است، امضاء کرد‌.

مردم یونان که شاهد ناپدید شدن سریع امیدها و انتظارات خود بودند مستأصل، سرخورده و سردرگم شدند. سیریزا وعده داده بود که دولت چپ آن‌ها اوضاع را تغییر خواهد داد. مردم ناگهان متوجه شدند که حتا یک دولت چپ هم نمی‌تواند تغییر ایجاد کند.

این احساس ناتوانی عامل اصلی در از خودبیگانگی درصد بالایی از مردم از روند انتخاباتی و شکل دادن به نتیجه انتخابات بود. ناامیدی و ترس از این‌که دیگران ممکن است بدتر باشند، نتیجه انتخاباتی را تعیین کرد که سیریزا را با ۳۵ درصد آراء و ۱۴۵ نماینده در پارلمان به قدرت بازگرداند. این مجدداً یک دولت ائتلافی با «یونانی‌های مستقل» خواهد بود که توانستند ۱۰ درصد آراء را به دست آورند.

«طلوع طلایی» در فضای  عدم اطمینان و سردرگمی توانست ۷ درصد آراء را کسب کند و اکنون از نظر قدرت پارلمانی سومین حزب است. «پاسوک» که در ائتلاف با «چپ دمکراتیک» و برخی گروه‌های دیگر در انتخابات شرکت کرد توانست فقط ۶ درصد آراء را به دست آورد، این تأیید نظر غالب است که این حزب که به مدت ۲۵ سال بر یونان حکومت کرد از نظر سیاسی مضمحل شده است.

حزب کمونیست یونان مانند انتخابات ژانویه ۵٫۶ درصد آراء و همان تعداد نماینده در پارلمان (۱۵) را به دست آورد.

این انتخابات یک واقعیت نگران کننده‌ای را نشان داد که بدون تردید بر تحولات سیاسی در آینده نردیک تأثیر خواهد داشت. این واقعیت را که سیریزا که ریاکارانه خود را به مثابه یک نیروی چپ نشان داده بود با آلودن اذهان مردم به این‌که گزینه دیگری وجود ندارد، این‌که همه شبیه هم هستند، این‌که هیچ راهی برای خلاص شدن از سرمایه‌داری و بربریت آن وجود ندارد، به جنبش طبقه کارگر برای تغییرات ترقی‌خواهانه لطمه شدیدی زده است.

این چهارچوب ذهنی منفی اکنون جدی‌ترین مشکلی است که جنبش طبقه کارگر در یونان با آن مواجه است؛ مشکلی که حزب کمونیست یونان و همه نیروهای دارای سمت‌گیری طبقاتی باید با آن مبارزه کنند و آن‌را شکست دهند. هرچه زودتر بر این گرایش غلبه شود، جنبش طبقه کارگر زودتر از توهمات آزاد خواهد شد و نجات خود را در ابزار «مدیریت کارآمدتر» سرمایه‌داری جست‌وجو نخواهد کرد، و مبارز‌ات گسترده کارگران زودتر رشد خواهد کرد و تقویت خواهد شد و قدرت سلطه سرمایه‌داری را به سود یک جامعه سوسیالیستی چالش خواهد نمود.

اما برای تحقق یافتن این، روندهای پارلمانی کافی نیست. طبقه کارگر برای این‌که عزم چالش جدی طبقه حاکم را به دست آورد باید در مبارزات روزانه در محل‌های کار، در محلات، در مدارس و دانشگاه‌ها شرکت کند، با نیروهای ستم مواجه شود، مطالبات پیشرفته را برای یک زندگی آبرومندانه مطرح کند.

کارگران تنها از طريق راه مبارزه توده‌ای مصمم کاملاً آزاد خواهند شد و آن سطح آگاهی طبقاتی را کسب خواهند کرد که مانع شست‌وشوی مغزی سیستماتیک آن‌ها شده و خنثا شدن قدرت جمعی آن‌ها را متوقف خواهد ساخت.

این مسیر البته روند آسانی نیست، اما تنها راه به پیش به یک آینده روشن برای مردم یونان، و در واقع برای هر مردمی در جهان است.