منبع: اتحاد
۱۶ سپتامبر ۲۰۱۵
نویسنده: اندرو موری
تارنگاشت عدالت
همانطور که لنین گفت «دهه‌هایی هست که در آن هیچ چیز اتفاق نمی‌افتد؛ و هفته‌هایی هست که در آن دهه‌ها اتفاق می‌افتد».
جنبش کارگری بریتانیا امروز در آغاز هفته‌هایی است که به اندازه دهه‌ها تحول دربر خواهد داشت.
در یک‌سو، پیروزی شورانگیز جرمی کوربین بعنوان رهبر حزب کارگر وضعیت سیاسی را در کشور کاملاً دگرگون ساخته، برای نخستین‌بار در دهه‌ها (یا بسته به تعریف، تاکنون) یک سوسیالیست را در صدر حزب قرار داده است.
در سوی دیگر، دولت محافظه‌کار یک تهاجم حقوقی و اداری را که هدف آن نابودی بطور قطع جنبش کارگری بمثابه یک نیروی متشکل در حیات صنعتی و سیاسی است آغاز کرده است. این شامل «قانون اتحادیه کارگری» که این هفته منتشر شد می‌شود، اما به آن محدود نیست.
انتخاب کوربین به یک سری بحث در چپ-در درون یا خارج از حزب کارگر-که می‌گوید یا یک گزینه چپ بسازید یا به حزب کارگر رأی بدهید، پایان می‌دهد و یک‌سری دیگر را آغاز می‌کند.
یک کارزار گسترده با شرکت ده‌ها هزار نفر، بویژه جوانان، و نهایتاً بیش از ۲۵۰ هزار رأی در انتخاب رهبری لازم بود تا نشان داده شود که صحبت از تشکیل‌دادن یک «سیریزای بریتانیایی» یا «یک حزب جدید کارگران» واقعیت‌های طبقه کارگر بریتانیا را درک نکرده است.
کارزاری که حول نامزدی کوربین یک‌پارچه شد نمی‌توانست در یک بستر حزبی-سیاسی متفاوت گرد آید، نکته‌‌ای که پیش از این توسط نمونه‌های منفی آزموده شد و به اثبات رسید. لازم است این شناخت در دوره پبش رو در کارزار و در انتخابات در تصمیم‌ها و گزینه‌های هر کس در چپ منعکس شود.
بی‌پرده، این یک فرصت تاریخی برای سوسیالیست‌ها است که ایده‌ها و سیاست‌های خود را، با وزنه حزب کارگر در پشت آن‌ها، به وسیع‌ترین شکل با مردم در میان بگذارند، چشم‌اندازی که ده سال پیش با دبدبه و کبکبه تونی بلر مشکل می‌شد تصور نمود.
این به‌معنی کارزار گسترده علیه ریاضت و جنگ، ساختن یک جنبش بیرونی است که بتواند جای حمایت متزلزل از رهبری جدید در حزب کارگر پارلمانی را پُر کند.
و این به‌معنی اتحاد است-به‌معنی پایان دادن به مانورهای تفرقه‌افکنانه‌ای که سکتاریست‌ها را خشنود می‌سازد اما مردم را دلسرد می‌کند، و عزم به احتراز از فریادکردن «خیانت» در برخورد با نخستین ناملایمت یا گردنه دشوار در مبارزه.
جایزه، انتخاب یک «دولت کارگر چپ» در سال ۲۰۲۰ یا- در صورت تضعیف وضعیت پارلمانی شکننده حزب محافظه‌کار- زودتر از آن است، چشم‌انداز دوردستی که گاهی اوقات مانند دیدن اسب تک‌شاخ غیرمحتمل به‌نظر می‌رسد.
بادهای مخالف علیه جنبش مهیب خواهند بود. حتا پیش از این‌که انتخاب کوربین بمثابه یک چشم‌انداز مطرح شود، محافظه‌کاران برنامه جاه‌طلبانه‌ای را برای خرابکاری در دموکراسی و نابودکردن جنبش کارگری معرفی کردند.
قرار است پارلمان براساس نام‌نویسی انتخاباتی معیوب کوچک شود، به بی.بی.سی امر و نهی شود. مهم‌تر از همه، حقوق جمعی کارگران تقریباً بطور کامل از آن‌ها گرفته شود، و سندیکاها از پول و صدای سیاسی محروم گردند، و بطور غیرتصادفی حزب کارگر بسمت ورشکستگی سوق داده شود. آزادی بیان و آزادی انجمن خسارات جانبی این تهاجم می‌باشند، امری که بر بخش‌های مردم، بسیار فراتر از کارگران متشکل، تأثیر خواهد گذاشت.
این صحنه را برای هفته‌ها و ماه‌هایی آماده می‌کند که در واقع لازم است در آن دهه‌ها اتفاق بیافتد. لاز م است یک مبارزه گسترده برای دموکراسی و علیه ریاضت و جنگی که در حال شکل‌گیری است، بمثابه فوری‌ترن اولویت بنا شود، مبارزه‌ای که در برابر آن تلاش‌های مهمی که تاکنون صورت گرفته کوچک به‌نظر می‌رسند.
دو ویژه‌گی این جنبش جدید را از جنبش پیش از آن متمایز می‌سازد. نخست، این جنبش می‌تواند با دو پا راه برود، با مبارزه گسترده در خیایان‌ها تکمیل‌شده با یک صدای قوی چپ در پارلمان- در صندلی‌های ردیف اول، نه کم‌تر. و دوم، این جنبش می‌تواند چشم‌انداز جایگزین کردن این دولت ارتجاعی جنگ طبقاتی را با دولتی که نه تنها در این یا آن جزئیات مدیریتی متفاوت است، بلکه یک گزینه اصیل در برابر کساد سرمایه‌داری و جنگ ارائه خواهد کرد، مطرح نگه‌دارد و اگر انتخاب شود پرسش قدیمی را پیش خواهد آورد: که بر که حکومت خواهد کرد؟
نشریه «اتحاد» روزانه توسط حزب کمونیست بریتانیا برای اجلاس سال ۲۰۱۵ «کنگره اتحادیه کارگری» منتشر می‌شود. اندرو موری رهبر «ائتلاف جنگ را متوقف کنید» و عضو پیشین شورای عمومی «کنگره اتحادیه کارگری» است.