نویسنده: توماسو دی فرانچسکو
این تنها راه فرار از استیصال است: به دریا زدن، با ابزار مخاطره‌آمیز سفر، تحت فرمان کامل قاچاقچیان.
همه این‌ها با هم‌سویی عجیب و غریب با سرخوشی دولت‌ها، مراکز مبادله سهام و بازارها از تصمیم بانک مرکزی اروپایی برای خرید نامحدود اوراق قرضه در جهت حراست از سوداگری مالی در کشورهای اتحادیۀ اروپایی رخ می‌دهد. مطمئناً این حرکت برای نجات یک نظام مبتنی بر اقتصاد کاغذی (یورو، و مبادلات بازار بورس) طراحی شده است.
و، برای حفظ قدرت بانک‌ها، که اکنون فراتر از هر هنجار دمکراتیک قرار دارد، الزامات سختی برای محرومیت اجتماعی که شهروندان ما را رنج می‌دهد، وجود دارد. فرای آتش‌بازی که در دقایق آخر توسط آنگلا مرکل هدایت شد، این شکست حقوق اتحاديه [اروپایی] و یک پیروزی برای بازار است تا تعداد اندکی ثروتمند شوند و اکثریت گرسنه بمانند (به گفته کمیسیون اروپایی، ١١۶ میلیون اروپایی در خطر فقر قرار دارند).
اما اکنون فقط طبقه کارگر، بیکاران، جوانان، بی‌قدرت‌ها در قاره کهن، و نظام ضریه خورده رفاه اجتماعی نیست که هزینه را می‌پردازد. از این محرومیت از ثروت اقليت و لغو حقوق همه، اين مهاجرین هستند که به معنای واقعی کلمه می‌میرند. مطرودین جدید، دوزخیان زمین که از هر فرصتی محرومند. تنها گزینه معلق بودن بین مرگ و زندگی است.
یک گورستان دریایی عظیم از هزاران هزار مهاجر غرق شده در مدیترانه و اژه گسترده است. میوه تلخ قاره‌ای با سیم‌های خاردار و زنجیری از اردوگاه‌هایی که با حمایت دمکراتیک در اروپا ساخته شده، و از اسپانیا از طریق جبل‌الطارق تا مراکش، تونس، لیبی، مصر، و ترکیه، یونان و اسلوانی گسترش دارد. دیوار برلین را فراموش کنید. به اتحادیۀ اروپایی خوش آمدید: به گورستان‌ها و اردوگاه‌های مهاجرین دریایی. این جنایت غربی، این جنایت که برای همه قابل رؤیت است، یک شیوع غیرقابل درمان است.
