19 پاسخ به “ولادیمیر ایلیچ لنین وظایف پرولتاریا در انقلاب کنونی [تزهای آوریل]”.

1. فرزین خوشچین

   22 مارس 2015

   گفتم: «حقیقت را هرگز نمی توان از روی کتابهای لنین دریافت»، زیرا لنین دروغ بسیار می گوید، حقیقت را لاپوشانی می کند. مثلا؛ از روی کتاب «یک گام به پیش، دو گام به پس» نمی توانید بفهمید لنین چه تقلب بزرگی کرده بود. همۀ این کتاب را هم از بر کنید، بازهم نمی توانید این تقلب را کشف کنید، مگر آنکه اعتراف لنین را بخوانید، که می بایشت پس از مرگش خوانده می شد. این اعترافنامه در مجموعه آثار لنین به روسی هست.
   و اما، برای آنکه «تزهای آوریل» را بفهمید، می بایست-تکرار می کنم- می بایست به سالهای انقلاب نخستین روسیه بازگشته و تاکتیکهای لنین را بشناسید. همانهایی را، که در 1917 تکرار کرده بود. روسیه نه در 1905، نه در 1917 در آستانۀ سوسیالیسم نبود.
   برنامۀ ارضی بلشویکها، که لنین در 1905 بر آن پافشاری میکرد، همانی بود، که در 1917 آنرا تبلیغ می کرد: ملی کردن زمینها. این سیاست، هم در 1905 اشتیاه بود، هم در 1917، هم اصولا نتوانستند این را پیاده کنند. تنها چیزی که انجام دادند، گنجاندن اجباری دهقانان در کلخوزها بود، که در دوره ای به قحطی هم انجامید، زیرا دهقانان نمی خواستند وارد فاز سوسیالیستی بشود. دهقانان تکه زمین خودشان را می خواستند. این بحثی بود، که از سالهای پایانی سدۀ 19 میان نارودنیکها و پلخانوف در جریان بود- اوبشین روسی نمی توانست زمینه ای برای سوسیالیسم دهقانی روسیه باشد، زیرا فروپاشی اوبشین و جوانه های سرمایه داری در روستا را پلخانوف در آثار خودش اثبات کرده بود.
   در 1905 هم دهقانان خواهان زمین خودشان بودند، نه اینکه آمادۀ ورود به سوسیالیسم باشند. دهقانان حتی «متحدان پرولتاریا» هم نبودند، زیرا 1) از ژرفتر شدن انقلاب می ترسیدند، 2) بسیار به تزار متوهم بودند، 3) بسیار عقب افتاده تر از دیگر لایه های اجتماعی بودند.
   «ملی کردن زمینها» به معنی دادن امکانات مالی بسیار به تزاریسم بود، که می توانست آنرا برای سرکوب انقلابیان و جلوگیری از روند انقلاب به کار اندازد. برای همین بود، که پلخانوف و دیگران با برنامۀ ارضی لنینی (ملی کردن زمینها) مخالفت می کردند. «ملی کردن زمینها» هنگامی می تواند به سود مردم و انقلاب باشد، که «ملت» دارای نمایندگان واقعی خودش باشد و آمادۀ بهره برداری اشتراکی از زمینها باشد. در روسیه، تازه روند فروپاشی اوبشینها شدت هم گرفته بود. لنین این را نمی توانست درک کند و شعار اتوپیستی «اتحاد دهقان و پرولتر» را می داد، که هرگز رخ نداد، حتی در 1917 دهقانان زمین مستقل خودشان را می خواستند. و این سوسیالیسم نیست، بلکه مرحلۀ بورژوا-دمکراتیک است. این را استولیپین و سپس هم کرنسکی می خواستند پیاده کنند. اما لنین بارها با کمک اس-ارها علیه استولیپین توطئۀ ترور را پیاده کرد و سرانجام او را ترور کرد.
   همین استولیپین تنها هنگامی دستور پیگرد و دادگاههای صحرایی را صادر کرد، که بارها با ترور و سرانجام با بمبگذاری رو به رو شده بود. فرزندان استولیپین و شمار بسیاری از مردم کشته و زخمی شدند. شکست انقلاب در این نقطه اثبات شد. سپس هم خود استولیپین را بلشویکها و اس-ارها ترور کردند. لنین، مارکسیست نبود. او آنارشیستی بود، که ادعای مارکسیستی داشت.
   کرنسکی حقوقدان و سوسیالیستی بود، که بسیار خواهان دمکراسی و برچیده شدن تزاریسم بود. کرنسکی عضو حزب اس-ار شده بود، با منشویکها و همۀ دمکراتها همکاری می کرد و دولتی ائتلافی را نمایندگی می کرد.

   لایکلایک

2. سپیده

   22 مارس 2015

   درود بر صاحبان سخن،

   p

   من به رفیقمان جواد پندی دادم که رعایت نکرد! صلاح خویش خسروان دانند.

   ولی حد اقل مطمئناً دریافت کرده است که این خلا ی مدافعان سرمایه داری جهانی را هم زدن اتلاف وقت و انرژی بوده و این قلم بدستان مزد بگیر عمداً آنرا انجام می دهند تا رفقا با مسایل روز در گیر نگردند.

   خوشبختانه آقای خشچین در دیدگاه نویسی آخرین خود تمام حرفهای مرا تأیید کرده است که در خاتمه چند کلمه‌ای در باره اش خواهم نوشت.(حیف وقت)

   اصولاً سرمایه داران در رسانه‌های فرمایشی « مدیا ها و اینترتینمنت» ها دائماً در هر فیلم ملانکولی، تراژدی، پرنوگراف، حادثه جویی جنجالی یا جنایی و سکس فروش در هر جمله‌ای، آری در هر جمله‌ای سویت ستیزی، استالین ستیزی و کمونیست ستیزی را در خود پنهان دارند.

   هرچند امپریالیسم آمریکا صاحب کشور آلمان(صاحب اکثریت تعیین کننده سرمایه های آلمانی)، اکنون با ورق باز؛

   فاشیسم آلمانی را با دست دولت آلمان(خانم مرکل بنمایندگی کریست دمکرات ها و سوسیال دمکراتها و سبزهای محیط زیستی، حتی بخشی از «دی لینکه» آلمان که در شهوت وزیرشدن کورو کر گردیده اند«از رفیق سپمن») در اوکرایین برقص در آورده است؛

   نتایج این نوع تحمیقات اجتماعی را در هر تصادمی که خرده بورژوازی عاصی در حرکات وحشی مبارزاتی خود با سرمایه داران در کشورهای پیشرفته مینماید، بخوبی در این سر در گمی و دریافتن علت و معلول بخوبی قابل برداشت میباشند، میبینید.

   همرزمان من در بلکوپای (اکوپای آلمان OCCUPY) سه روز پیش در شهر فرانکفورت آنرا بخوبی نشان داده و ثابت کردند.

   آنان دانستند که چگونه خشم خود را نشان دهند ولی دشمن خود سرمایه داران را چون تک تیراندازان ممتاز نشانه نرفتند و خشم خود را فقط به EBZ بانک مرکزی اروپا (بانکی خصوصی) نشان دادند ولی قادر به دیدن دشمن اصلی یعنی گرداننده آن که همانا نظام تاریخ مصرف گذشته سرمایه داری در دوران گندیدگی خود که لنین نام امپریالیسم را از هاپسون انگلیسی و هیلفردینگ اطریشی بر علیه کائوتسکی آلمانی مرتد که نام «اولترا امپریالیسم را بدان داده بود» بقرض گرفته است، نبودند و نتیجه‌ای نگرفته و با این درجا زدن‌ها بجایی نخواهند رسید.

   اینجاست که نقش فولادی ها و خوشچین ها (اگر یک فرد نباشند) در میان ایرانیان مبارز مفهوم میگردد و بخوبی توسط دست زنان(Ablaus) و گل نثار کنان سفارشی پاداش داده میشوند.

   بازهم:

   آیا با  تنها شاهد آوردن ِ تنها میباشد، یا  با بحث و بروز کردن مسایل اصلی با دستان توانای رهبری «لنین هایی»، « و جواد ها و بهیزاد ها  و سپیده هایی دگر» که خود« بدانند که ندانند که ندانند» و یا خیلی ضعیف میدانند؛

   ارزش وجودیت نــــــمیابند؟

   (کتابهای لنین پراز متن های پر ارزش میباشد که به تنهایی مانند علوم ریاضی در کتاب‌ها خاک میخورند و بتنهایی بماده تبدیل نمیگردند(تئوری زمانیکه توده ها بدان دست یافتند بماده تبدیل میگردد- مارکس))؛

   هر نسلی ذخیره معینی از آنان را در بر دارد که شکارچیان سرمایه بدنبال آنانند و این مبارزه نهایی مابین کارگران و سرمایه داران  مانند دو میدانی با مانع میباشد که  بایستی توشه قبلی‌ها را (همان توده ایهای ۲۰ و ۳۰) نسل جوان گرفته و با نفس، توان و انرژی تازه بجلو برانند تا زمانیکه نسلشان پیروزی را در آغوش گیرد.

   این توشه را سپیده حقیر در سه کتاب فوق از لنین «امپریوکریتیسیسم»، «چه باید کرد» و «امپریالیسم بمثابه آخرین مرحله سرمایه داری» لنینی دانست که در این رابطه هرچه میتوانیم بیکدیگر کمک بیشتری بدون چشم داشت (نام داری)کرده و آنرا عملی نماییم!

   در غیر اینصورت جنبش را چه سود، چند صفحه‌ای بیشتر یا کمتر در باره «خونخواری استولوپتین» و تزار، بنویسیم. آیا این مانند همان زیر دستِ ِ شکارچی ِ  سرمایه داران زدن° در هنگام کشیدن ماشه نیست، تا نتواند به جنایات آنان پایان دهد؟ 

    

   و اما در باره اعترافات گرانبهای خوشچین. این مشاطه گر سرمایه داران، او آورده است:

   «…لنین به کمونیستهای آلمان هم دروغ …خیلی ها فقط کتابهای لنین را خوانده اند و از بر کرده اند. اما حقیقت را از کتابهای لنین نمی توان دریافت. … لنین را خوب نگاه کنید، پشت پرده خیلی چیزها هست، که گفته نشده است.» تأکید از سپیده است.

   آقای گلچین اعتراف خوبی کرده است:

   «اما حقیقت را از کتاب‌های لنین نمی‌توان دریافت»؛

   ولی آقای خوشچین، – خوشبختانه از کردار و نوشته‌های آموزگار بزرگ کارگران و شاگرد باوفای لنین بخوبی میتوان دریافت.

   در دادگاه های مسکو که ترتسکیستها، زیمنیوف ها و کامنیف ها و بوخارین ها که بمدت چهارسال بطول انجامید و با شرکت وکلای خارجی که همراه سفیر آمریکا که حتی یک دییقه آنرا از دست نمیدادند میتوانید بخوبی دنبال کنید. این سفیر دارای کتابی در این باره است. بخوانید تا به دروغ‌های رونویسی شده از زلشنیتسکی خود بخندید که چقدر احمقانه قطار کرده اید.

   جواد عزیز حرف خوشچین و فولادیها و رویزیونیستهای خروشچفی در زمانه کنونی فقط یک چیز است آنهم « اما حقیقت را از کتابهای لنین نمی توان دریافت»؛

   در دام نیفتید و بریش چنین تحمیق کنندگان تاریخ که بر مادیت یافتن کتاب‌های لنین آنهم بدست استاد کارگری همچون استالین بصورت کشور اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی تبلور پیدا کرد و تمام سرمایه داران جهان بدون استثناء تمام ارتش های خود را در اختیار هیتلر قرار داده بودند و تمام کارخانه ها و مزارع که بتصرف هیتلر در آمده بود با سیاست داهیانه رفیق دیمتروف و دیگران برهبری استالین بسوی غربی‌ها کیش داده شد، را بر علیه کشور شوراها شکست داد و بشریت را از یوغ بردگی هیتلری نجات بخشید که خیلی از ما ها با گوشت و پوست خود پس از سالها نتنها در آن‌ها شادیها کرده ایم، بلکه سالیان درازی از گذشته نزدیک آن لذت برده ایم، بخندید.

   لایکلایک

3. سپیده

   22 مارس 2015

   p
   مقاله ای تقدیم به بهیزاد

   بنظر میرسد که رفیق بهیزاد حق دارد.

   هر کارگری، تخصصی لازم دارد که بدون آن نمیتواند استخدام گردد!

   هرگز هم مانند خرده بورژوازی که وی را بورژوازی در پوشک تر و خشک کرده و سرپا نگه میدارد، (البته بخرج کارگران ارزش ساز) نمیتواند به کارخانه ای رجوع کند و با داشتن تخصص در ماشین تراشهای ۲ محوری به کار با دستگاه‌های سی اِن سی ۵ و یا بعبارتی ۷ محوری بزند.

   این چنین کاری تا کنون دیده نشده است که کارگری صنعتی که روزانه و ماه ها و سالها ارزش اضافه آفرینی میکند، تا کنون بدان دست یازیده باشد.(از بلشویکها بگذریم که در مهاجرت دست باعجاز های زیادی با کمک رفقای کشور میزبان میردند)

   «آقای» سپیده هرکس که میخواهد باشد، لابد این سقف توان خود را میشناسد و آگاهانه دست باین کار نمیزند (شاید وی در مقابل استادان سخن مانند رفقا«جف پا» ها شیری ها  پرتوی ها و خسروی ها و مجید ها و بهیزاد ها روزبه ها ربابه و حسن ها… چنین اجازه ای را بخود نمیدهد)، با وجودیکه هرروزه در رسانه‌ها شاهد اشخاصی با عکس‌های شش در چهار – گاهی از راست گاهی از چپ و گاهی با لبخند ژُکُندی… در زندان اوین ویا گوهر دشت و یا تازه بیرون آمده، گاهی طنز نویس و گاهی علمی نویس!!

   به مسائلی دامن میزنند که سالیان درازی جنبش کارگری را به سردرگمی دچار میگرداند و سپس با اعتراض ایکس… آقای تنکابنی دست باعترافاتی گوهربها میزند که نامه‌ها همگی ساختیگی و در خارج نبشته شده اند !!

   ولی رفیق بهیزاد اگربخواهید به ادعای خود باور پیدا کنید؛

   با نام سپیده در باره مسایل فلسطین و در مورد زنان و در مورد حزب توده سالهای ۲۰ و سی که حتی حزب توده کنونی در خارجه و با آزادی کامل،  در باره دفاع از این گذشته تابناک، ماست در دهان دارد!.؛ جستجو کنید شاید،‌ آنهم شاید بخت با شما یار باشد.

   آیا سپیده ها و دیگر زنان و مردان؛

   چه بتوانند و یا نتوانند کاری را درست بسرانجام برسانند دال بر نداشتن حق اظهار آرزوی خودبرای دانستن آن را حداقل از نظر شما رفیق بهزاد و یا رفیق دیگری نباید داشته باشند؟

   لطفاً به دیدگاه اول رجوع نمایید و اگر میتوانید باری از روی شانه سپیده ها بردارید و مانند آقایان احمد سیف و پرویز صداقت بار روشنگری در باره سه ابر اهرم اقتصادی و چگونگی غارت ایرانیان (چه روزمینی و چه زیر زمینی که هردو ارزش اضافه میباشند) را بردوش سپیده با همین دیدگاه نویسی های شکستنی وی که حتی بیشتر خواننده دارد، نیاندازید.

   مهربان باشید و بانگ برنیاورید که مجله محترم هفته از آن‌ها پراست؛

   بلی تعاریف ویکی پدیایی الفاظ و صفت‌ها و قوانین فراوانند که خیلی از اوقات بمن کمک کرده و باعث سپاس من از نویسنده و تکثیر آن ها گردیده است. و لی روابط مشخص آن‌ها را در ایران تاکنون:

   استادان محترمی چون احمد سیف و آقای پرویز صداقت در این چهار ساله بصورت علمی بر عهده خود داشته‌اند(تا آنجا که بخت بامن یاری کرده است) که من همین خواهش را از آنان داشته‌ام و چون جوابی دریافت نداشتم خود دست بکارگردیدم؛(۱) که وظیفه هر کمونیست صادقی است؛

   آقای مزارعی هم گاهی کمک میکنند و فولادی ها بوی نسبت‌هایی میدهند که بدون توضیح میماند(۲)؛

   باز هم میگویم ما همگی در یک قایق حضور اجباری داریم. اگر بخواهیم از این توفان سرریز تولید امپریالیسم جهانی راه بمقصد ببریم باید همگی با یکدیگر کوشا گردیم وصدمه رسانان به بدنه و بدتر از آن کف قایق چه از درون آن و چه از خارج از آن؛

    چه نوع فکل کراواتی آن و چه نوع بقچه بسر آن «اقتصاد مال خر است» و چه نوع نوین«خوشچینی- فولادیانی ها که میتوانند از جبهه سرمایه داران ملی ایرانی باشند، با کمک یکدیدگر(۳)؛

   لنین ستیزی و استالین ستیزی آنان را یعنی دشمنی با نماینده کارگرانی که راه حل نجات مان را شفاف نشانمان دادند و در عمل برده و صحت خود را ثابت کرده است را خنثی نماییم.

   ۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰۰

   (۱) حتی آقای پرویز صداقت مرا با مرغان اصفهان شهر خود مقایسه کردند«البته مادرانه! nette Weise»؛

   استاد احمد سیف هم مقاله ای در مورد خصوصی سازی در باره سیستم آموزش عالی در ایران و مضرات آن نوشت که سپاس دایمی من بر وی؛

   ولی در مورد رابطه این سه ابر اهرم و خصوصی سازی و اصل متمم ۴۴ و اثر کرد مخرب آن در ایران و غارت غیر مرئی آن بصورت عینی (همان کاری که لنین در چه باید کرد نموده است بجز نماینده مجلس آقای توکلی و اعتراف که خود کردیم که لعنت بر خودمان باد، بر نامه من) فقط گاه و گداری که  بصورت آماری و تعریفی از محیط کار از طرف کارگران قدیمی بیان گردیده است، بصورت تحقیقی انجام نمیشود و همه مانند جن از بسم الله از آن دوری میکنند.

   (۲) چنین  گناهی، گناهی  بس کبیره است ولی اگر کسی بخود انتقاد کرده و  باز دوباره دست بروشنگری زند، رسیدن به هدف مهم می‌شود و نه تصفیه حساب با گذشته. از گذشته بخاطر عدم تکرار باید فرا گرفت؛

   هرچند انتقاد و توضیح صحیح برای چیزهایی که از بدیهیات طبقاتی که حد اقل برای همه روشن  نیستند  از دهان هر نیمه دشمن و یا دشمنی مانند پیکتی، هربرت مارکوزه، برژنسکی، لسوردو و کلارا کلینتون حتی کارل کائوتسکی، ترتسکی و گرامشی… هم باشد، باید مورد استقبال باشد.

   (۳) رفیق مجید بدرستی یاد آوری کرد که سرمایه های « صنعتی ملی (آری ملی! تأکید میکنم) اکنون در اقتصاد جهانی وجود ندارند که در دست بانکهای بزرگ مسلط برجهان مانند گلد من ساکس  فشرده شده، بصورت سرریز تولید پارک شده اند، مورد تأیید منهم میباشد که بکرات بدان اعتراف داشته‌ام و من بدان اضافه میکنم که در نقش تکامل محلی و در خدمت سازماندادن کارگران و خودکفایی صنایع کشاوری و آبرسانی در درجه اول و ابتدا و سپس صنایع سنگین ایرانیان در آینده بسیار پر اهمیتند.

   در این امر مشترک پیروز باشیم

   سپیده

   لایکلایک

4. behizad

   21 مارس 2015

   به نظر می رسد اقای سپیده تخصص در پاورقی نویسی دارندً کسی مقاله ای مستقل به امضای ایشان خوانده؟

   لایکلایک

5. فرزین خوشچین

   21 مارس 2015

   ماجرای «تزهای آوریل» را باید از مواضع لنین در کلیدی ترین مسائل سالهای نخستین انقلاب روسیه 7-1905 نگاه کنیم. همۀ پاسخهای لنین به این پرسشها اشتباه از آب درآمدند. سپس نیز لنین در «بیماری کودکی چپ روی» به اشتباه بودن آن تاکتیکها اعتراف نمود: تحریم دووما، قیام ناهنگام و تک روانۀ مسلحانۀ بلشویکها در مسکو در 1906، ملی کردن زمینها و … 100 البته تاکتیک ترور استولیپین، که لنین از آن سخنی نگفته است، اما در آن دست داشت.
   نخستین نامه از «نامه های از راه دور» هنگامی به «پراودا» رسید، که کامنف سردبیر بود و استالین در آنجا پادویی می کرد. کامنف برخی از جمله های آن نامه را چاپ کرد، زیرا با تز اصلی آن موافقت نداشت. نامۀ دوم را کامنف به بایگانی سپرد و هیچ چیزی از آن نگفت. همین رفتار کامنف را استالین سالها پس از آن برای اعدام وی بسنده دانسته بود. نامۀ سوم هرگز به «پراودا» نرسید و در راه گم شد. نامه های چهارم و پنجم را لنین با خودش و همچنین در درون «تزهای آوریل» به پتربورگ آورد. لنین در سخنرانی خودش در ایستگاه راه آهن فنلاند، پس از پیاده شدن از قطار مهر و موم شدۀ آلمانها، همین نامه های از راه دور و تزهای آوریل را تشریح کرده بود، که بیدرنگ همه و از جمله پلخانوف این را «هذیان» نامیده بودند- انقلاب سوسیالیستی، بیدرنگ و علیه به گفتۀ خودش «آزادترین کشور جهان» و سپس همچنین دولت ائتلافی سوسیالیستی-دمکراتیک کرنسکی (کرنسکی وکیل، عضو حزب اس-ار و بسیار دمکرات بود، فرمان آزادی زندانیان سیاسی، تبعیدیان، احزاب، تظاهرات (به عکسهای آن روزها نگاه کنید و شعارهایشان را بخوانید)، و فرمان الغای رژیم تزاری را داده بود(پیش از انقلاب اکتبر، تزار از سلطنت خلع شده و همراه خانواده اش در حومۀ پتربورگ زیر نظر بود) و سرگرم اصلاحات دیگری بود.
   آیا انقلاب سوسیالیستی در یک کشور تنها، آنهم بسیار عقبمانده، می تواند با نظریۀ مارکس-انگلس مطابقت داشته باشد؟ لنین این را فرموله کرده بود و شکستن «ضعیف ترین حلقۀ زنجیر» نامیده بود. این اما تز خود لنین هم نبود، بلکه این دیدگاه نارودنیکها بود، که روسیه نیازی به دوران سرمایه داری ندارد و می تواند با تکیه بر اوبشینهای دهقانی خودش، یکراست وارد سوسیالیسم بشود. نارودنیکها حتی می گفتند، که آمریکا نیز هرگز به ساختار سرمایه داری گام نخواهد گذارد. از اینجا، تز «راه رشد غیرسرمایه داری» و نظریات لنین و … پدیدار شده و رشد کردند، تا آنکه نتیجه اش را هم دیده ایم-افغانستان، مغولستان، ویتنام، کوبا، کرۀ شمالی، یمن و حتی در نظریه پردازی برای تایید «خط امام» از سوی حزب توده و اکثریت. اینها همه برایندهای چنین تزی هستند.
   لنین به کمونیستهای آلمان هم دروغ گفت و خیانت کرد. می دانم هنوز برای خیلی ها زود است اینجور چیزها را بدانند. خیلی ها فقط کتابهای لنین را خوانده اند و از بر کرده اند. اما حقیقت را از کتابهای لنین نمی توان دریافت. لنین دروغ و لاپوشانی و تهمت بسیار نوشته است. هرکدام از آثار عمدۀ لنین را خوب نگاه کنید، پشت پرده خیلی چیزها هست، که گفته نشده است.

   به جای دلیل آوردن و نگاه به حقیقت، لینک کتاب لنین را برای من گذاشته اند! خب، که چه بشود؟ یعنی من نخوانده ام و باید بروم و بخوانم؟ اما آیا خود شما خوانده اید؟ همین کتابی را، که لینکش را گذاشته اید، خوانده اید؟ وجدانا خوانده اید؟ آیا اگر خوانده بودید، نمی توانستید بگویید موضع لنین در سیاست ارضی چه بود و چرا مثلا درست بود؟ من می گویم، غلط بود و دلیل هم دارم، زیرا نظرات دیگران هم خوانده ام و اتفاقا هم برای تاکید روی همین موضوع، استادمان لج کرد و به من 4 داد. حالا شما برای من لینکش را گذاشته اید!!!!
   از استولیپین، نه بخاطر طبقه اش، بلکه برای آنکه جامعه به اصلاحات او نیاز دارد و کشور را به اندازۀ یک گام بلند به پیش می راند، می بایست هم طرفداری نمود. علیه لنین و لنینسیم باید سخن گفت، زیرا با کارهای آنارشیستی خودش، بمبگذاری و به تنش کشیدن اوضاع، برای آشفتن جو موجود و ترور استولیپین تلاش کرده است.
   اگر ترور استولیپین خوب است، پس ترور رفسنجانی، ترور احمدی نژاد و … بسیار بهتر است، و ثواب اُخروی هم دارد. باور کنید، هم صواب است، هم ثواب دارد. اما چرا لنینیستها به خمینی و خلخالی و … رای می دهند؟ حسن کلیدساز و برادر دزدش، که ارزهای کشور را می دزدند، آیا بهتر از کرنسکی هستند؟ شما انصاف دارید؟ مارکسیسم می فهمید؟ دمکراسی می فهمید؟ هنوز خیلی ها می خواهند حماسۀ سیاهکل را تکرار کنند. اما فقط حرفش را می زنند و بطور ناشناس ظاهر می شوند و دشنام می دهند!!! ترور فاتح یزدی واجب بود، اما ترور برادران سپاه و آخوندها واجب نیست؟ شما ترور استولیپین را توجیه می کنید، اما کمک نمی کنید به نمایندگان مجلس خفتگان، که زودتر به بهشت بروند!!!!

   لایکلایک

   1. جواد

      22 مارس 2015

      جواب این ادعاها درباره «بسیار دمکرات» و «سوسیالیست» بودن کرنسکی و «روشنفکر»، «لیبرال» و «اصلاح طلب» بودن استولیپین را قبلا دادم ولی شما بجای بررسی و نقد دوباره همان ادعاهای اول تان را تکرار می کنید و وانمود می کنید چیزی نشنیده اید. آیا این نشان دهنده عجز شما در دفاع از آنها نیست؟ آیا در «آزادترین کشور جهان» سربازان آزاد بودند که در جنگی با هدف تجدید تقسیم جهان بین استعمارگران شرکت نکنند و کسانی که روسیه را به چنین جنگی کشیده اند محاکمه نمایند؟ اگر نه پس این آزادی برای چه کسی وجود داشته؟ برای کسانی که نفع شان در ادامه جنگ و عدم تحقق خواستهای انقلاب بود. آنها آزاد بودند سربازان شورشی را اعدام کنند و کارگران و دهقانان را سرکوب نمایند.
      اگر همه پاسخهای لنین به مسائل انقلاب 1905 اشتباه بودند و از آنجا که می دانیم خط مشی بلشویکی در انقلاب 1905 نتوانست رهبری جنبش توده ای را به دست آورد، پس نتیجه این می شود که راه برای دادن پاسخهای صحیح به مسائل و تحقق خواستهای انقلاب 1905 باز بوده، طبیعتا بلشویکها با اشتباهات و شکستهایشان به حاشیه رانده می شدند و امر انقلاب در سال 1917 دیگر اصلا مطرح نمی شد. پس چرا چنین نشد؟ چرا آن افراد «اصلاح طلب»، «بسیار دمکرات» و «روشنفکر»ی که در این بین بر روسیه حاکم شدند آنرا به سمت انقلابی دیگر جهت دادند؟ و چگونه عده ای توطئه گر بدجنس موفق شدند از طریق تکرار «اشتباهات» مسلمی که حداقل یک بار آزموده شده بودند علیه حکومت «آزادترین کشور جهان» «کودتا» کنند؟ چرا علیرغم اینکه قسمت بزرگی از اهالی کشور متشکل و قادر به مقابله با این «کودتا» بودند نه تنها با آن مقابله نکردند بلکه با چنین «کودتا»چیان بدجنسی برعلیه انسانهای فرهیخته ای نظیر کرنسکی همکاری کردند؟ یا باید پاسخی به این پرسشها داده شود یا در پیش فرضها تجدیدنظر شود. از آنجا که تنها پاسخ داده شده نظریه «توطئه» بلشویکهای بدجنس بوده و فکر نمی کنم این نظریه ارزش آنرا داشته باشد که جدی گرفته شود، تنها راه این است که پیش فرضها را زیر سؤال برد.
      قبلا هم نوشتم که دیوار چین انقلاب دمکراتیک و سوسیالیستی را از هم جدا نکرده. انقلاب دمکراتیک پیگیر و پیش رونده در ادامه خود می تواند به انقلاب سوسیالیستی تبدیل شود، از طرف دیگر یکی از نخستین وظایف انقلاب سوسیالیستی نیز تکمیل وظایف ناتمام انقلاب بورژوا دمکراتیک است. این دقیقا همان چیزیست که مارکس و انگلس هم گفته بودند. انگلس در مقدمه چاپ روسی مانیفست نوشته بود که چنانچه آبشین [کمون روستایی] شرقی با انقلاب کارگری غربی ترکیب شود، کشوری مانند روسیه نیز می تواند به سوسیالیسم اروپایی بپیوندد. مارکس نیز در 1856 اشاره کرده بود که ترکیب جنگ دهقانی با انقلاب کارگری یک دورنمای ممکن برای پروس است. به علاوه مشکل اساسی بلشویکها و همه انقلابیون روسیه نه با استولیپین و نه کرنسکی بر سر ساختمان سوسیالیسم نبود. مشکل این بود که آنها مانع تحقق و پیشرفت انقلاب دمکراتیک بودند. هیچکدام از اقدامات عمده حکومت شوروی در دوره بلافاصله پس از انقلاب اکتبر (پایان دادن به جنگ، واگذاری قدرت به شوراها، مصادره اراضی مالکان بزرگ و واگذاری آنها به کمیته های دهقانان، مقابله با فلاکت اقتصادی) سوسیالیستی نبودند بلکه دمکراتیک بودند و کرنسکی دقیقا در جهت عکس این خواستهای دمکراتیک حرکت می کرد. اینها همان اقداماتی بودند که کمون پاریس هم به آنها دست زده بود (یا درصدد این کار بود اما عمر کوتاهش چنین اجازه ای را نداد) و مارکس و انگلس آنها را تأیید کرده بودند.
      من لینک کتاب را برای شما نگذاشتم. همانطور که نوشتم آنرا برای کسی گذاشتم که «مایل است از مباحثات سوسیال دمکراتها درباره مسئله ارضی در جریان انقلاب ۱۹۰۵ مطلع شود» نه کسی که وقتی می بیند قادر به دفاع از مواضع خود نیست برای خلاص شدن «اصل بحث و دفاع از مواضع اساسی» را رها می کند تا به مسئله ای حاشیه ای می پردازد. هر موقع بحث بر سر سیاست ارضی سوسیالیسم بود نظریات بنیان گذاران سوسیالیسم علمی می توانند تشریح شوند، ولی اکنون بحث بر سر اینست که آیا فردی که استولیپین و کرنسکی را می ستاید می تواند سوسیالیست باشد یا نه؟
      چه کسی گفته که ترور (یا مبارزه مسلحانه مستقل از توده به عنوان یک تاکتیک دائمی) خوب است؟ نتیجه ترور استولیپین این بود که وی از میان برداشته شد اما رژیم او برقرار ماند و از این رو عملی بی فایده بود همانطور که اگر امروز فلان سیاستمدار جمهوری اسلامی ترور شود دردی از جامعه درمان نخواهد شد و انقلابیون نباید نیرویشان را صرف این کارهای بیهوده کنند.
      سیاهکل از آنرو حماسه شد که یک ترور ساده، از میان برداشتن چند خادم ارتجاع که به سادگی جایگزینی برایشان پیدا می شود نبود بلکه باعث شکستن جو بی عملی و تسلیم در مقابل دیکتاتوری شد و از این رو نقشی همانند ترور الکساندر دوم تزار روسیه در 1881 توسط نارودنیکها را داشت. مارکس و انگلس درباره آن واقعه نوشتند: «وقتی کمون پاریس به وسیلۀ کشتار فجیعی که مدافعین «نظم» ترتیب داده بودند از پا درآمد، غالبین به سختی می توانستند حدس بزنند که در ظرف مدتی کمتر از ده سال حادثه ای در پترزبورگ دوردست صورت خواهد گرفت که بعد از مبارزات طولانی و شدید سرانجام و مسلماً منجر به وجود آمدن یک کمون روسی خواهد شد.»(پیام به رئیس مجمع اسلاوها – 21 مارس 1881)
      کدام لنینیستی به خمینی و خلخالی رأی داده؟ آیا امثال شما یعنی امثال حزب توده یا همان کسانی که اصلاحات استولیپینی ایران را در زمان محمدرضا شاه ستودند بودند که بعدها از به قدرت رسیدن اسلامگراها حمایت کردند. امروز من آخوندی را نمی شناسم که بگوید رأی یک کارگر باید کمتر از یک سرمایه دار یا زمیندار ارزش داشته باشد اما استولیپین صراحتا چنین چیزی را می گفت. یا کمتر آخوندی پیدا می شود که جنگ طلب تر از کرنسکی – کسی که جنگ امپریالیستی را مثل میراث از رژیم تزاری تحویل گرفت و بجای افشا و اتمام آن به پیش برنده اش تبدیل شد – باشد. پس اگر شما کمی جرأت داشتید و خط خود را تا به آخر دنبال می کردید باید امروز نتیجه منطقی آنرا می پذیرفتید و از چنین آخوندهایی حمایت می کردید. اما شما مثل کسی که سر جاده نشسته و راه را به دیگران نشان می دهد فقط به بقیه توصیه می کنید که چنین راهی را بروند در حالی که خودتان جرأت ندارید آن راه را تا آخر بپیمایید!

      لایکلایک

6. سپیده

   21 مارس 2015

   جواد و مجید عزیز در آخرین دیدگاه نویسی خود به بهترین وجهی چهره خوشچین ها را رسوا کرده اند.

   این آقای خوشچین در تمام دیدگاه نویسی های خود، مستقیم و یا غیر مستقیم سعی در کمونیست ستیزی، بخصوص لنین ستیزی میکند و جواد هم بوی این امکان را داده است.

   آقای جواد عزیز،

   این آقای خوشچین هیچ مقاله‌ای را که حتی کمی روشنگرانه و سازماندهندانه در خدمت راهی مترقی و غیر سرمایه داری باشد، دست از خراب کردن آن به بهانه‌های شبه «علمی» برنمیدارد و تا مچش را میگیری بانگ بر می‌آورد که ای آقا من آبرویم رفت، من با نام اصلیم می‌نویسم و شما نه!؛

   و یک مشت نه نه من غریبم «خر رنگ کن» تحویل خواننده میدهد و ناپدید می‌شود و از نتیجه‌گیری فرار میکند.

   شما دوباره این شخص را با این فرار افتضاحش و یا بقولی رفیق مجید گرد کشیدنش در دیدگاه نویسی بعدی خواهید یافت و باز تا رسوا میشود، نقش «bleidige Leber Wurst» بقولی آلمانی ها  و بقولی ما چوب دوسر سیاسی را بازی کرده و از انظار ناپدید میگردد.

   من در دیدگاه اول خود از نویسنده و دیگر عزیزان تقاضای بحث در باره سه کتاب از لنین و آیا در زمان «کانزیسم، نولیبرالیسم و گلوبلیزاتسیون» بروز میباشند، را کردم تا بحثی بار آور گردد. پرواضح است که اینجور افراد ساکت ننشسته و سعی در تفرقه پژوهشگران دارند.

   ناشناس از آنارشیست سخن میگوید. اگر واقعا چنین باشد، روشن است که ستون پنجم چه نوع سیاستی میباشند.

   لطفاً آرزوی وی را بر آورده نکنید که در خدمت اهدافتان نیست.

   سپیده

   لایکلایک

7. ناشناس

   21 مارس 2015

   ترجمه این سند در ترجمه منتخب آثار لنین دهه ها است که در دسترس بوده است.
   این اثر وظایف بلشویک ها در رویاندن انقلاب فوریه به انقلاب اکتبر را نشان می دهد. نه وظائف کمونیست ها در جامعه ای که فقط آنارشیست ها مرحله کنونی انقلاب آن را سوسیالیستی می دانند.

   لایکلایک

8. مجيد

   21 مارس 2015

   من تصور مي‌كنم آقاي فرزين خوشچين با دست‌آويز «توهين»درآخرين كامنت‌شان،بفهمي نه فهمي، گِرد نشسته‌اند. آيا توهين «دفاع عامدانه از ارتجاع» بدتر است يا مدافع يك نظر را «خشگ مغز» ناميدن؟ نكند آقاي فرزين خوشچين معناي حرفشان را نمي‌فهمند، آن‌جا كه مي‌گويند مگر «لنين ـ استغفرالله ـ اشتباه مي‌كرد». آيا معناي اين عبارت اين نيست كه به طرف بحث‌شان مي‌گويند: تو آن‌قدر خشگ مغزي كه نمي‌تواني به اين اذعان كني كه لنين هم مي‌تواند اشتباه كند؟

   لایکلایک

9. فرزین خوشچین

   20 مارس 2015

   پاسختان را نمی دهم، چون توهین می کنید. در همان جهل خودتان بمانید بهتر است.

   لایکلایک

10. فرزین خوشچین

    20 مارس 2015

    یعنی شما می فرمایید، که من فقط از روی نوشته های لنین به این نتایج رسیده ام، اما شما همۀ آن مباحث را از روی نوشته های منشویکها و بلشویکها و کادتها و … خوانده اید و «بر اساس فاکت» سخن می گویید؟؟؟؟؟
    اگر اینگونه است، لطف بفرمایید و مثلا دربارۀ همین مسالۀ ارضی در سالهای 1905-1907 توضیح بدهید چه مواضعی را چه کسانی داشتند و چرا لنین -استغفرالله-اشتباه می کرد. پیشنهاد دیگران چه بود؟

    لایکلایک

    1. جواد

       20 مارس 2015

       چرا اصل بحث و دفاع از مواضع اساسی خودتان را رها کرده اید و به یک مسئله حاشیه ای که ربط چندانی به بحث کنونی ندارد چسبیده اید؟ کسی که مایل است از مباحثات سوسیال دمکراتها درباره مسئله ارضی در جریان انقلاب 1905 مطلع شود می تواند به کتاب زیر (که به دلیل حجم زیاد در 3 فایل منتشر شده) مراجعه نماید:

       Click to access BAR-1-83.pdf

       Click to access BAR-84-153.pdf

       Click to access BAR-153-244.pdf

       حالا حتی اگر فرض را بر این گذاریم که لنین اشتباه کرده، شما می خواهید با اشاره به این اشتباه چه چیزی را ثابت یا توجیه کنید؟ خط مشی استولیپین یا کرنسکی را؟ شما قادر به دفاع از آنها نیستید و می گردید تا شاید اشتباهی از مخالفان آنها پیدا کنید و با توسل به آن اشتباه توجه را از خط مشی ارتجاعی که مدافع آن هستید به اشتباهات انقلابیون منحرف نمایید. بدترین اشتباهات انقلابیون نیز فقط اشتباهند که بلافاصله بعد از تشخیص مورد انتقاد قرار گرفته و تصحیح خواهند شد اما کسی که عامدانه از ارتجاع دفاع می کند دیگر در صف طبقه کارگر قرار ندارد.

       لایکلایک

11. فرزین خوشچین

    19 مارس 2015

    تنها چیزی، که می توانم بگویم، این استکه همۀ گفته های شما نادرست هستند، زیرا شما بر اساس فاکتهای موجود بحث نمی کنید، بلکه فقط تلاش می کند بر اساس آنچه تا امروز تکرار کرده اید، دلیل تراشی و مباحثه بکنید.

    استولیپین، آدم سوسیالیستی نبود. او نمایندۀ بورژوازی لیبرالی بود، که به طریق خودش دست به اصلاحات می زد، اما اصلاحات او فئودالها را آزرده کرده بود، زیرا استولیپین می خواست دهقانان صاحب زمین بشوند. سپس مجبور شد، زمینها را که فئودالها بسیار گرانتر می فروختند، بپذیرد. این اجحاف بود، اما فئودالیسم را وادار به عقبنشینی می کرد. سپس در بسیاری جاها «زمستو» را برقرار کرده و زمینها را در اختیار زمستو گذارده بود. این را شاید بتوان گونه ای «کالخوز» بطریقۀ بورژوایی نامید. خود لنین هم خواسته بود اصلاحات بورژوایی باشند. اما متوجه نبود که اقدامات استولیپین، اقداماتی بورژوایی هستند و سوسیالیستی و دمکراتیک نیستند. لنین پیشنهاد کرده و بسیار هم برای «ملی کردن زمینها» تلاش و تبلیغ کرده بود. این تاکتیک و سیاست اشتباه بود. در رای گیری درون-حزبی هم شکست خورده بود، اما لنین همچنان پافشاری می کرد. این یکی از نمودهای «بیماری کودکی چپ روی» بود، که لنین بدان اعتراف کرد.

    لایکلایک

    1. جواد

       19 مارس 2015

       باز هم آن چیزی را که خودتان انجام می دهید به دیگران نسبت می دهید. این شمایید که «بر اساس فاکتهای موجود بحث نمی کنید» بلکه تلاش می کنید «بر اساس آنچه تا امروز تکرار کرده اید، دلیل تراشی و مباحثه بکنید».
       شما قبلا نوشتید که استولیپین بهترین نماینده بورژوازی لیبرال، روشنفکر و اصلاح طلب بود. ولی فاکتها به ما می گویند که وی قانون انتخابات را طوری دستکاری کرد که رأی کارگران و دهقانان بی ارزش و اکثریت داشتن زمینداران و سرمایه داران بزرگ در دوما تضمین شود، حتی به کادتهای لیبرال هم رحم نکرد چه رسد به سوسیال دمکراتها و رژیمی پلیسی را برقرار ساخت. در زمینه سیاست خارجی هم طرفدار ارتجاع محض بود و جنایات روسیه تزاری در زمان وی در کشور خودمان برایمان شناخته شده هستند. اینها اقدامات یک لیبرال روشنفکر اصلاح طلب نیستند بلکه اقدامات یک مستبد مرتجع می باشند.
       روشن است که استولیپین سوسیالیست نبود (یعنی واقعا فکر می کنید لنین متوجه نبود که اقدامات وی دمکراتیک و سوسیالیستی نیستند؟!) و لازم نیست شما واضحات را تکرار کنید. مشکل بلشویکها با وی این نبود که سوسیالیست نیست بلکه این بود که حتی یک بورژوا دمکرات مترقی هم نیست. چنانچه استولیپین اگر نه به اندازه نمایندگان سیاسی بورژوازی فرانسه در زمان انقلاب کبیر بلکه حداقل در حد ترودویکهای بسیار معتدل از خود گرایشات مترقی نشان می داد، بلشویکها مسلما از او حمایت می کردند همانطور که حاضر به ائتلاف با ترودویکها شدند، ولی او چنان رفتار مستبدانه و واپسگرایانه ای داشت که حتی کادتها نیز حاضر نبودند تحملش کنند!
       در مورد فئودالیسم نیز باید توجه داشت که خود فئودالها هم می دانستند که در قرن بیستم دیگر نمی توان مثل سالهای قرون وسطی حکومت کرد و از این رو برای حفظ منافع خویش، تبدیل شدن به سرمایه دار و (بالاتر از همه) فرونشاندن جنبش انقلابی خواهان اصلاحاتی بودند و به هیچ وجه از آن «آزرده» نمی شدند. چنین اصلاحاتی در هر صورت اجتناب ناپذیر بودند و چیزی مشابه آنها را در ایران نیز تحت نام «انقلاب سفید» یا «انقلاب شاه و مردم» داشتیم. ولی نه کمونیستها و نه حتی بورژوازی دمکرات و مترقی بخاطر چنین اصلاحاتی به مداح استولیپین یا محمدرضا شاه تبدیل نشدند. آنها توضیح دادند که این اصلاحات نتیجه تکامل تاریخی طبقه حاکم و سیستم مبتنی بر استثماری هستند نه خواست خیرخواهانه فلان حاکم مستبد برای صاحب زمین شدن دهقانان، و در صورت پیروزی انقلاب اصلاحات بسیار عمیق تر، دامنه دارتر، سریع تر و رادیکال تری می توانند صورت گیرند که اصلاحات نوع نیمه فئودالی – نیمه بورژوایی در مقابل شان مسخره اند.

       لایکلایک

12. فرزین خوشچین

    19 مارس 2015

    دوست گرامی!
    شما تنها کتابهای لنین و تفسیرهایی را خوانده اید، که از اردوگاه بلشویکها بوده اند. برای آنکه بهتر بتوانید به همان ریشه ها در انقلاب نافرجام 1905 پی ببرید، می بایست مقالات و نظرهای منشویکها و همچنین، نظرات پلخانوف را نیز خوانده باشید.
    دو نکته را باید بدانید:1- پلخانوف موضع خود-ویژه ای داشت، که گاهی منشویکها و گاهی بلشویکها به موضع او نزدیک می شدند. این «موضع خود-ویژه» را لنین هم اعتراف کرده بود.
    2- بلشویکها، براستی، منشویک بودند، یعنی در اکثریت نبودند، نه در رای گیری کنگرۀ دوم، و نه حتی در شوراها و سندیکاهای زمان 1917. طرفداران لنین-تروتسکی تنها در میان سربازان از اکثریت برخوردار بودند.
    انقلاب 1905 دقیقا به این علت شکست خورد، که افزون بر همۀ مخالفتها علیه استولیپین از سوی دربار، روحانیت مرتجع برهبری راسپووتین، اشرافیت فئودال و نمایندگانش در ارتش، بلشویکها و اس-ارهای چپ هم علیه او توطئه می کردند و چندین بار برنامۀ ترورش را اجرا کردند، تا آنکه سرانجام او را ترور کردند.
    استولیپین واقعا نمایندۀ بهترین بورژوازی لیبرال برای روسیه بود، که حتی در مقایسه با بورژوازی ارتجاعی اروپا، بسیار آدم روشنفکر و اصلاحطلبی بود. لنین او را ترور کرد و سپس نوشت: «ارتجاع استولیپینی»! خود لنین هم گفته بود، که خواهان اصلاحات بورژوایی است. اما در عمل، علیه همان اصلاحات بورژوایی از موضعی آنارشیستی برخورد می کرد.
    لنین در برنامۀ ارضی، سیاست نادرست «ملی کردن زمینها» را پیش می برد. خود لنین به این اشتباه اعتراف کرد.
    در مورد تحریم دووما، لنین اشتباه می کرد و سپس هم پذیرفت، که این بیماری کودکی چپ روی بوده است.
    در قیام مسلحانۀ بلشویکها در مسکو، لنین اشتباه می کرد. همه به او می گفتند، که این کار زودرس و نافرجام است. اما او گوش نمی کرد و سپس هم اعتراف کرد، که اشتباه کرده است.
    همین سیاستها را در اکتبر 1917 پیاده کرد، و جون اوضاع تغییر کرده بود، توانست دولت واقعا اصلاحطلب و دمکراتیک کرنسکی را بوسیلۀ کودتا سرنگون کند.
    در دولت کرنسکی، که خودش سوسیالیست بود، هم اس-ارها و هم منشویکها و روشنفکران استادان مترقی دانشگاه عضو بودند. چرا باید چنین دولتی را سرنگون کنیم و مشور را به جنگ داخلی و قحطی و سرکوب و اعدام و دیکتاتوری استالینی پرتاب کنیم و نامش را بگذاریم «سوسیالیسم»؟
    دربارۀ همۀ این موارد، اسناد و مدارکی را می توان یافت، که نمی دانم شاید به زبانهای دیگر ترجمه نشده اند. من اینها را بررسی و ترجمه کرده ام.
    من نمی دانم این چه اصراری است، که خودمان را گول بزنیم؟ امروزه شما و یا بسیاری دیگر، به دنبال یک راس آخوند اصلاحطلب می گردید، که به او رای بدهید.
    پرسش این است: اگر یکی پیدا شد، که بلشویک نبود، اما اصلاحطلب و سوسیالیست بود و چند تا سازمان چپ هم با او ائتلاف کردند و دولت تشکیل دادند، آیا وظیفۀ شما این خواهد بود، که علیه چنین دولتی کودتا و خرابکاری کنید و کشور را به نابودی بکشید، تا فقط حزب بلشویک خودتان حاکم شود؟؟؟؟
    کرنسکی در برابر لنین، بسیار بیشتر فرهیخته و دمکرات بود. کرنسکی همۀ احزاب و زندانیان سیاسی را آزاد کرده و همۀ فعالیتها تظاهرات، روزنامه، سندیکا و … را آزاد گذاشته بود. عسکهایش هست. مدارکش هست، مقالات روزنامه ها را می توان خواند.
    آیا اینگونه آزادیها را لنین تحمل کرده بود؟ تروتسکی، استالین و … آیا دمکراسی را درک می کردند؟

    لایکلایک

    1. جواد

       19 مارس 2015

       1- طبق گفته شما استولیپین نه دشمن بلکه نتیجه و پیشرو انقلاب 1905 بود و انقلاب دقیقا به این دلیل شکست خورد که وی ترور شد. اما آیا خودتان حرفتان را قبول دارید؟ خودتان در نظر قبلی که گذاشته بودید از عبارت «انقلاب ۷-۱۹۰۵» استفاده کردید اما می دانیم که استولیپین در سال 1911 ترور شد. پس چرا مدعی هستید که انقلاب در 1907 پایان یافته؟ آیا در آن سال خواستهای انقلاب متحقق شده بودند؟ اما نه زمین به دهقانان واگذار شده بود، نه خواستهای اقتصادی کارگران برآورده شده بودند و نه آزادیهای سیاسی برقرار شده بود. برعکس، احزاب مخالف تزاریسم غیرقانونی اعلام شده بودند، روزنامه های مخالف برچیده شده بودند، قوانین انتخابات طوری دستکاری شدند که اکثریت داشتن نمایندگان زمینداران و سرمایه داران بزرگ در دوما تضمین گردد و فعالین سیاسی شناخته شده (از جمله نمایندگان سوسیال دمکرات در دوما) زندانی یا تبعید شده بودند. استولیپین جلاد انقلاب 1905 بود و حتی به لیبرالها هم رحم نکرد. حتی کادتها هم وی را «نمایندۀ بهترین بورژوازی لیبرال برای روسیه» نمی دانستند و معتقد بودند که فردی مستبد و مرتجع است اما امروز یک «سوسیالیست» پیدا شده که وی را می ستاید! چطور چنین چیزی ممکن است؟ در صورتی که وی بداند افکار و آرمانهای واپسگرایانه اش خریداری ندارند و خود را مجبور بیند که چهره واقعی اش را پشت ماسک «سوسیالیست» پنهان کند.
       2- ملی کردن زمینها هدف نهایی کمونیستها در مورد مسئله ارضی است، این بدین معنا نیست که در هر شرایطی از ملی کردن فوری پشتیبانی می کنند. در کشوری مانند روسیه اوایل قرن بیستم که کشاورزی مدرن در مقیاس بزرگ پدیده ای نادر بود، سیاست درست مصادره زمینهای مالکان بزرگ و تقسیم آنها بین دهقانان بود. البته چنانچه این تقسیم کردن با اصلاحات دیگری همراه نمی شد پس از مدتی وضع سابق احیا می گشت. در مورد تحریم دوما نیز به اثر لنین «درباره تحریم» مراجعه نمایید که نشان می دهد آنچه برای وی اهمیت داشته حفظ استقلال طبقاتی پرولتاریا بوده؛ زمانی این کار با تحریم امکان پذیر بود و زمانی با شرکت در انتخابات؛ شرکت در انتخابات در حقیقت ادامه منطقی سیاست تحریم بود:

       Click to access boycot.pdf

       3- نمی دانم شما از کدام قیام مسلحانه در مسکو صحبت می کنید چون تا قبل از انقلاب اکتبر 1917 و در جریان آن، چندین قیام در مسکو روی داد. با این حال فرض را بر این می گذارم که لنین واقعا اشتباه کرده، یعنی برآورد دقیقی از نیروها نداشته و در موردی خاص توده ها را در شرایطی که آمادگی کافی نداشتند به قیام فراخوانده و آن قیام در اثر برتری نیروهای ضدانقلابی شکست خورده. حالا شما چه نتیجه ای می خواهید بگیرید؟ اینکه «آنها نباید دست به اسلحه می بردند»؟ یک انقلابی با مشاهده چنین شکستی اینطور نتیجه می گیرد که باید دفعه بعد آماده تر، با تدارکات، سازماندهی و عزم بیشتری دست به قیام زد و آنقدر تلاش کرد تا پیروزی حاصل شود. اما یک اپورتونیست همانند پلخانف نتیجه می گیرد «آنها نباید دست به اسلحه می بردند». به علاوه انقلابیون و سوسیالیستهای حقیقی همیشه درسهای کمون پاریس را به یاد داشته و خواهند داشت. مارکس قبل از قیام به این نتیجه رسیده بود که قیام در آن موقعیت خاص بخاطر عدم وجود نیروی لازم نمی تواند با موفقیت پایان یابد و از این رو با شروع آن مخالفت کرد. اما همینکه قیام درگرفت دیگر یک گوشه ننشست تا علیه قیام موضع گیرد و تقصیر را به گردن بلانکیستها اندازد. او با تمام توان از آن حمایت کرد و پس از شکست هم از درسهای آن برای آموزش دهی به پرولتاریا برای دست زدن به قیامهای پیروزمند در آینده استفاده کرد. کمون پاریس یا فلان قیام در مسکو با اینکه شکست خوردند، برای پرولتاریا بسیار ارزشمند و عزیزند ولی بزرگترین پیروزیهای امثال استولیپین و کرنسکی از آنجا که هدف و نتیجه شان تشدید ستم طبقاتی و به قهقرا بردن جامعه است چیزی جز بدبختی برای پرولتاریا و زحمتکشان به همراه ندارند.
       4- معیار کمونیستها برای سنجیدن افراد و جریانها آن چیزی نیست که خودشان درباره خودشان می گویند بلکه آن چیزیست که رفتارشان بدان منجر می شود. اگر فردی همانند کرنسکی به خود القابی نظیر «اصلاح طلب»، «دمکرات» و «سوسیالیست» دهد اما در عمل جنگ امپریالیستی را ادامه دهد، خواستهای انقلاب را سرکوب کند، سربازانی که حاضر به جنگیدن برای تجدید تقسیم جهان بین استعمارگران نیستند را اعدام کند، روزنامه های انقلابی را توقیف و بجای تقسیم زمین بین دهقانان، دهقانانی که زمینهای مالکان بزرگ را مصادره کرده اند مجازات کند، نمی توان یک اصلاح طلب، دمکرات یا سوسیالیست حقیقی و پیگیر بود اما برعلیه وی مبارزه نکرد.
       این بدین معنی نیست که باید فقط از کمونیستهای خالص حمایت شود. مثلا امروز حزب اتحاد دمکراتیک سوریه یک جریان خرده بورژوایی است. حتی اگر این حزب خود را سوسیالیست بخواند هم کمونیستها خواهند گفت که آنها در بهترین حالت فقط طرفدار سوسیالیسم خرده بورژوایی هستند. با این حال کمونیستها (بدون حل شدن در جریان) از مبارزه این حزب حمایت می کنند و تعداد زیادی از آنها در دفاع از انقلاب روژئاوا کشته شده اند. چرا کمونیستها از حزبی خرده بورژوایی حمایت می کنند؟ زیرا آنها نمایندگان پیشرو دمکراسی بورژوایی هستند و پیروزی شان شرایط بسیار بهتری را برای پیشرفت سوریه فراهم خواهد کرد و در صورت وجود شرایط مساعد داخلی و بین المللی و از همه مهم تر خط مشی صحیح حزب طبقه کارگر، انقلاب دمکراتیک روژئاوا می تواند در ادامه خود به انقلاب سوسیالیستی تکامل یابد.
       حالا فرض کنید بلشویکها بجای فرا خواندن توده ها به انقلاب از کرنسکی حمایت کرده بودند. نتیجه چه می شد؟ جنگ امپریالیستی ادامه پیدا می کرد، توده های کارگر و زحمتکش نه تنها در روسیه بلکه در سایر کشورها (بخصوص آلمان) سرخورده می شدند و به بازیچه دست بورژوازی امپریالیست تبدیل می شدند که آنها را فدای تجدید تقسیم جهان می کرد. کلمه «سوسیالیست» دیگر نه در مورد طرفداران رهایی طبقه کارگر بلکه در مورد کسانی استعمال می شد که کارگران را فریب می دادند و به دنبال بورژوازی می کشاندند.
       5- کدام کمونیستی به دنبال یک آخوند اصلاح طلب می گردد که به او رأی دهد؟ شما دارید آنچه را که خود می کنید به دیگران نسبت می دهید. خیلی از آخوندهای موجود در ایران مرتجع تر از استولیپین یا جنگ افروزتر از کرنسکی نیستند. حتی خاتمی یک بار در زمان حکومتش به صراحت گفت که طرفدار سوسیالیسم است و خیلی از «سوسیالیست»های طیف توده ای – اکثریتی طرفدار اصلاح طلبان مجاز در ایران هستند و به آنها رأی هم می دهند. نتیجه منطقی تفکر شما این می شود که باید به چنین آخوندهایی رأی داد و جلوی کسانی که خواهان انقلاب برعلیه آنها هستند ایستاد. اگر کسی طرز تفکر شما را بپذیرد و ادامه دهد به چنین نتیجه ای خواهد رسید. حال اگر شما بگویید که شخصا به یک آخوند رأی نمی دهید این تنها نشان می دهد که شما فرد پیگیری نیستید و حاضر نیستید خط مشی خود را تا رسیدن به نتیجه نهایی آن ادامه دهید؛ شما دیگران را به پیمودن یک مسیر دعوت می کنید اما در میانه راه به دلایل مربوط به شخص خودتان (که هیچ تأثیری به حال دیگران ندارد و اصلا به آنها مربوط نیست) متوقف می شوید و بقیه را به جلو می فرستید.

       لایکلایک

13. فرزین خوشچین

    18 مارس 2015

    ترجمه از چه زبانی انجام شده است؟ از کدام کتاب و کدام صفحه؟ این باید در آغاز و یا پایان هر ترجمه ای ذکر شود.
    تزهای آوریل پر از اشتباهات فاحش است. همان چیزهایی را، که در جریان انقلاب 7-1905 آزموده، بحث کرده و نادرست بودنشان را دیده بود، بازهم در «نامه هایی از راه دور» و سپس، در سخنرانی در ایستگاه راه آهن فنلاند، و س از آن هم در «تزهای آوریل» تکرار کرده بود.
    این تزها نه تنها برای همۀ جهان، بلکه برای اروپا، و حتی برای روسیۀ آنروزی، نامناسب بودند و نادرستی آنها در عمل به اثبات رسید: انقلاب پرولتری، در عقب مانده ترین کشورها، و کشوری جدا افتاده و با دریایی از مشکلات…
    «چه نباید کرد» را پلخانوف نوشته بود و لنین در پاسخ، پذیرفته بود، که اشتباه می کرد.

    لایکلایک

    1. جواد

       19 مارس 2015

       کدام اشتباهات فاحش؟ انقلاب 1905 به این دلیل شکست خورد که خط مشی بلشویکی را دنبال نکرد. به علاوه اگر انقلاب اکتبر 1917 آزمودن مجدد اشتباه 1905 بود پس چرا نتیجه اش اینقدر متفاوت شد؟ «چه نباید کرد» امثال پلخانف در مورد انقلاب 1905 فقط این بود که بگویند «آنها نباید دست به اسلحه می بردند». اما در اکتبر 1917 کارگران، سربازان و دهقانان دست به اسلحه بردند و پیروز شدند.
       منشویکها و ادامه دهندگان راهشان یک قرن است که حرف شما را می زنند: چون روسیه کشوری عقب مانده بود نباید در آن انقلاب می شد، باید منتظر می ماندند تا کشور صنعتی و پیشرفته شود آنگاه انقلاب می کردند.
       اما لنین پاسخ داد:«… چنان که برخی از آقایان «دانشمند» آنها بیان می کنند، شرایط عینی اقتصادی برای سوسیالیسم در کشور ما وجود ندارد … و به ذهن احدی نمی رسد از خود بپرسد که: تکلیف خلقی که در وضع انقلابی قرار گرفته، نظیر آنچه که به هنگام نخستین جنگ امپریالیستی پدید آمد، چیست؟ آیا نمی توانست تحت تأثیر وضع چاره ناپذیر خود، به مبارزه ای دست زند که لااقل این شانس را تأمین نماید که وی شرایطی را، ولو چندان هم عادی نباشد، برای رشد آتی تمدن خود فراهم سازد؟
       «روسیه به آن اوج رشد نیروهای مولده که سوسیالیسم را ممکن می سازد نرسیده است». همه قهرمانان انترناسیونال دوم … این حکم را حقیقتاً ورد زبان خود ساخته اند. این حکم بلاتردید را آنها هزار بار نشخوار می کنند و به نظرشان می رسد که برای قضاوت درباره انقلاب ما این حکمی است قطعی.
       ولی چه باید کرد اگر خود ویژگی اوضاع ، روسیه را اولا در جنگ جهانی امپریالیستی وارد ساخت، که کلیه کشورهای متنفذ اروپای باختری در آن شرکت داشتند و تکامل وی را در آستان انقلابهای خاور زمین، که آغاز خواهند شد و هم اکنون قسماً آغاز شده اند، در شرایطی قرار داد که ما می توانستیم همانا آن پیوندی را بین «جنگ دهقانی» و جنبش کارگری عملی نماییم که در سال 1856 مارکسیستی نظیر مارکس از آن به عنوان یکی از دورنماهای احتمالی پروس یاد کرده بود؟
       چه باید کرد اگر چاره ناپذیری اوضاع ، قوای کارگران و دهقانان را ده برابر کرد و بدین وسیله امکان انتقالی را متمایز با آنچه که در کلیه کشورهای دیگر اروپای باختری وجود داشت برای ایجاد پیش شرط های اساسی تمدن جهت ما فراهم می ساخت؟» (درباره انقلاب ما – 17 ژانویه 1923)
       یک انقلابی با مشاهده اینکه کشوری عقب مانده است و شرایط برای ساختمان سوسیالیسم در آن وجود ندارد به این نتیجه می رسد که باید مانع اساسی پیشرفت را که در مورد روسیه حکومت عقب مانده زمینداران و سرمایه داران بود که اساس آن در انقلاب فوریه 1917 دگرگون نشده بود، از میان برداشت. انقلاب دمکراتیک و انقلاب سوسیالیستی توسط دیوار چین از هم جدا نشده اند. پرولتاریا می تواند و باید برای کسب هژمونی در انقلاب دمکراتیک پیکار کند و چنانچه در این راه موفق شود و سیاست صحیحی بکار بندد، انقلاب دمکراتیک بدون واگذاری قدرت به بورژوازی و عبور از دوره دیکتاتوری بورژوازی، به انقلاب سوسیالیستی تکامل می یابد.
       اما یک اپورتونیست با مشاهده همین اوضاع به نتایج متفاوتی می رسد: نباید انقلاب کرد و به قدرت بورژوازی دست زد، باید آنقدر منتظر ماند تا بورژوازی کشور را به چنان درجه ای از پیشرفت برساند که انقلاب ممکن شود و در این راستا همکاری طبقاتی را جایگزین مبارزه طبقاتی نمود. اینها فقط بهانه اند برای به انحراف بردن جنبش انقلابی زیرا همان زمان هم مشخص بود که این بورژوازی است که با درگیر کردن روسیه در جنگ امپریالیستی آنرا به قهقرا می برد و اگر بخاطر انقلاب اکتبر نبود روسیه را بیشتر و بیشتر به قهقرا برده بود و طبیعتا اپورتونیستها نیز انقلاب را به زمانی دورتر و دورتر موکول می کردند.
       در ضمن خواهش می کنم خوانندگان را احمق فرض نکنید. لنین چه زمانی اعتراف کرد که اشتباه کرده و درستی خط پلخانف را تأیید کرد؟ تمام آثار وی موجودند و عکس ادعای شما را نشان می دهند. اگر چنین چیزی در آثار لنین وجود داشت دشمنان لنین از زمان حیاتش تاکنون آنرا چنان در بوق و کرنا کرده بودند که همه از آن مطلع می شدند ولی شما بدون سند فقط ادعا می کنید و با این کار عجز خود را از رد نظرات لنین به نمایش می گذارید.

       لایکلایک

14. سپیده

    18 مارس 2015

    درود بر سهراب شباهنگ،

    رفیق و دیگر رفقا(از لنین در اخیار خوانندگان قرارمیدهند) کار درستی کرده اید.

    هر چه بیشتر بهتر!

    از این گذشته فراموش نفرمایید که قبل از رسیدن به تزهای آوریل،- رفیق لنین با اهمیت و اصرار خاصی بر روی چه نباید  کرد که پس از تکمیل، بصورت «چه باید کرد» در پراودا بچاپ رسید را نوشت و تاکید داشت.

    لنین برای عملی ساختن آن کتاب «امپریالیسم بمثابه آخرین مرحله سرمایه داری»  و قبل از همه اینها و برای آماده شدن برای اینکار کتابی از مارکس انگلس که «کارل کائوتسکی» آنرا ۲۵ سال مخفی کرده بود «امپریو کریتیسیسم» را نوشت که سپس اولی هم بچاپ رسید.

    چقدر بجا و بروز است اگر بتوانیم با کمک یکدیگر در مجله محترم هفته سرفصلی برای فهم این سه نوشته، بخصوص چه باید کرد باز نماییم.

    اگر از انجام «چه باید کردها» مانند همه احزاب«پرولتاریایی» و «مارکسیستی لنینیستی» در زمان کنونی ترس داریم لااقل فرا گیریم چگونه از چه نباید کرد ها پرهیز نماییم و حد اقلی است که میتوان بدانها دست یافت، باشد که افرادی و احزابی کاملا آنرا پیروی کنند.

    باید با نیروی ابتکار، راهی را یافت که همگان را امکان در این بحث بخصوص جوانان و کم دانانی مانند من هم قادر به  آن باشند و به میدانی برای تاخت تاز دلالان مارکسیستی مانند فولادی ها  تبدیل نگردد.

    من کتاب چه باید کرد را تایپ کرده ام و حاضر است و دو کتاب دیگر را بشکل«اسکن شده از سایت ها» میتوان در اختیار گرفت.

    باشد که به این خوش باوری من بخندند ولی لنین خود کاری بغیر از این نکرده است. ابتدا با بحث ها و مقالاتی پراکنده و پاگیری در میان کارگران در داخل و همیشه در اقلیت بودن  و سپس هجوم عقب ماندگان و دلالان طبقات مختلف پشت سرش که ماهم هستیم و ورود به روسیه و سپس هر کدامشان خود را، – لنین تر از لنین میدانستند، بودده است(شما خود در پی نویس ها شمه ای از آن را تعریف کرده اید).

    در آرزوی رسیدن به این هدف

    سپیده

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

     

    لایکلایک