دولت پشت کارتل‌های مواد مخدر است

پاسخ: روز ٢۶ سپتامبر در شهر «ایگوآلا» از طرف پلیس تعرضاتی صورت گرفت که به قتل ۶ جوان منجر شد. پس از آن ۴٣ دانشجوی دانشکده تربیت معلم و علوم تربیتی که همگی عضو فدراسیون دانشجویان سوسیالیست مکزیک بودند در دهکده «آیوتزی ناپا» به ناگاه مفقو‌الاثر شدند. پس از آن در سرتاسر کشور موج اعتراضات برخاست که هم دامنگیر شهرهای بزرگ و هم مناطق و شهرهای کوچک‌تر شد. تقریباً در کلیه دانشگاه‌های کشور دانشجویان دست به اعتصاب زدند. در ایالت «گه‌ره‌رو» کارمندان مؤسسات فرهنگی دست به اعتصاب دوماهه زدند. در عین حال گردنکشی و شورش روزبه‌روز بیش‌تر ‌شد. این مهم‌ترین جنبش خلق در ده‌ها سال اخیر است.

پاسخ: شهرداری «ایگوآلا» و دولت ایالت «گه‌ره‌رو» هر دو از طرف حزب دولتی PRI (حزب انقلاب سازمان‌یافته) منصوب می‌گردند. این حزب عضو «انترناسیونال سوسیالیستی» و فوروم سائوپائلو است. طی دورانی این حزب از گروه‌های شبه‌نظامی به عنوان ابزار سرکوب دولتی استفاده می‌کرد و یک‌سال پیش در این ایالت ۵ کمونیست به قتل رسیدند.PRI نقش جلاد را ایفا می‌کند ولی مسؤول، دولت بورژوازی مکزیک است و دامنه این مسؤولیت تا خود ريیس‌جمهور کشیده می‌شود. تمامی کشور در یک بحران اقتصادی و سیاسی فرورفته است.

پاسخ: این همکاری دايمی است و به طور سیستماتیک صورت می‌گیرد. روابط بین رؤسای کارتل‌های مواد مخدر، گروه‌های شبه‌نظامی و دولت و همین‌طور همکاری توزیع‌کنندگان مواد مخدر، پلیس و ارتش به اثبات رسیده است. به طور نمایشی و بسیار پرطمطراق این و یا آن ريیس باند فروشنده مواد مخدر دستگیر می‌شود ولی حجم عظیم مواد مخدری که از طریق مکزیک به شمال صادر می‌گردد، نشان می‌دهد که این کار بدون همکاری دولت مقدور نیست. راه دیگری جز وجود چتر حفاظتی مقامات نظامی و همکاری مقامات بلندپایه پلیس وجود ندارد. البته این‌طور نیست که فروشندگان مواد مخدر دولت را اجیر کرده اند. دولت از کارتل مواد مخدر حفاظت می‌کند، زیرا این کارتل‌ها به شیوه بسیار ساده و بدوی انباشت سرمایه را مقدور می‌سازند. و روزی رؤسای این اقتصاد کاذب ماسک صاحبان محترم سرمایه را به خود می‌زنند و علنی می‌شوند و آنگاه جزو طبقه بورژوازی کشور محسوب می‌گردند. پشت سر سرمایه می‌توان رد پای جنایت را دید. سرمایه وقتی پا به دنیا می‌نهد، خون و کثافت از آن می‌چکد.

پاسخ: کاستی‌ها تعیین کننده نیست و سیستم حقوقی نهایتاً مانعی پدید نمی‌آورد. ما شاهدیم که در کشورهايی که در رابطه با مواد مخدر قوانین شدیدی وضع کرده‌ و هیچ‌نوع ترحمی قايل نمی‌شوند، مثل ایالات متحده آمریکا، خود بزرگ‌ترین مصرف کننده مواد مخدر محسوب می‌گردند. مسأله عمده این است: سرمایه‌داری بربریت است و آفت‌های ویژه خود را تولید می‌کند که جامعه را از هم می‌گسلد. سرمایه‌داری تمیز و سالم وجود ندارد و تا وقتی که سرمایه‌داری موجود است مواد مخدر معامله خواهد شد که در وهله نخست به جوانان فروخته می‌شود و برخی از جنب آن ثروتمند خواهند گردید. تا وقتی سرمایه‌داری موجود است، معامله با اعضاء و جوارح وجود خواهد داشت، وضعیت فوق‌العاده اجتماعی و یا نوعی جنگ داخلی وجود خواهد داشت، مثل کشور ما با بیش از ١٠٠ هزار کشته. این سرمایه‌داری لجام‌گسیخته نیست، بلکه این سرمایه‌داری واقعی است، که منطق کسب سود را مافوق حیات زنان و مردان قرار می‌دهد.

پاسخ: ما موکداً اعلام می‌کنیم که این یک جنبش مردمی است که ورای خواسته خود «آن‌ها را زنده بردید، ما می‌خواهیم که آن‌ها زنده بازگردند» رشد یافته است. «آیوتزیناپا» تنها قطره‌ای بود که بشکه جنایات بی‌شمار را لبریز کرد. این تنها محدود به سرکوب و ارعاب نمی‌شود، بلکه شامل سبعیت و خشونتی نیز می‌گردد که سرمایه در قبال کار اعمال می‌دارد: مکزیک کشوری است که ۶٠ میلیون نفر در آن در فقر مطلق به سر می‌برند، کشوری که دچار بیکاری شدید است و قدرت خرید مردم به شدت افت پیدا کرده، کشوری که مردمش برای تولید سود انحصارها به شدت مورد استثمار قرار می‌گیرند. رفرم‌های ساختاری شدید تحت عنوان «پیمانی برای مکزیک» که در سال گذشته به تصویب رسید، درگیری‌ها را تشدید می‌کند. بحران تولید مازاد و انباشت سرمایه، مردم و خانوارهای کارگری را سریع‌تر به ورطه فقر سوق می‌دهد. «رفرم بازار کار» حق اعتصاب، حداقل دستمزد و حق بازنشستگی را از میان برداشت و امنیت اشتغال را از بین برد.

پاسخ: کشتار دانشجویان در آیوتزیناپا به نبردی دامن زد، که تنها نبرد نیست. ولی یکی از نیروهای سازمان دهنده آن NPA (مجمع ملی خلق) است که دانشجویان آیوتزیناپا در آن سازمان یافته اند. در کنار آن سندیکای معلمین CNTE، حزب کمونیست مکزیک، سندیکای برق‌کشان و دیگران قرار دارند.

تظاهرات، خواسته‌های سیاسی مطرح می‌کنند و مسؤولیت دولت را برجسته می‌نمایند و خواستار استعفای ريیس‌جمهور «انریکه په‌نیا نیه‌تو» هستند. حزب کمونیست مکزیک سعی می‌کند خواسته‌ها را تشدید کرده و آن را به سوی مبارزه ضدسرمایه‌داری سوق دهد. البته نیروهايی نیز وجود دارند که تنها خواستار اجرای «حقوق بشر» هستند و می‌خواهند جنبش را به سوی مبارزه صلح‌جویانه بکشانند. ولی قدرت خلق رفته‌رفته شکل می‌گیرد و ما می‌توانیم مبارزه علیه قدرت انحصاری شده دولت را به ابعاد جدیدی هدایت کنیم.