نطفه ی توفان
اختاپوس سانانِ حاکم بر دریا
شاخک افکنده ، بر هر چه ، هرجا،
لافان در هر سو با بوق وکرنا
کافتاد از نفس،توفان، در دریا
کافکنده لنگر،
از دردی سنگین ،
سوزان و ترکان،
در بطن‌اش بالان
نطفه ی توفان !
جعفرمرزوقی (برزین آذرمهر)
وهم باره * شب، با شکست خورشید، زد فاتحانه فریاد : « دیگر تمام شد.» ننهاده چشم برهم نی ، در نیِ سحر هنوز، زنگی زتاج سر، خورشیدِ نو تری بود گسترده بال و پر… […]
خنیاگری غمین و پریشان بود، بر اطلسِ سیاهش عطری نه از طراوت باران بود، شوری نه از کشاکش توفان ها، از جزر زجرناکش در خلوت کبود داغی به سینه و اشکی به گونه داشت… […]
«آیا من وطنی داشته‌ام؟» از پنجره هیاهوی کودکان می‌آید نسیم صدای کوه‌های مقاوم را می‌رساند: _سال‌هاست بر این سرزمین کار می‌کنم آجر کنار هم می‌گذارم مزارع را شیار می‌زنم لوکوموتیوها را به حرکت وا می‌دارم […]
Comments are closed.
تمام حقوق این تارنما به مجله هفته تعلق دارد.
درودی سپاس گذار بر شاعری متعهد و توانا
پس از مدت درازی، باز شعری که نه تنها به دل مینشیند، بلکه اثر گذار بر مغز است.
چه زیباست:
«اختاپوس سانانِ حاکم بر دریا» دریایی که روز بروز با نطفه توفانی که بر بطنش بالنده است بیشتر و بیشتر حاکمیتش کم رنگ تر میشود و این بالنده توفان میرود که اختاپوس ها را در هم نوردد.
دست شاعر درد نکند.