به بهانه پنجاهمین سالگرد

تاسیس سازمان انقلابی حزب توده ایران در خارج از کشور

باقر مرتضوی

در سالهای دهه چهل یعنی زمانی که جنبش دانشجویی در جهان در اوج خود بود، عدهای از جوانان پُرشور و مبارز در خارج از کشور که در حزب توده گرد آمده بودند، علیه رهبری آن شوریدند، به اعتراض برخاستند. طی سالهای 1343-1342 با سری پُرشور به سراغ کادرها و اعضای جوان حزب رفتند، بحثها راه انداختند، حزب را به بیعملی متهم کردند و سرانجام از آن انشعاب کردند.

این افراد اوایل اردیبهشت سال 1343 در شهر مونیخ آلمان گرد هم آمدند و جلسه¬ای برای سازمان¬دهی کارها برگذار کردند. این جلسه نام جالسه مقدماتی به خود گرفت.

برخی ازشرکت کننده¬گان در این نشست عبارت بودند از كوروش لاشائى، محسن رضوانى، منوچهر بوزرى، مهدى خانبابا تهرانى،،پرويز نعمان، حسن¬زاده، عطا حسن¬آقايى كشكولى، خسرو صفائى ،حميد مدنى، حسين قاضى، رحیم لاریجانی و همایون قهرمان هم¬چنین در اين جلسه مهدى خانبابا تهرانى و محسن رضوانى بعنوان مسئولين تداركاتى اولين كنفرانس سازمان انقلابى انتخاب شدند.

از نظر خط و مشی ایدئولوژیکی، شرکت کنندگان در این جلسه بطور کلی دارای مواضع سیاسی مختلف از مسائل انقلاب بودند. اما همگی آنه قهر آمیز بودن راه انقلاب را تایید میکنند و باز گشت به ابران را برنامه م-لامهای ایران در خارج ارزیابی نومده ووظایف زیر را برای خود تعیین میکنند.

– ارتباط کار توضیحی با واحد های جدا شده از کمیته مرکزی برای بر انگیختن مبارزه بر ضد رهبری حزب توده.

– -تربیت کادر برای گسیل آنها به ایران.

– -انتشار آثار م-لامی.

– مسئله باز گشت به ایران نیز که در جلسه مونیخ بر سر آن وحدت شد این بود که رهبری حزب باید در ایران باشد و این مسئله محور اصلی خط ساختمان حزب در ایران قرار گرفت.بر این اصل قرار گذاشته میشود هر چه سریعتر کادرها و رهبری سازمان جدید به ایران صحنه اصلی مبارزه گسیل گردند.

– «. باید به این نکته نیز اشاره نمود که پرویز نیکخواه که خود جزوه معترضین اصلی به رهبری بی عمل حزب توده بود با این دو تز قبل از جلسه مونیخ راهی ایران شده بود.(1342)

–

8 ماه بعد در آذر سال 1343 نخستین کنفرانس این سازمان در تیرانا برگزار شد. در این جلسه چهار نفر به عنوان هئیت اجرائیه سازمان انتخاب شدند که عبارت بودند از محسن رضوانی، کوروش لاشائی ،بیژن چهرآذی و بیژن حکمت. این جمع بنا به گفته نورالدین کیانوری 90 در صد اعضا حزب توده در خارج از کشور را توانست بسیج و سازمان¬دهی کند.

در فاصله اردیبهشت 1343 (جلسه مونیخ) تا آذر 1343 (کنفرانس اول سازمان) تنها یک اعلامیه بیرون داده شد که در زیر می¬آورم.

در این علامت خونین نهان دو صد دریاست

ز ساحل همه پیداست کشتی ظفری

پروین اعتصامی

جلاد خونآشام شاه ایران یکبار دیگر قبل از مسافرت به اروپا چهار نفر را قربانی میکند: حسینقلی ایزدی، غلامحسین سیاهبور، ترکی پیرایش و عبدی محمدی که علیه رژیم منفور شاه قیام مسلحانه کرده بودند روز سه شنبه 19 دیماه 1343 در میدان تیر پادگان شماره یک باغ تخت شیراز تیرباران شدند.

خلقهای ایران به قهرمانیهای مردم جنوب برای سرنگون ساختن رژیم استعماری و مستبد شاه درود میفرستند و یادبود شهدای این سامان را عزیز میدارند.

هموطن! سیاست بیگانهپرستی شاه امروز بیش از همیشه هویداست. فرهنگ ما، اقتصاد ما، تمام سنن و آداب ملی ما در نتیجه این سیاست خائنانه دستخوش اضمحلال است. سلاح غاراتگران خارجی در دست شاه و ارتش دویست و پنجاه هزار نفریش تنها جواب رژیم به خواستهای مردم ما است و مقاومتهای مردم ما در مقابل مظالم رنگارنگ رژیم با گلوله روبرو میشود.

نقشه امپریالیسم آمریکا و انگلیس تبدیل ایران به پایگاه اصلی ضد خلقهای خاورمیانه است. در حالیکه جنبش خلقهای عرب روز به روز در جهتی مترقیتر و ضد انگلیس و آمریکا رشد میکند و مردم پاکستان و ترکیه کمکم به سیاست تجاوزی امپریالیستها آگاهی مییابند و از آنها دور میشوند، ایران تنها پایگاه محکم آنها باقی میماند و شاه تنها غلام حلقه به گوش اربابان بیگانهاش در این منطقه است. یک سال پیش که مانور نظامی جنوب با شرکت ارتش آمریکا و ایران و همکاری ارتش انگلیس انجام یافت و در این مانور 12 نفر سرباز ایرانی جان سپردند، نقشه امپریالیستها روشنتر شد. زمانی که هواپیماهای ارتش ایران به بمباران مردم جنوب به خصوص عشایر دلیر و مردم بیپناه آن پرداختند همه کس میدانست که در پس پرده شاه چه نقشههایی در سر دارد. به دنبال به اصطلاح «غائله» جنوب مسئله خوزستان را مطرح ساختند و هیاهوی بیسابقهای در مورد «نقشههای امپریالیستی» عبدالناصر به پا کردند و چندین انسان بیگناه خوزستان را برای بسط تبلیغات خود قربانی نمودند. بعد از تجاوز امپریالیسم آمریکا و بلژیک به کنگو و پشتیبانی بیدریغ مردم الجزیره و مصر از انقلابیون کنگو و سوزاندن کتابخانه کندی و سفارتخانه آمریکا در قاهره امپریالیستها تجاوزات خود را به جنبش رهاییبخش و انقلابی عرب گسترش دادهاند و آمریکا که تا به حال با انگلیس بر سر مسئله یمن اختلافاتی جزیی داشت توافق کامل یافته است و در بست از سیاست انگیس در خاورمیانه و خاور (مالازیا) پشتیبانی میکند.

قربانیان 19 دیماه امسال هم قربانیان نقشههای تجاوزی و استعماری آمریکا و انگلیس و نوکران داخلیشان شاه و دارودستهاش هستند. این نقشه نقشهای بسیار قدیمی است. چهل سال پیش هم زمانی که قیام جنگل اوج گرفته بود و سراسر شمال ایران در دست انقلابیون قرار داشت لرد کرزن وزیر امور خارجه انگلیس به سفیرش در تهران دستور داد که شمال را به انقلابیون واگذارد و احمدشاه را به شیراز برد و حداقل جنوب را به هر وسیله که هست حفظ کند. آن روزها جنوب ایران فقط اهمیت نفتی داشت امروز اهمیت نظامی و سیاسی هم پیدا کرده است. این است که امپریالیستها و شاه نه تنها حاضرند مردم بیپناه عشایر را به گلوله ببندند، نه تنها حاضرند تودههای قهرمان عشایر به خون بکشند بلکه برای حفاظت منافع خود حاضرند جنوب را به منطقه مرگ تبدیل نمایند.

وظیفه هر ایرانی وطنپرست است که علیه جنایات شاه و دار و دستهاش قیام کند.! کمونیستها باید پرچمدار این نبرد نهائی ضدرژیم باشند! کارگران، دهقانان، روشنفکران، پیشه وران بازرگانان ملی باید همگی در جبههای وسیع برای در هم شکستن قدرت حاکمه کنونی مبارزه کنند!

راهی جز راه مبارزه عشایر جنوب در پیش خلقهای ایران نیست. تودههای عشایر در عمل انقلابی خود دریافتهاند که گلوله را باید با گلوله جواب گفت و جنگ تجاوزی شاه و امپریالیستها را باید به جنگ رهائیبخش ملی تبدیل ساخت. دیگر مردم ما باید از تجربیات انقلابی خلقهای جهان و تودههای عشایر جنوب درس بیاموزند .

ما به روح پاک شهدای قیام مسلحانه مردم جنوب علیه رژیم منفور شاه درود می فرستیم و پشتیبانی بیدریغ خود را از قیام تودههای عشایر اعلام میداریم.

انقلاب قهر آمیز راه رهائی خلقهای ایران است !

خلقهای ستمدیده ایران برای پیروزی نهائی انقلاب مسلح شوید*

*این اعلامیه قبل از تشکیل کنفرانس اول صادر شده است.