FOTO: Lothar Berns

پایگاه اینترنتی کشکورس 

 ترجمه رضا نافعی

 منتشر شده در آينده ما

آنچه را می خوانید مصاحبه ایست که یک خبرنگار ایرانی بنام «شاه رکنی» با «ویلی ویمر» مشاور هلموت کهُل صدر اعظم اسبق آلمان انجام داده و در پایگاه اینترنتی «کشکورس» منتشر شده است.

ویلی ویمر: در روابطی که کشورهای همسایه با یکدیگر دارند نباید جائی برای تحریم وجود داشته باشد. تحریم راهی است بسوی جنگ. هدف دیگری که در تحریم دنبال می شود و نتیجه اش فرعی بنظر می رسد از میدان بدر کردن رقبای مزاحم است تا پس از تغییر دادن یک رژیم بازار کشور تسخیر شده دربست در اختیار کشور فاتح قرار گیرد.

از زمانی که رودزیای جنوبی، که امروز زیمبابوه خوانده می شود، تحریم شد، تا امروز این شیوه اساس کار بوده است. آمریکا کشور سلطنتی ژاپن را تحریم کرد تا امکان نفس کشیدن را از ژاپن سلب کند و آن را، در دوران صلح، به تسلیم بی قید وشرط وا دارد. ژاپن منابع مواد خام نداشت و وقتی آمریکا فروش نفت را به ژاپن ممنوع کرد، ژاپن وارد جنگ شد.

و اکنون روسیه از آنجا که مواد خام فراوان دارد باید بازارهای فروشش را از دست بدهد. پوتین باید » بدون قید وشرط تسلیم شود».

– سران و نخست وزیران کشورهای عضو اتحادیه اروپا در آخرین نشست خود که در پایان ماه آگوست برپا شد توافق کردند که تحریم ها علیه روسیه را تشدید کنند. از ماه مارس تحریم های سخت علیه روسیه به اجرا گذاشته شده است. نخستین پرسش این است که آیا تحریم بطور کلی می تواند مفید باشد و اگر پاسخ مثبت باشد در چه شرایطی میتواند مفید باشد؟

ویمر: بنظر من تحریم ها تحت هیچ شرائطی و علیه هیچ کشوری پذیرفته نیستند. اگر من واقعا می خواهم با همسایه خود در صلح صفا زندگی کنم باید سیاست مناسبات حسن همجواری را در پیش بگیرم و اگر اختلافی بین ما پیش آمد باید از طریق گفتگوی دوجانبه و یا بین المللی مشکل را حل کنیم. ما از طریق » کنفرانس برای امنیت و همکاری در اروپا» این سیاست را اجرا می کردیم و به موفقیت های بزرگ نیز دست یافتیم. ولی وقتی من دست به تحریم بزنم می خواهم به دو نتیجه برسم:

اول : آن که می خواهم رقبای مزاحم را از میدان بدر کنم، این را در مورد ایران می بینیم. ایالات متحده آمریکا علاقمند است اروپائی هائی را که همکار بازرگانی ایران هستند از میدان بدر کند تا خود جای آنها را بگیرد. این یک نکته است.

دوم : وقتی من متوسل به تحریم می شوم قصدم آنست که در سازمان ملل متحد پایگاهی ایجاد کنم که در نهایت بتوانم دست یازیدن به جنگ را مشروع جلوه دهم. این را امروز می توان با روشنی تمام در رابطه با فدراسیون روسیه مشاهده کرد. روس ها از دیدگاه خود دست به اقدامی نزده اند که تحریم روسیه را توجیه کند. نظر بخش عمده مردم اروپای غربی نیز همین است.

– پرسش بعدی که در این رابطه می تواند مطرح گردد این است که آیا اینک کار به جائی رسیده است که دست زدن به گام های شدید تر علیه روسیه را ضروری ساخته باشد؟

ویمر: من نظرم را روشن بیان کردم. در واقع این مارپیچ بالاروند تحریم ها در نهایت به درگیری مسلحانه خواهد انجامید. باید دنبال دست آویزی گشت تا بتوان گفت برخی از کارهائی که صورت گرفته ناقض مقررات تحریم بوده تا از این طریق بتوان مثلا سیاست اقتصادی اروپای غربی را تحت کنترل آمریکا در آورد. خلاصه تمام آنچه که با تحریم ها در پیوند است یا خودسرانه است یا در خدمت علائق آمریکاست و یا تدارک رفتن بسوی جنگ است.

– شما سخن از این گفتید که پایان مارپیچ تصاعدی تحریم ها احتمالا در گیری مسلحانه خواهد بود. ولی آیا جهان می تواند یک درگیری بزرگ میان غرب و روسیه را تحمل کند؟

ویمر: در پاسخ به این پرسش باید با صراحت بگویم نه. در دورانی که ما زندگی می کنیم سیاست در مسیری خردمندانه حرکت نمی کند. امروز درمجلس آلمان از آغاز جنگ جهانی دوم یاد می شود. در واقع باید گفت پشت سرهم مجالسی از این نوع برپا می گردد، و در باره جنگ جهانی اول یا دوم سخن گفته می شود. آما بنظر می رسد آنها که در این مجالس سخنرانی می کنند و کسانی که معمولا مسئول سیاست کشورهای خود هستند، از تاریخ هیچ نیاموخته اند. ما نه می توانیم چالش های خاورمیانه را پذیرا باشیم و نه آنچه را که اوکرائین می گذرد. وقتی اوضاع اوکرائین را که به ما از همه نزدیکتر است، برغم آتش بس کنونی، دقیقا در نظر آوریم، چالشی است خطرناک. چه عاملی سبب می شود که ناتو در چنین شرائطی در دریای سیاه دست به رزمایش دریائی بزند، رزمایشی که هدفش فقط فدراسیون روسیه می تواند باشد. این ها همه وقایعی هستند که یکی پس از دیگری رخ می دهند و آن هدف اصلی از نظر دور نمی گردد. از زمان تسخیر «اتلانتا» در بخش جنوبی آمریکای شمالی در سال 1864، ایالات متحده آمریکا این شکل از سیاست را در برابر یک سلسله از کشورها همواره بکار برده است، با این نیت که به تحمیل تسلیم بی قید و شرط دست یابد. من حالا نمی خواهم از این یا آن کشوری که در برابر این خواست آمریکا ایستاده اند نام ببرم، ولی در مسکو همه بخوبی می دانند که عاقبت سیاست کنونی آمریکا برای فدراسیون روسیه چیست.