مجله اینترنتی هینترگروند – ترجمه رضا نافعی

 منتشر شده در آينده ما

نزدیک به دوسوم از شهروندان آلمان مخالف آنند که آلمان » مسئولیت » بین المللی بیشتری بپذیرد. این حاصل نظرپرسی است که به سفارش وزارت خارجه آلمان همراه با بنیاد کوربر   صورت گرفته است.

طبق این نظر پرسی 37 در صد از مردم آلمان خواستار تعهدات بیشتر آلمان در جهان شده اند. 60 در صد مخالف آن هستند.

بیست سال پیش نسبت ها تقریبا برعکس بود: در سال 1994 تعداد خواستاران دخالت بیشتر آلمان در امور بین المللی 62 درصد بود و 37 در صد مخالف آن بودند.

اگر قرار باشد این » مسئولیت» با قدرت نظامی به کرسی نشانده شود، مخالفت شدید تر است. فقط 13 در صد از نظر دهندگان موافق بکار بردن قدرت نظامی برای کسب «مسئولیت » بیشتر و 82 درصد خواستار فعالیت های نظامی کمتر هستند.

حتی ارسال اسلحه به کشورهای همپیمان نیز با مخالفت 82 درصد و موافقت فقط 13 در صد روبروست. نظر پرسی حکایت از آن دارد که مخالفان به گروه سنی معین، به سطح فرهنگی  ویژه و یا به حزبی خاص تعلق ندارند و حاصل نظر پرسی در غرب و شرق آلمان یکسان است. آنچه بویژه چشمگیر است این است که 90 در صد افراد بالای 60 سال، یعنی کسانی که بسیاری از آنها خود شخصا جنگ و عواقب آن را تجربه کرده اند ، در زمره مخالفان هستند.

به این صورت اکثریت مردم آلمان مخالف آن هستند که این کشور در آینده نقش پلیس جهانی و یا دقیق بگوئیم ، – در کنار آمریکا- نقش کمک پلیس را بعهده بگیرد.

از سوی دیگر، در برابر این خواست مردم آلمان، توقعات مکرر دیگر اعضای ناتو، بویژه ایالات متحده آمریکا، قرار دارد که می گویندآلمان با قدرت اقتصادی بیشتری که دارد ، باید سهم بیشتری برای دخالت در امور دیگر کشورها بعهده بگیرد.

93 در صد از پرسش شوندگان معتقدند که مهمترین وظیفه آلمان در عرصه سیاست خارجی دفاع از حقوق بشر است. توصیه پژوهندگان این تحقیق ، که نامنتظر هم نیست، این است که در بحث جاری بر سر دخالت بیشتر آلمان در امور بین المللی، تکیه آلمان باید بر ابزار های غیر نظامی و منابع دیپلماتیک باشد.

  این نظر پرسی که نتیجه آن   روز سه شنبه منتشر شد، از ابتکارات فرانک اشتاین مایر، پس ازبازگشت به وزارت خارجه آلمان است. اورزولا فن در لاین ، وزیر دفاع و یوآخیم گاوک، رئیس جمهور آلمان، چند ماه پیش تذکر داده بودند که آلمان باید در عرصه نظامی فعال تر گردد. با توجه به این پسزمینه ، نظرپرسی کنونی در خدمت سنجش وضعیت اجتماعی و برای دانستن این است که مقاومت مردم در برابر این خواست تا چه حد می تواند باشد.

اشتاین مایر روز سه شنبه در کنفرانسی در برلن گفت در عرصه سیاست خارجی، میان افکار عمومی و ( خواست) سرآمدان «فاصله عمیقی» وجود دارد که باید بر آن غلبه کرد. «سیاست باید از این  فاصله عبور کند تا در دراز مدت بتواند توانائی خود را برای عمل حفظ نماید» – بعبارت دیگر: مردم را باید روی خط اورد تا در عرصه سیاست خارجی، حتی الامکان بدون  ابراز مخالفت ، به جاه طلبی های » سرامدان» جامه عمل بپوشانند. اشتاین مایر گفت با توجه به تغییرات جهان باید » درآنچه مسلم به نظر می رسد تردید کرد «.

آنطور که مشاهده می شود » تردید در مسلمات»   همان کاری است پیوسته بخش بزرگتری از مردم آلمان می کنند ، اما نه  به آن صورت که » سرامدان سیاست خارجی » را خوش آید. مثلا بخش بزرگی از مردم خواستار همکاری بیشتر با چین است( 61 درصد) هستند تا با آمریکا ( 56 درصد) – همکاری ترانس آتلانتیک ( همکاری میان اروپا و آمریکا که از مسلمات است.م ) رو به تق ولق شدن است . البته در نظرخواهی در باره همکاری های بیشتر، آمریکا هنوز سه در صد از روسیه جلوتر است ( روسیه 53 درصد) اما این رقم هم چندان دلپذیر نیست ، اگر در نظر گیریم که این نظرخواهی در ماههای مارس و آوریل صورت گرفته، یعنی در زمانی که کارزار حملات تبلیغاتی به روسیه از ماهها پیش بوسیله رسانه های وزین با حرارت تمام در غلیان بوده است.

از قرار معلوم گزارش دهی های یک جانبه در باره نقش روسیه در چالش اوکرائین ، که بخشی از آن در بسیاری از رسانه کاملا جنگ طلبانه بود، برای «روی خط » آوردن مردم ، موثر نبوده است. برعکس، بنظر می رسد این شیوه سبب جبهه گیری مردم علیه آن تبلیغات   شده است، یعنی برخلاف میل عاملان آن ، درست به نتیجه عکس رسیده است .

کلید رسیدن به موفقیت آنگونه که » سرآمدان سیاست خارجی » می خواهند کجاست؟ نظرخواهی مذکور به این پرسش نیز پاسخ داده است. نسل جوانتر( زیر 29 سال) که برخلاف نسل سالخورده تر علاقه چندانی به سیاست خارجی ندارد، بیشتر حاضر به حمایت از دخالت در امور بین المللی است. این نتیجه با نتیجه نظر خواهی در آمریکا ( ماه آوریل) هماهنگ است. در آنجا هم حمایت از دخالت های نظامی در میان کسانی که آگاهی کمتری دارند بیشتر است.

بنابراین چگونه ممکن است نارضایتی اشتاین مایر از وجود » فاصله عمیق» برطرف گردد ؟ پژوهش موجود   توصیه می کند  که باید نسل جوان را تشویق کرد تا   به سیاست خارجی   توجه کند، ولی این شیوه برای رسیدن به مقصود اصلا مناسب نیست.

آنچه موفقیت آمیز بنظر می رسد تشویق جوانان ( و نه تنها جوانان) به Tittyainment و باشگاه ورزشی و Lifestyle – Apps و نگاه داشتن جوانان در دره بیخبران است – تا پرداختن به سیاست فقط ویژه سرامدان باشد.