از خیابان شوش به سمت هرندی که می‌رویم، کوچه‌های فرعی پر است از آدم‌هایی که در سایه سرسرای خانه‌ها نشسته‌اند و نگاهشان داد می‌زند تازه زده‌اند. ژولیده و پریشان، خسته و چرک‌مرده در سایه درخت‌های پارک‌های کوچک یا باغچه‌های چندمتری ولو شده‌اند تا چرت خماری بیاید سراغشان. رضا با دست نشان می‌دهد که باید کجا برویم؛ چند خیابان دیگر مانده تا آن خودپرداز معروف و مسیر پر است از آدم‌هایی که سال‌ها «دروازه‌غار» را آلوده نام اعتیاد کرده‌اند.

چهارسال پیش ستاد مبارزه با موادمخدر در یک دعوای اساسی میان بهزیستی و وزارت بهداشت موفق شد بالاخره پایه‌ای را در خیابان شوش، کوچه شهید جمشیدی و نزدیک به یکی از شلترهای بهزیستی بتون‌ریزی کند و اولین دستگاه خودپرداز سرنگ، چسب‌زخم و … همین‌جا نصب شد برای معتادانی که نصف‌شب، لنگ یک سرنگ تمیز هستند. داروخانه‌ها چندسالی است که دیگر به همین راحتی‌ها به کسی سرنگ نمی‌دهند اما از آن طرف، آمار رشد «اچ‌آی‌وی» از طریق تزریق مشترک باعث شد.که وقت و بی‌وقت، جلو خودپرداز چندنفری صف ایستاده‌اند. رضا که یکی از اعضای کمپ «امید فردا»ست می‌گوید: «مردم فکر می‌کنند فقط معتادان می‌آیند اینجا، خب معتادان هم هستند اما مردم دیگر هم می‌آمدند برای گرفتن چیزهای دیگر. برای همین اعتراضاتی شد و قرار شد از این دستگاه‌ها فقط تزریقی‌ها استفاده کنند. بهزیستی گفته معتادان بیایند و کارت هوشمند بگیرند، نمی‌دانم کسی گرفته یا نه.»

همان زمان قرار شد که این خودپردازها در همه نقاط پرخطر تهران توزیع شود و حتی تهران پایلوتی باشد برای شهرستان‌ها. «رضا» اما می‌گوید که هنوز هم فقط پنج شلتر (پناهگاه مددجویان ترک اعتیاد) تهران از این دستگاه‌ها دارند: «همه‌شان اطراف دروازه غار هستند؛ مثلا در شوش دوتا هست، یکی همین‌جا، یکی هم برای خانم‌ها در خیابان حاتمی. در پامنار هم نصب کردند برای معتادانی که کارگرهای بازار هستند یا در بازار کار می‌کنند.» دو دستگاه دیگر سهم اسلامشهر و شهرری شد اما کار به همین‌جا ختم شد و دوباره بر سر اینکه این دستگاه‌ها می‌توانند از رواج ایدز جلوگیری کنند یا نه، بین سازمان‌های مسوول اختلاف پیش آمد. وزیر وقت بهداشت رسما اعلام کرد که موج تازه ایدز در ایران از طریق رفتارهای پرخطر جنسی گسترش پیدا کرده، بهزیستی تکذیب کرد و ستاد مبارزه با موادمخدر همه وقتش را گذاشت روی تمام‌کردن دیوار مرزی. دستگاه‌ها اما رها شدند؛ شارژشان سخت‌تر از قبل شد؛ قیمت‌ها‌ گران شده بودند و به‌صرفه نبود که همچنان همه‌چیز رایگان باشد. تعداد مبتلایان به ایدز اما در حال شکستن رکورد 128هزارنفر بود. غیرمعتادهای کمرو هم به سمت این دستگاه‌ها حمله‌ور شده بودند تا چیزهای دیگری تهیه کنند! دستگاه کمی کارکرده به نظر می‌رسد؛ صف خاصی هم ندارد و فقط باید از زیر سنگینی کسی که نگهبان آن است رد شد. «رضا» دکمه را فشار می‌دهد، از دستگاه سرنگی به بیرون می‌پرد: با این‌همه همین سرنگ می‌تواند جلو بدترشدن اوضاع زخم دست معتادان را بگیرد، می‌تواند بهانه‌ای شود برای آنهایی که عملشان کمتر است بلکه روزی دزشان را هم کم کنند. آن هم وقتی که 56درصد آلودگان ایدز در ایران تزریقی هستند. حتی بهانه‌ای است برای آنها که می‌خواهند پدر و مادر معتاد یا فرزند معتادشان را در خانه راه بدهند و خیالشان راحت باشد که بیماری ایدز به آنها منتقل نمی‌شود والا که معلوم نیست سرانجام کار این دستگاه‌ها چه می‌شود و راه توسعه‌شان ادامه پیدا کند یا نه.