جان پیلجر

آمادور نویدی

منبع تارنمای اشتراک

کودکان بومی بطور جمعی و بدون وقفه از والدین خود جدا می شوند- خشم کجاست؟

صدای نوار سوزنده است. به محض قاپیدن کودک شیرخوار از مادرش صدای شیون او بلند می شود. مادر کودک با لابه می گوید٬ «کودکم هیچ عیبی ندارد. چرا این بلا را بر سر ما می آورید؟ سال ها قبل می توانستید قصاص قبل از جنایت بکنید و مرا فقط بخاطر اینکه بومی استرالیایی هستم دار بزنید٬ اینطور نیست؟ مادر بزرگ کودک می خواهد بداند که «چرا سرقت کودکان ما دوباره و سراسری اتفاق می افتد». مقام خیریه می گوید٬ «او را می برم٬ دوست من!»
این حادثه برای یک خانواده بومی در مکان دورافتاده ای در ایالت نیو ساوت ولز اتفاق افتاد. این حوادث در سرتاسر استرالیا بطور افتضاح آمیز و تا حد زیاد و به طور ناشناخته ناقض حقوق بشر است که یاد آور نسل به سرقت رفته ننگین (۱) قرن گذشته است. تا دهه ۱۹۷۰ ٬ هزاران کودک دو رگه از مادران خود توسط مقامات خیریه ربوده می شدند. کودکان به مؤسسات دیگر بعنوان نژاد پست یا کارگر برده داده شده٬ بسیار مورد اذیت و آزار قرار می گرفتند.
همانگونه که رئیس حامی بومیان نژادپرستانه می گوید: «تغییر رنگ با اصلاح نژاد (۲)٬ سیاست یکسان کردن رنگین پوستان بود. این سیاست تحت تأثیر همان جنبش اصلاح نژادی بود که از نازی ها الهام گرفته بود. در سال ۱۹۹۷ گزارش تاریخی٬ «آنها را به خانه برگردانید»٬ آشکار ساخت که تا بیش از ۵۰۰۰۰ کودک و مادر، حقارت٬ پستی و خشونت محض قانون جدایی اجباری … که محصول عمدی٬ سیاست های حساب شده دولت بود را متحمل شده بودند. آن گزارش٬ این عمل را نسل کشی خواند.
سیاست یکسان سازی نژادی دولت استرالیا بدون نام بردن از آن در همه چیز باقی مانده است. حسن تعبیر و بکار بردن کلمات نیکو هم چون، «آشتی» و «آینده قوی تر» پوشش مشابه مهندسی اجتماعی و پایدار٬ نژادپرستی پنهان در میان نخبگان سیاسی٬ بوروکرات و جامعه استرالیا گسترده است. وقتی که در سال ۲۰۰۸ نخست وزیر استرالیا کوین راد از نسل ربوده شده عذرخواهی کرد٬ او اضافه کرد: «می خواهم این را رک و راست بگویم. هیچ غرامتی وجود ندارد.» روزنامه سیدنی مورنیگ هرالد «مانور زیرکانه» کوین راد را به او تبریک گفت که با پاک کردن بخشی از ویرانی های سیاسی، به نیاز عاطفی برخی از هوادارانش پاسخ گفته اما٬ در عین حال هیچ تغییری صورت نگرفته است.
امروز٬ سرقت کودکان بومی استرالیا- از جمله نوزادان تازه بدنیا آمده- در حال حاضر گسترده تر(۳) از هر زمانی نسبت به قرن گذشته است. تا ژوئن سال گذشته٬ تقریبا ۱۴۰۰۰ کودک بومی استرالیا از خانواده هایشان گرفته شده اند (۴). این پنج برابر مقداری است که در زمان انتشار» گزارش آنها را به خانه برگردانید» نوشته شده بود. بیش از یک سوم تمام کودکان جدا شده از خانواده ها، از بومیانی هستند که ۳ ٪ جمعیت کشور را تشکیل می دهند. با این نسبت٬ جدا کردن جمعی کودکان بومی از خانواده هایشان، منتهی به ربودن یک نسل و بیش از ۳۳۰۰۰ کودک به تنهایی در قلمرو استرالیای شمالی می شود.
پَت، (نام مستعار) مادری است که غم و اندوه او بطور مخفیانه از روی تلفن ضبط شده بود پس از آن که چهار مقام خدمات کودکان٬ و شش پلیس به خانه او حمله بردند. بر روی نوار یک مقام رسمی ادعا می کند که برای یک «ارزیابی» آمده اند. ولی دو افسر پلیس٬ که پت را می شاختند٬ به او می گویند که هیچ خطری متوجه بچه او نیست و به او هشدار دادند که «هرچه سریعتر اینجا را ترک کند». پت نوازاد را قنداق کرده و فرار می کند. اما سرانجام کودک یک ساله از او گرفته و جدا شد بدون این که بداند چرا. صبح روز بعد پلیسی برگشت و از او عذرخواهی کرد و گفت که کودک او هرگز نباید از او گرفته و برده می شد. پت نمی داند که پسر او کجاست.
یکبار او توسط مقامات «دعوت» شده بود که بچه های خود را به اداره ای «بی طرف» برای «طرح نگهداری از بچه ها» ببرد. درها بسته شده بود و مقامات بچه های او را بردند٬ جوانترین کودک بوسیله کمربند سلاح افسر پلیس کشیده می شد. تعداد زیادی از مادران بومی از حقوق قانونی خود بی اطلاع هستند. یک دادگاه پنهانی کودکان برای زدن مهر مجوز ربودن کودکان از خانواده هایشان، بدنام شده است.
اغلب خانواده های بومی در زیر خط فقر زندگی می کنند. عمر مفید آنها در شهرهایی که با هواپیما فاصله کوتاهی تا سیدنی دارند، کمتر از ۳۷ سال است. بیماری های مردمان فقیر و محروم شایع هستند؛ استرالیا تنها کشور توسعه یافته ای است که تراخم را که کودکان بومی را کور می کند٬ ریشه کن نکرده است.
پت دوبار شجاعانه علیه بوروکراسی که می تواند با شایعات کودکان او را برباید مبارزه کرده است. او دوبار از اتهامات دروغ٬ از جمله «جرم آدم ربایی» کودکان خود تبرئه شده است. یک روانشناس او را همچون مادری خوب و توانا توصیف کرده است.
جوسی کراوشاو٬ مدیر سابق سازمان حمایت از خانواده های محترم در داروین٬ به من گفت:«در مناطق دور افتاده٬ مقامات در اوایل صبح با هواپیما می روند و کودک را هزاران کیلومتر از جامعه خود دور می کنند. هیچگونه توضیحی٬ هیچگونه حمایتی وجود ندارد و کودک ممکن است برای همیشه برده شده باشد».
الگا هاون٬ هماهنگ کننده خدمات راه دور برای قلمرو شمالی استرالیا٬ در سال ۲۰۱۲ زمانی که آشکار ساخت که تقریبا ۸۰ میلیون دلار استرالیایی برای نظارت و برداشتن کودکان بومی در مقایسه با فقط ۵۰۰ هزار دلار استرالیایی برای حمایت از همان خانواده های فقیرخرج شده بود، اخراج شد. او به من گفت:«دلیل اصلی برای برداشتن کودکان، مسائل رفاهی هستند که مستقیما به فقر و نابرابری مرتبط هستند. ضربه در همان دم وحشتناک است بخاطر این که اگر آنها در عرض شش ماه دوباره بهم نپیوند٬ به احتمال زیاد آنها هرگز دوباره یکدیگر را نخواهند دید. اگر آفریقای جنوبی این چنین می کرد٬ اعتراضات جهانی بوجود آمده بود».
او و دیگرانی که تجارب زیادی دارند و من با آنها مصاجبه کرده ام » گزارش آنها را به خانه برگردانید» را پژواک داده اند٬ که « نگرش» مقامات رسمی استرالیا این است که بومیان استرالیا همواره «در معرض ارتکاب جرم» هستند. سخنگوی اداره خدمات اجتماعی و خانواده گفت که اغلب کودکان بومی برداشته شده از ایالت نیو ساوت ولز در میان سرپرستان بومی نگهداری می شوند. مطابق ابراز شبکه های حمایت از بومیان٬ این یک پرده ساتر است؛ خانواده ای در کار نیست٬ و بوسیله جدا نگاه داشتن کنترل می شود که دستاور واقعی بوروکراسی است.
من گروهی از مادر بزرگان را ملاقات کردم٬ همه بازماندگان اولین نسل به سرقت رفته بودند. همه در حال حاضر با نوه های ربوده شده هستند. آنها گفتند:«ما دوباره در حالت ترس زندگی می کنیم». دیوید شوبرگ٬ یکی از وزرای حزب سبزها٬ به من گفت: «واقعیت این است که٬ بازاری در میان سفید پوستان برای این کودکان٬ بویژه نوزادان وجود دارد.»
پارلمان ایالت نیو ساوت ولز بزودی بر روی لایحه قانونی، «سرپرستی» و به فرزند خواندگی اجباری بحث خواهد کرد، که کودکان زیر دو سال که بیش از شش ماه از خانواده ای گرفته شده باشد – حتی بدون رضایت مادر- واجد شریط این قانون خواهند شد. برای خیلی از مادران بومی مثل پت٬ شش ماه طول می کشد تا صرفا بتواند فرزندان خود را بیابند و ارتباط برقرار کنند. شوربرگر می گوید: «این قانون برای دست به سر کردن خانواده های بومی است که عملا در یافتن بچه هایشان شکست بخورند.»
از جوسی کراوشاو پرسیدم چرا؟ او گفت: «خود را به کر گوشی زدن درباره مردم بومی استرالیا اکنون نوعی از عدم تحمل شده است. تا جایی که به نقطه ای می رسد که می توان تمامی یک جامعه انسانی را خرد کنید و اعتراضی از کسی برنیاید.