برگردان: آمادور نویدی

منتشر شده در تارنمای اشتراک

وقتی که در سال های ۱۹۹۰ به عراق مسافرت کردم٬ دو گروه اصلی مسلمانان٬ شیعه و سنی٬ باهم اختلافاتی داشتند ولی در کنار یکدیگر زندگی میکردند٬ حتی باهم ازدواج هم میکردند و مغرورانه خود را عراقی میخواندند. القاعده ای وجود نداشت٬ جهادی ها نبودند. ما در سال ۲۰۰۳ با «شوک و رعب» همه چیز را نابود کردیم. و امروز سنی و شیعه بایکدیگر در سرتاسر خاورمیانه درجنگند .

در سرشماری اخیر از مردم انگلستان پرسیده شد که چند عراقی در نتیجه اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ کشته شده اند. پاسخی که آنها دادند تکان دهنده بود.

اکثریت گفتند که کمتر از ۱۰۰۰۰ نفر کشته شده اند. مطالعات علمی گزارش میدهد که یک میلیون مرد٬ زن و کودک عراقی در در دوزخی که دولت بریتانیا و متحدش واشنگتن برپا کردند کشته شده اند٬ که معادل نسل کشی در رواندا است وکشتار- قتلعام بدون وقفه ادامه دارد.

چیزی که آشکار شد اینست که ما چگونه در بریتانیا بوسیله آنهایی که کارشان حفظ رکورد صحیح است گمراه شده ایم.

نویسنده و عضو فرهنگستان – آکادمیک آمریکایی ادوارد هرمن(Edward Herman) این را « معمولی جلوه دادن باورنشدنی ها» میخواند. او قربانیان جهان اخبار را دو نوع توصیف میکند: «قربانیان لایق» و « قربانیان نالایق». کسانی که در دستان دشمنان ما رنج میبرند را «قربانیان لایق» میخواند: مثل اسد٬ قذافی٬ صدام حسین. چیزی را که ما «مداخله بشر دوستانه» میخوانیم شایسته «قربانیان لایق» است.

«قربانیان نالایق» کسانی هستند که در سر راه قدرت تنبیهی ما و «دیکتاتورهای خوب» که ما استخدام میکنیم قرار میگیرند. صدام حسین زمانی یک «دیکتاتور خوب» بود اما او قدرت گرفت و متکبر شد و به «دیکتاتور بد» تبدیل شد.

در اندونزی٬ ژنرال سوهارتو یک «دیکتاتور خوب» بود٬ علیرغم کشتار شاید یک میلیون از مردمش٬ از طرف دولت های بریتانیا و آمریکا کمک شد. او همچنین یک سوم از جمعیت تیمور شرقی را با کمک هواپیماهای جنگی بریتانیایی و مسلسل های بریتانیایی محو – نابود و سربه نیست کرد. سوهارتو حتی از طرف لندن و ملکه مورد استقبال قرار گرفت و وقتی که در صلح و آرامش در بسترش فوت کرد٬ از او بعنوان یک روشنفکر٬ یک مدرنیته٬ یکی از ما مورد تحسین قرار گرفت. برخلاف صدام حسین او هرگز متکبر نشد.

وقتی که در سال های ۱۹۹۰ به عراق مسافرت کردم٬ دو گروه اصلی مسلمانان٬ شیعه و سنی٬ باهم اختلافاتی داشتند ولی در کنار یکدیگر زندگی میکردند٬ حتی باهم ازدواج هم میکردند و مغرورانه خود را عراقی میخواندند. القاعده ای وجود نداشت٬ جهادی ها نبودند. ما در سال ۲۰۰۳ با «شوک و رعب»(نامی که آمریکا و انگلیس برای حمله به عراق انتخاب کرده بودند- م) همه چیز را نابود کردیم. و امروز سنی و شیعه بایکدیگر در سرتاسر خاورمیانه درجنگند .

عربستان که سر مردم را با شمشیر قطع میکند مسئول مخارج این قتلعام است). اکثر هواپیما ربایان ۹/۱۱ (۱۱سپتامبر ۲۰۰۱ ) از عربستان سعودی بودند.

در سال ۲۰۱۰ ٬ ویکی لیکس محتوای کابلی(ایمیلی- م) را که وزیر امورخارجه وقت هیلاری کلینتون به سفارتخانه های آمریکایی ارسال کرد افشا نمود. او(هیلاری کلینتون) اینرا نوشت:«عربستان سعودی حمایت کننده قاطع مالی القاعده٬ النصره٬ طالبان و گروه های دیگر… در سراسر جهان باقی میماند». ولی با این حال عربستان سعودی هنوز متحدان با ارزش ما میباشد. آنها دیکتاتورهای خوبی هستند. خانواده سلطنتی (انگلیس- م) اغلب از آنها دیدار میکند. ما هرچقدر هم که آنها سلاح بخواهند میفروشیم.

من از شخص اول «ما» و «مال ما» در همسطح- طراز با خوانندگان اخبار و مفسران که اغلب میگویند «ما»٬ ترجیح میدهند که بین قدرت جنایتکار و دولتمان و ما٬ افراد عادی فرقی نگذارند استفاده میکنم. تصور میشود ما بخشی از یک اتفاق نظر- وفاق عمومی هستیم: حزب محافظه کار و کارگر٬ کاخ سفید اوباما هم همچنین. وقتی که نلسون ماندلا وفات کرد٬ بی بی سی مستقیم به سوی دیوید کامرون٬ سپس اوباما رفت. همان کامرون که در طول ۲۵مین سال زندانی بودن نلسون ماندلا سفری معادل پشتیبانی از رژیم آپارتاید داشت٬ و اوباما هم اخیرا قطره اشکی(اشک تمساح – م) در سلول ماندلا در جزیره روبن ریخت- همان کسی که ریاست زندانای گوانتامو را دارد.

آنها واقعا در باره چه چیزدرباره ماندلا عزاداری میکردند؟ واضح است که اراده فوق العاده اش برای مقاومت دربرابر یک سیستم سرکوبگر که دولتهای آمریکا و بریتانیا از فسادش سالها حمایت کردند. در عوض آنها از نقش حیاتی ماندلا که در سرکوب شورش آفریقای جنوبی سیاه برعلیه بیعدالتی قدرت اقتصادی و سیاسی سفید پوست بازی کرده بود سپاسگزار بودند. این قطعا تنها دلیلی بود که او آزاد شده بود. امروز همان قدرت افتصادی بیرحم آپارتاید در شکلی دیگر٬ آفریقای جنوبی را به نابرابرترین جامعه بر روی زمین تبدیل میکند. بعضی ها این را «مصالحه – آشتی ملی» میخوانند.

همه ما در عصر انفورماسیون(اطلاع رسانی- م) زندگی میکنیم- یا همچنانکه تلفن های هوشمندمان را همانند تسبیح نوازش میکنیم٬ چیزی به یکدیگر میگوئیم٬ سرها پائین٬ چک٬ نظارت٬ تویت میکنیم. با ما تماس گرفته میشود؛ ما پیام را میگیریم؛ و موضوع غالب پیام خودمانیم. هویت روح زمانه است. یک عمر پیش در «دنیای زیبای نو»٬ آلدوس هاکسلی(Aldous Huxley)٬ این را بعنوان ابزار نهایی کنترل اجتماعی برای اینکه داوطلبانه٬ اعتیادآور و پوشیده در توهم آزادیهای فردی بود پیش بینی کرد. شاید حقیقت این است که ما در عصر اطلاعات زندگی نمیکنیم. مانند خاطره ماندلا٬ شگرف فن آوری رسانه ها ربوده شده است. از بی بی سی تا سی ان ان٬ تالار پژواک گسترده است.

در پذیرش جایزه نوبل ادبیات در سال ۲۰۰۵ ٬ هارولد پینتر(Harold Pinter) در باره « قدرت شستشوی مغزی در سراسر جهان٬ برای تظاهر به جهانی بهتر٬ درخشان٬ و حتی شوخ٬ ازعمل موفقیت آمیز هیپنوتیزم » صحبت کرد٬ اما٬ اضافه کرد: «این هرگز اتفاق نیفتاد. هیچ چیزی هرگز اتفاق نیفتاد. حتی وقتی که در حال اتفاق افتادن بود٬ آن اتفاق نیفتاد. مهم نبود. علاقه ای نبود».

پینتر به جنایات سیستماتیک آمریکا و سانسور اعلام نشده اطلاعات بسیار مهم که بما در جهت درک جهان کمک میکند اشاره میکرد.

امروز لیبرال دمکراسی جایگزین سیستمی شده که افراد باید پاسخگوی دولت شرکتهای بزرگ – و نه برعکس که باید باشد. در بریتانیا٬ احزاب پارلمانی هوادار همان اصول مراقبت از ثروتمندان و تلاش برای فقرا شده اند. این انکار واقعی دمکراسی یک تغییر تاریخی است. بهمین دلیل است که شجاعت ادوار اسنودن٬ چلسی مانینگ و جولیا آسانژ چنین تهدیدی به قدرتمندان و کسانی است که پاسخگوی اعمالشان نیستند. و این یک درس واضح برای کسانی از ماست که منظورشان تصفیه حساب است. گزارشگر بزرگ کلود کاکبورن(Claud Cockburn) اینگونه خوب توصیف نمود:« هرگز به چیزی اعتماد مکن تا زمانیکه رسما تکذیب شده است ».

تصور کنید اگر دروغ دولتها زمانی که مخفیانه برای اشغال عراق آماده میشدند٬ بدرستی به چالش کشیده و فاش میشد – شاید امروز یک میلیون عراقی زنده بود.

Information Clearing House

این متن جان پیلجر نسخه ویژه از برنامه های رادیو بی بی سی ۴ «امروز»٬ در ۲ ژانویه ۲۰۱۴ ٬ توسط میهمان– ویرایشگر هنرمند و موسیقیدان پولی هاروی(Polly Harvey) است.