19 پاسخ به “بحران‌های سه گانۀ جمهوری”.

1. سپیده

   23 اکتبر 2013

   جفپا لطفا روی مساله اشتیاف مغزی ِتان بمانید.
   در ثانی وقتی صحبتی مابین دونفر آنهم در سطحی که شما از فهمش عاجزید، لطفا پابرهنه پادر میانی ننمایید. این جواب فقط در دیدگاه رفیقمان حسن نوشته شد!
   شما از مارکس هم شاهد های لاافل از مفهوم بریده شده بدون ذکر کتاب و زبان و صفحه در آینده خودداری فرمایید. که این رسم میان رفقا نیست.
   لااقل میتوانید آنرا نسبی و به حافظه ی خود نسبت دهید. در غیر اینصورت ما هم مانند رنگین کمان، نویسان در خواهیم آمد.
   شما لطف بفرمایید و دیدگاه سپیده – مهر ۳۰م, ۱۳۹۲ در ۱۴:۳۵
   را که بشاهد های بریده از مقاله ی خانم صادفی را آورده است را جواب بدهید که بیشتر هم بشما و هم بخوانندگان کمک مینماید.
   قوی باشید و روی قواعدی قبول شده که برای نوشتن در مکانهایی که دردسترس همه میباشد را رعایت فرمایید. منهم میبایستی حرف خود را تعدیل میکردم.
   بامید جوابی که در رابطه ی مسایل مطرح شده در دیدگاه ۱۴:۳۵ دییقه دیروزی
   با سپاس از قبل

   لایکلایک

2. حسن

   22 اکتبر 2013

   خطاب به سپیده عزیز
   خیلی ممنون
   ضمن شرمندگی از عدم دقت و سوء تفاهم
   راستش را بخواهید به هنگام هماندیشی با جفپای عزیز اصلا منظور شما نبوده اید.
   مفهوم غریزه طبقاتی کارگران را مارکس در نامه به ابراهام لینکن بکار می برد.
   غریزه بنظر حریفی مادر عقل است:
   دیالک تیک غریزه و عقل.
   در این دیالک تیک نقش تعیین کننده از آن غریزه است.
   غریزه نه تنها قدیمی و مقدم بر عقل و تعیین کننده است، بلکه صرفنظرناپذیر است.
   اگر غریزه لحظه ای از کار افتد موجود زنده می میرد.
   غریزه حتی به هنگام خواب بیدار است تا روند تنفس و هضم و جذب مختل نشود.
   غریزه می تواند اگر لازم داشت، عقل را دهن بند زند و یکه تاز میدان شود. سعدی هم می دانست. تشنه سوخته به پیل دمان ایستاده در سر چشمه نمی اندیشد. چون کارخانه عقل تشنه سوخته تعطیل است و او تابع فرمان غریزه حفظ نفس است.
   حق با مارکس بوده است.
   طبقات اجتماعی و نه تنها طبقه کارگر علاوه بر غریزه طبقاتی، گنجینه ای از شناخت تجربی خارائین در اختیار دارند.
   با پوزش مجدد از سوء تفاهم

   لایکلایک

3. jofpa

   22 اکتبر 2013

   برای سپیده،

   لطف کنید از منبر شعار‌های آبدوغ خیاری، آن هم به عنوان سخنگوی خود خوانده «ما کارگران» و «ما ۹۵% مردم»

   ، پاین بیائید. دیگر اشکی – البته از خنده!- در چشمها نمانده، لطفا بیش از این پیاز خورد نکنید. احساسات رقیق و بند تنبانی شما کار دستتان خواهد داد، تا اینجا همین خود حتا قابلیت خواندن نوشته کوتاه و ساده منرا از شما سلب کرده. وقتی‌ که شورتان تسلیم مغزتان شد، دوباره بحث می‌کنیم. موفق باشید.

   لایکلایک

4. Nameسپیده

   22 اکتبر 2013

   P { margin-bottom: 2.12mm; }

   شما در آخرین دیدگاه خود مینگارید:

   …«پر قدرت رهایی و…. ما را دو رژیم مثله کردند، اشتباه کردیم و هنوز خواهیم کرد. خود زنی، نو نهال نحیف چپ ۱۰ سال اخیر را هم به نبودی خواهد کشاند.

   اولا برای ما کارگران، نابودی این نونهال چپی که شلاقش همان جراحتی را در بدن ما تولید میکند که شلاق سرمایه، کاملا بی تفاوت بوده و خواستار نابودی هر دو هستیم.

   در ثانی« دودهه مثله شدن» را ما ممکن نگرداندیم، همکاری شما رویزیونیست ها با شاه و سپس، پس از انقلاب «توده ای چماقدار پیوندتان مبارک»، ها بودند که بایستی بمردم ایران پاسخ گوباشند!

   ثالثا، جفت پا باید بداند:

   اگر ما مردم ِ ۹۵ درصدی، تمام زوایای زندگی سیاسی جامعه ی خود را نمی فهمیم و بدنبال انتخابات رفتیم*)، همانا شما برج عاج نشین ها – که خاک بچشم ما میپاشید و ۳۵ سال است که دروغ تحویل ما دادید و هنوز هم میدهید، مسول آن هستید.

   چرا گناه خود را به گردن ما مینویسید؟ آیا اینقدر کسری آورده اید؟ خانمها آقایان، ما کارگران خواهان آنیم که شما، ما را سیاسی نمایید و اعتراضات مارا، جهتی سیاسی بدان دهید و نگذارید که در چهاچوب صنار اضافه حقوق، آنهم حقوقی که اگر پرداخت شود، فقط محدود بماند.

   دروغ نگویید که «اگر معنویات جاری در جامعه اگر راه غلطی نرفته بود»، وضع درست بود. کور شود هر که نداند: سرمایه داری از سالهای ۱۸۰۰ تا کنون همیشه دچار بحران بوده و خواهد بود و جنگهای خانمانسور را جهت از بین بردن سرریز تولید براه انداخته و خواهد انداخت!

   شما مینگارید:..«… نتیجه‌ای جز “اتمیزه” شدن چپ ایران که زمانی‌ تنها موتور پر قدرت رهایی و…»

   پس مارکس مجنون بود که برای مفهوم ارزش دست بچنین تحقیق عمیقی زد و «شما خواهید گفت مته به خشخاش گذاشت»! چرا مارکس در برنامه ی گوتا این چنین روشن، از مساله ی عدم توان سرمایه داری در جهت برآورده کردن کمترین نیازمندیهای طبقه کارگرسخن میگوید و تنها راه حل را سرنگون کردن وی و تصاحب وسایل تولیدی میداند!

   نویسنده در تمام تحلیل های خود وضع موجود را بخوبی و با توانایی با زبان لعنتی«ازپ» بخوبی نشان میدهد ولی وی بهمین جا که میرسد، به وظیفه خود ادامه نمیدهد و بقهقرای ِ زمانِ ِ انقلاب شکوهمند بهمن ۵۷ رجعت مینماید. او با تحلیل های خود که در خیلی از موارد، هم میتوان درستی آنرا تایید کرد، بسنده میکند و قادر به دریافت آن نیست که نظام سرمایه داری در بهترین موقعیت خود چنین است. او نمیگوید که این نظام، نظامی سرمایه داری است او هنوز فکر میکند، رفسنجانی یک آیت الله است! او تمام بزرگ عمامه داران همچون طبسی را که ملیاردها موقوفات را بجیب زده است یک ملا میداند و نه یک سرمایه دار!

   او با آموزش خود بما به غلط میفهماند، که اگر همان چند سال اول انقلاب«چرا ما به جمهوری اسلامی رای میدهیم» دوباره زنده شود تمام مشکلات، «بخصوص محیط زیست» برای این خانم حل شده تلقی میشود.

   غافل از اینکه در ژاپن این سرمایه داری پیشرفته ی امپریالیستی، سومین قدرت اقتصادی – تولیدی جهان، از ایران خیلی بد تر است. هم اکنون گوشت مصرفی طبقات مرفه مقدار چند صد برابری مرز قابل قبول آلودگی هسته ای که مورد قبول خود سرمایه داری است را پشت سر گذاشته است. مدتی نخواهد گذشت که فوکوشیما قربانیان چند صد ملیونی در منطقه در اثر آلودگی و مسمومیت محیط زیست بوجود خواهد آورد.

   حرفهای نویسنده را شما در تمام روزنامه های ایران میتوانید بخوبی بازیابید(البته تیکه تیکه)! آنچه نمییابید، زیر سوال بردن خود نظام است که آنهم باید اعتراف کرد، که گاهی روزنامه های ایرانی (بخصوص اقتصادی) خیلی فراتر از خانم نویسنده رفته و در تحلیل های خود از بن بست های اقتصاد سرمایه داری که میتواند به نابودی نظام منجرگردد، سخن میگویند !

   ساده زیستی و دوری از تجمل که زمانی افتخار به حساب می آمد، به ناگهان کنار گذاشته شد، اما هرگز معلوم نشد چرا. آیا آن ساده زیستی آرمانی و ساده لوحانه بود یا مسابقه‌ای که امروز شاهد آنیم؟

   شما ترس دارید اعتراف کنید که اینها امراض علاج ناپذیر ِ مادرزادی نظام سرمایه داری میباشد!

   رأی دادن به هر کاندیدای جدیدی در واقع ریختن تاس به امید بخت و اقبال است. یک روز این کاندیدا خاتمی است، روز دیگر احمدی نژاد، زمانی دیگر موسوی و وقتی دیگر روحانی. بر اساس این روند می شود پیش بینی کرد که چنانچه معضل عدالت در دولت فعلی حل نشود، چهار سال دیگر کاندیدای مورد نظر طبقات فرودست، نه روحانی، بلکه کسی است که فاقد سابقۀ شناخته شده باشد.

   اینهم از شِگِردهای سرمایه داریِ دانشگاه هارواردی میباشد! آیا در آمریکا، انگلیس، آلمان، فرانسه، روسیه، چین… وضع بدین منوال نیست؟ چرا باید خاک بچشمان مردم ریخت که در نطام سرمایه داری موجود در ایران میتوان بدون واژگون کردن آن، بدست حزب طبقه ی کارگر، مردم قادرند مالکیت بر وسایل تولید را از چنگ سرمایه داران بدرآورند که همان چیزی است که نویسنده آرزویش بوده و بحران های سه گانه ی خودش را مقصر نرسیدن بدان میداند و نه خود نظام را!

   با وجودیکه در آلمان حزب « دکاپ» شروع به اعتراف به عواقب رویزیونیستی بودنش در سالهای گذشته را نموده است که بشارت دوران نوینی را میدهد. من ترجمه ی این گرد هم آیی در برلین بکمک دکاپ را بزودی ترجمه از طریق مجله محترم هفته در اختیار خوانندگان قرار خوادهم داد. تا بدانید که رویزیونیسم در هرپنج قاره، این خسارت ها را، جهت تضعیف کارگران زده است و چرا بدون انتقاد از آن و فقط خواستار اصلاح «رفرم» بودن و برگشت به ۳۶ سال پیش را آرزو مینماید تا ارزش های گذشته دوباره زنده گردد!

   *) که دروغ محض است، زیرا هر کسی در ایران میداند که از صندوق های رای آن بیرون خواهد آمد که از قبل، سرمایه داری ایران برنامه اش را ریخته است! اگر قبول ندارید به تحدیدات امام زمان قبل از انتخابات رجوع نمایید، به رجزخانی احمدی نژاد بر علیه کهروبی و موسوی در سال ۸۸ رجوع نمایید

   لایکلایک

5. Nameخسروی

   22 اکتبر 2013

   درود بر رفیق فرهیخته « جفپا »!
   ظاهرا، انتظار داشتید که حقیر حداقل با الفبای مارکسیسم آشنائی داشته باشم. خیلی ممنون از این حسن ظن شما. اما مثل اینکه مایوس تان کرده ام… از این بابت متاسفم. بقول معروف: چه کند بینوا همین دارد.
   حال ایراد من در مورد ادعای غلط انداز این جناب « خلیق »! که شما، بنظر من بدرستی، باو لقب « چپول » داده اید. بگذریم.
   گفتم که: جناب « خلیق »! نگرش احمقانه و آخوندی خویش در باره موضوع اقتصاد سیاسی را به مارکس منتسب می کند… از اقتصادی حرف می زند که مال خر است.
   پس هیچ غریب نیست که این اخته حرم خمینی معدوم جفنگ « تمایل نرخ سود به تنزل براثر رقابت را »! به حساب مارکس متریالیست می گذارد.
   حق با شماست. سخن برسر یکی از مهمترین کشفیات اقتصادی مارکس إست. کشف مارکس و نه نظر مارکس. تردید ندارم که شما بهتر از من می دانید که کشف یک چیز وجود قبلی چیز مکشوف را مفروض می دارد. باید باشد تا کشف شود. حال آنکه نظر، غلط یا درست، یک تعبیر ذهنی است، صحت و سقم اش باید در پراتیک اثبات شود…
   مارکس متریالیست: شاهد رشد فنی تولید، یعنی همان استعمال ماشین آلات پیشرفته در فرآیند تولید، شاهد تاثیر این تحول بر روی ترکیب ارگانیک سرمایه بسود سرمایه ثابت، خاصه بحش پایدار آن، شاهد افزایش سهم سرمایه ثابت از سوئی و کاهش سهم سرمایه متغیر = مزد در یک دور اقتصادی، با تعقیب حرکت سرمایه در فرآیند واقعی تولید اجتماعی بود که متوجه تنزل نرخ سود سرمایه شد. نشان داد که چطور نرخ سود سرمایه با افزایش و کاهش سرمایه متغیر نوسان پیدا می کند، رابطه معکوس میان نرخ سود سرمایه و سهم سرمایه متغیر در فرآیند واقعی تولید را کشف کرد. سخن برسر یک مقوله اقتصادی است که در فرآیند تولید رقم می خورد، مقوله ای که مقدم بر رقابت سرمایه ها در بازار… است.
   من فکر می کنم که شما متوجه این نکته ظریف نشدید، تقدم و تاخر میان تولید و مبادله را تشخیص ندادید… قسمت دوم مطلب حقیر در همین راستاست:
   مردک نمی فهمد که تنزل نرخ سود در جریان واقعی تولید، در روند ارزش افزائی مستقیم سرمایه در قالب کالا: حاوی ارزش مصرف = کار لازم اجتماعی + ارزش مبادله = کار مجانی کارگر رقم می خورد. نتیجه رشد فنی تولید، افزایش بار آوری کار براثر استعمال ماشین آلات پیشرفته در تولید اجتماعی است…
   از شما چه پنهان که مارکس خیلی پیشرفته از آن بود که مدعی « تنزل نرخ سود براثر رقابت »! شده باشد. بیخود نبود که گفتم: جناب « خلیق »! از اقتصادی حرف می زند که مال خر است. اما مثل اینکه شما درک دقیق تری از چگونگی تنزل نرخ سود سرمایه دارید. حقیر یک حمال حمال زاده ام، اگر زیادی خوردم بدل نگیرید…

   لایکلایک

6. سپیده

   21 اکتبر 2013

   P { margin-bottom: 2.12mm; direction: ltr; color: rgb(0, 0, 0); widows: 2; orphans: 2; }

   شما مینگارید:

   …« ولی‌ جامعه امروز نتنها در ایران بلکه همه جا اکثرا کم و بیش “مذهب محور” اند. بنا بر این وقتی‌ چنین مردمی از این موضع به دشمن مشترک – مثلا استبداد حاکم، بی‌ عدالتی، …- با ریسک زندگی‌ و موقعیت خود در درون دستگاه حاکم به حد عقل سرپیچی مدنی روی می‌آورند، …»

   اتفاقا تمام هم و غم تمام رویزیونیستها از نوع برنشتینی تا خروشچف برژنفی ِ آن بر تز«بورژوازی مترفی را « رَم» ندهید! میباشد.

   …«منصفانه و از نظر سیاسی خردمندانه نیست، که مورد مواخذه و افترا واقع شوند. بلاخص چون میدانیم که بخش بزرگ استثمار شوندگان ایران- حتا بخشی از کارگران شهر نشین- حتا از نظر آگاهی‌ طبقاتی از بسیاری جهات از همین خانم “سنتی‌” تر هستند.»…

   نه جفت پای عزیز سخت در اشتباهید. باور بفرمایید که این برچسب های طبقاتی که متعلق به لومپن پرولتاریا میباشد بما کارگران و زحمتکشان نمی چسبد!

   لطفا ما را با کارگران یقه سفید(حزب اللهی،…) و بخش خانمهای سنتی، که ما آنانرا سارالله های مدرن (کوبیسم)، نام داده ایم و حتی بعضی از آنان لباس ریاست دانشکده ای را هم در دانشگاه بتن دارند را مایه ی ننگ طبقه خودمان، یعنی زحمتکشان میدانیم.

   هرچند که زهرا خانم(خانم رئیسی از شهر نو) در جلوی دانشگاه دستش را بعنوان سند که کارگر است و بحق بدست کارگری هم میخورد، به همه نشان میداد!

   …«از طرف دیگر شما حتا کمونیستهای توده‌ای را به فحش میبندید. سوای همه انتقاد و پلمیک، …»…

   نا گفته نماند، من کوچکتر از آنم، که کمونیستهای توده ای را بفحش ببندم. من در تمام نوشته هایم از کمونیستهای حزب توده ی ایران، برخلاف ادعای شما دفاع کرده ام! حتی کمتر کسی به چنین دفاعیاتی در مجله محترم هفته که روزی در آن خواندم «حالا که خودمانیم ما هفته ای ها، همگی خود از حزب توده هستیم» و آنهم بدون ِ هرگونه «اما» برخورد، کرده باشم.

   من کوچکتر از آنم که به اشخاصی همچون رفیق احسان طبری، دانشمند بزرگ ما کارگران در سالهای ۳۰ احانتی روا دارم. من از خوانندگان و شاهد آورندگان آثار ایشان هستم.

   ولی، هر زحمتکشی را از احسان طبری مرتد و رویزیونیست برژنفی، بر حذرمیدارم، زیرا بشکند آن قلم که ۹۵ درصد جامعه را سرپیچی نماید! اینجا دیگر احسان رفیق نیست او دشمن است او،- قبل و بعد از زندان داوطلبانه به صف مقابل کوچ کرده بود و با توپ و تانک و راکت ما را بمباران مینمود! آری، او از هر راکتی برای جامعه، بخصوص روندگان راه مبارزه با استثمار فرد از فرد، خطرناک تر گردیده بود که را ه وی را خدا مراد فولادی، با سبکی دیگر اکنون دنبال مینماید.

   منتها شما، مشتی خیانت کارِ خود فروخته که در رکاب سرمایه داری: آنهم شارلاتان ترین و کورترین و فاشیست (بعنوان صفت) ترین آنها یعنی سرمایه تجاری مانند رفسنجانی ها طبسی ها آقازادگان، سران سپاه، سران اداره ی اطلاعات… قدم برمیدارند و به نفی گذشته ی حزب توده و تمام آرمانهای اعضایی که برای آن جان خود را فدا کرده اند، را کمونیست میخوانید. ننگ بر این آدمان پارکاب و چکمه لیس سرمایه دارن ِ کنونی ایران.

   …«که تحت این شرایط شما با کدام نیروی مردمی و توسط کدام سازمان یا اتحاد قصد براندازی هیولای ولایت فقیه رادارید؟ از شما چه پنهان، ما زحمتکشان بدنبال بر انداختن خردرجال ولایت فقیه نیستیم، تا یک جانی دیگری از نسل حاکم ِ سالهای ۶۷ و یا فرزندان خلف آنها، یا جبهه ی ملی و دیگر پادوان بر کار، دوباره و دوباره، باز هم با ابزار خصوصی سازی، بانک جهانی و صندوق بین اللملی پول، سفره ما ۹۵ درصدی ها، ثروت های زیر و رو زمینی ما، را غارت نموده و فرزندانمان را به شیوخ عرب بقروشد. و شخصی مانند قره گوزلو ها را بر مسند ادارات بنشاند! ..«چرا این حق را برای خانم نویسنده قائل نیستید؟ بد تر از…» خوشبختانه ما دارای پیشگامان و آموزگاران بزرگی هستیم که دنیا بوجود آنان افتخار دارد و حتی دشمن طبقاتی ِ ما یعنی سرمایه داران، مانیفست مارا(اعلامیه حزب کمونیست) و کتاب کاپیتال را که « دونکیشوت حقیری» چون بهروز خلیق در آن تضاد کشف میکند را بعنوان «ارث فرهنگی بشریت» پذیرفته است. و متخصصینش را جهت زنده ماندنِ خود، مجبور به فراگرفتن آن مینماید و از آنان میخواهد که طوری مردم را ارشاد نمایند که از کنار راه حل های آن گذر کنند( دوباره، وسایل کار دزدیده شده ی خود را بمالکیت خود در آورند) و مردم را براه راست که همان تحمل زندگی تحقیر آمیز میباشد، ارشاد نمایند. این روشنفکران، سعی در شفای امراض مادرزادی نظام سرمایه داری کرده و سعی در خنثی کردن ِ خشم ِ ما زحمتکشان ازنظر روانی مینمایند! …« اینگونه اتهامات فقط و فقط موقعی بجاست که *****”متهم”(!!) عامدانه و با نیّت سؤ***** عمل کند. نداشتن ایدئولوژی شما یا ختی تحلیلی غلط …..نه جرم است نه عوام فریبی و نه “رویزینیسم”…. جفت پای عزیز، برای ما بردگان بی تفاوت است که شلاقی که پشتمان را مجروح مینماید، دانسته است و یا ندانسته، آیا نویسنده با حماقت خود این کار را مینماید و یا از روی دوستی خاله خرسه؟ نتیجه اش یکیست! آنهم با نوشته ای (دقت بفرمایید) که کار تبلیغی و ترویجی مینماید! یا اینکه شما منظور دارید که:

   برای ما سوختگان باید، « حرم و دیر یکیست، شکنجه و تحقیر با سفره ای رنگین و خودرویی ۲۵۰۰ سی سی »لامبرتی« که دولت روحانی جدیدا آنرا ترخیص کرده است هردو یکیست». اینجاست که ما به چنین نویسنده ای خواهیم گفت «خودتی آقا و یا خانم»!

   یکی از خواص رویزیونیستها هم همین است که کارگران و زحمتکشان ایران را، با لومپن پرولتاریا، یکی جا میزنند و اجازه میخواهند که بدانان حق داده شود که ساعتها وقت دیگران را بکیرند و بیهوده های «هاروارد»ی، همشهری، کیهان لندنی… را بخورد خوانندگان یک مجله بدهند!

   وای بحال کسی که مچشان را بگیرد. بخصوص« بهروز خلیقِ» کتاب نویس، که پس از ۱۵۰ سال موفق به کشف «اضافه تولید و نرخ نزولی سود و تضاد آنها» گردیده است و میخواهد مارکس را نفهم جا بزند، را رسوا نماید. آنوقت است که این کار بخشودنی نیست.

   آری من بشما جفت پای عزیز حق میدهم اگر من به دنبال چنین هدفی بودم، این خانم نویسنده را همچون لباس شخصی ها روی چشمم میگذاشتم بخصوص زرادخانه ایشان همان« بهروز خلیق» را!

   باز هم نا گفته نماند: در اجتماع، مرزها همیشه پررنگ نیستند وغالبا در زمان هایِ پیش انقلاب، مرزها خیلی سریع عوض میشوند(بعلت همان ناف که از آن تغذیه مینمایند) و همیشه یک تعداد بسیار، بسیار و باز هم بسیار کمی از طبقات مختلف میتوانند در یکدیکر تداخل نمایند! که ما آنانرا بعلت کمیت بسیار کم آن، عمدا از نظر میاندازیم، زیرا هیچ وزنی در اجتماع ندارند.(بجز آوانگارد)

   در جهان کنونی دو دسته از مردم وجود دارند:

   آنانیکه استثمار انسان از انسان را محترم میشمارند که تمام طبقات حاکمه ی جهان کنونی بدون استثنا را شامل میشود و:

   دسته دیگر ۹۵ در صدی ها هستند، که جانشان از این استثمار بلب رسیده و مرگ را در مبارزه با گروه فوق را استقبال میکنند، زیرا هیچ راه سومی برایشان باقی نمانده است.

   در خاتمه هیچ کسی در جهان مارکسیست تر از خود مارکس نمیتواند باشد، حتی فریدریش انگلس هم با وجود اینکه از مارکس جدا ناپذیراست،( گفته میشود: جلد ینجم از مارکس- انگلس) نمیتواند مانند خودِ مارکس مارکسیست باشد. زیرا با تمام همکاری ها و رزم مشترک، پهنه ی مطالعات و حضور شخصی او در اجتماع و تماس با افراد، با مارکس فرق داشته است.

   جفت پای عزیز ما،- گویا یک خط در میان هم میخواند. من از لومپن ها سخن نگفتم . من از ۹۵ در صد کشور ایران که بفقرشدید دچارند، سخن گفته بودم. حال شما از پنج درصد جامعه که با طرقی مشکوک ناف خود را در بودجه دولتی دارند را برخ مامیکشید. این چنین افراد باید خجالت کشند که به ما مردم ایران این چنین لجن پراکنی مینمایند.

   شاه هم تا دم آخر، یک میلیون یعنی یک سی ششم مردم کشور مارا که نافشان به بودجه کشور اتصال داشت را جمع مینمود و در مقابل تظاهرات اعتراضی ما بخیابانها می آورد. همین امام زمان هم قادر بود چند صدهزار نفر از این نوع جانوران را با اتوبوس و غذای مجانی، بر ضد تظاهراتِ ما، سازماندهی کند.

   این خانم چقدر از قافله باید عقب باشد که دست بنوشتن در مجله محترم هفته برای این چنین اشخاص ِ ۵ درصدی بزند تا نود و پنج درصدی ها هم بنوبه خود خفه خون بگیرند.

   در ثانی مذهب لولای چرخ یک مشت سرمایه دار شارلاتان مار خورده افعی ریده ی کنونی میباشد که با امام زمان نماز میخوانند و از آن بعنوان ابزاری جهت خرکردن توده ها استفاده میکنند، حال میخواهند مارا مجبور نمایند که سربفرمان آن باشیم.

   گویا شما نمیخواهید بفهمید که مردم ۹۵ درصدی، با تمام اعتقادات مذهبی و یا غیر مذهبی خود، اعتراضشان بابت نبودن کار و یا کارهاییکه باید از جیبشان رویش بگذارند تا فردا بتوانند دوباره بسر کار بروند، میباشد. این خانم گویا در قله ی قاف زندگی میکند و از زندگی ۹۵ درصدی این کشور اطلاعی ندارد!

   لایکلایک

   1. jofpa

      21 اکتبر 2013

      بجای یک جواب به سپیده*:

      «انتقاد اشتیاق مغز نیست، مغز اشتیاق است» (ک. مارکس)

      چندین دهه ذکر مصیبت، ابراز انزجار متقابل چپها از هم و از حاکمیت با هم اما جدا از هم، مو از ماست کشیدن مارکسیستی، …. نتیجه‌ای جز «اتمیزه» شدن چپ ایران که زمانی‌ تنها موتور پر قدرت رهایی و بارقهٔ امید برای تمام منطقه بود، نداشته است. ما را دو رژیم مثله کردند، اشتباه کردیم و هنوز خواهیم کرد. خود زنی، نو نهال نحیف چپ ۱۰ سال اخیر را هم به نبودی خواهد کشاند. درست در زمانی‌ که پر قدرت‌ترین و پرشمار‌ترین طبقه مزدکارن تاریخ ایران بر اثر بحران جسورانه، اما متاسفانه «بی‌ کله» به میدان آمده و با تاکتیک‌های ساده ولی‌ فقیه به نئو لیبرالیسم هار روحانی‌ دل‌ خوش می‌کند، ما در برجهای عاج خود مشغول «مارکس‌بازی» هستیم ……. آیا واقعاً ۷۳% که در » انتخابات» شرکت کردند «لومپن» هستند؟ اگر جواب شما مثبت است، آن «انقلابیون» ۹۵ دسدی شما کجان هستند، در کره مریخ؟ بگمان من آنها «اشتیاق مغز» شما هستند.

      **چه باید کرد** بحثی‌ که با رادیکالیسم لفظی از آن فرار می‌کنیم، تعیین کننده است. نه «ملا نقاط‌بازی»

      چفی ضد سرمای داری بر خلاف دیگر جریانت، فقط و فقط با اتکا به اکثریت قاطع شهروندان قادر به تحولات (اولوسیون) و انقلاب (رولوسیون) هستند. از بدو انقلاب تا امروز این نیرو‌ها در غصب و بازیچه ایدئولوژی‌های «ملاتاریات» هستند. بدون حضور کم و بیش آزاد چپیها در ایران، دسترسی‌ و سازماندهی این نیروها سرگرمی «اشتیاق مغز» ی بیش نیست. به این دلیل من حمایت موضع ی از بخشهای انتقادی بخشی از مذهب‌محوران را، جهت وصول به فعالیت سیاسی در ایران توصیه می‌کنم …..

      لایکلایک

7. حسن

   21 اکتبر 2013

   انتقادات جفپا بظاهر منطقی اند.
   در بحث با هر کس باید برخورد عینی داشت:
   یعنی نظرات او را بی اعتنا ـ حتی ـ به خود صاحب نظر به نقد کشید، جنبه های مثبت و حقیقی آنها را تأیید کرد و جنبه های منفی و باطل آنها را نقد و رد نمود.
   اگر بحث در فیسبوک می بود، می شد با جفپا بهتر مبادله فکری کرد.
   اما بخش کامنت مجله هفته جای سؤال و جواب نیست.

   خوب بنظر جفپا چرا ایرانی ها به هنگام بحث حمله می برند و یا حتی صاحب نظر را می کوبند؟
   بنظر من به چندین دلیل زیر:
   اولا به این دلیل که فلسفه فقیرند و اندیشیدن به معنی واقعی کلمه بلد نیستند.

   چون توان استدلال تجربی و نظری (منطقی) ندارند، آنچه را که ببرکت شم طبقاتی خود استنباط می کنند، بر زبان می آورند.
   ثانیا به این دلیل که ائمه اطهار هم چنین کرده اند و به احتمال قوی در آن شرایط زمانی ـ مکانی حق داشته اند.
   آنچه فراموش می شود این است که نه خود حریفان جزو آل عبا هستند و نه مخالفان جزو مرتدین سابق و نه شرایط زمانی و مکانی همان شرایط سابق اند.
   ثالثا به این دلیل حمله سوبژکتیف (حمله به صاحب نظر) صورت می گیرد که قبلا نقد عینی شده، ولی صاحب نظر وقعی به نقد عینی ننهاده و به کرد و کار خود ادامه داده است.
   در این مورد نقد نظری به پله عالی تر و مستقیم تر افشاگری ارتقا می یابد و سوبژکت نظر به خمپاره نقد بسته می شود.
   و شاید به دلایل دیگر.

   اما برخی از ایرادات بینشی خود جفپا:

   ولی‌ جامعه امروز نه تنها در ایران بلکه همه جا اکثرا کم و بیش “مذهب محور” اند.

   جامعه مذهب محور نداریم.
   جامعه بر اساس فرماسیون اجتماعی ـ اقتصادی حاکم تعریف می شود:
   جامعه فئودالی و یا امپریالیستی و یا سرمایه داری و غیره

   مذهب یکی از عناصر روبنائی است و مهر فئودالی ـ برده داری بر پیشانی دارد.
   بورژوازی واپسین اما بر خط فلسفی بورژوائی آغازین خود پشت کرده و به آشتی با کلیسا و مسجد مبادرت ورزیده و لذا برای تحمیق توده به مذهب و خرافات رنگارنگ توسل جسته است.
   مذهب وسیعا تبلیغ می شود تا شعور توده تخریب و مانی پولیزه شود.
   به همین دلیل هم است که بعضی ها به جای به نام نامیدن چیزها از «محور مذهب» سخن گویند.

   بنا بر این وقتی‌ چنین مردمی از این موضع به دشمن مشترک – مثلا استبداد حاکم، بی‌ عدالتی ـ با ریسک زندگی‌ و موقعیت خود در درون دستگاه حاکم به حد عقل سرپیچی مدنی روی می‌آورند، منصفانه و از نظر سیاسی خردمندانه نیست، که مورد مؤاخذه و افترا واقع شوند.

   این نظر جفپا حاوی عنصری بشدت مخرب، خطرناک و جدی است که باید بطرز رادیکالی نقد شود:
   این نظر را امروزه بعضی از مدعیان بی خبر از همه چیز بطور مکانیکی اشاعه می دهند:
   «تفاوت در اندیشه ـ وحدت در عمل»

   بظاهر خیلی «منصفانه و خیلی خیلی خردمندانه» است.
   ولی در واقع به معنی توصیه اوپورتوینستی آتش بس در مبارزه ایدئولوژیکی است و نوعی خیانت به امر رهایش اجتماعی است.
   بدون مبارزه ایدئولوژیکی اما نه هواداران شعور طبقاتی کسب می کنند، نه طبقه و توده به شناخت خیر از شر و طرفداران خیر از شر نایل می آیند و نه بدون در افتادن با جناحی از طبقه حاکمه و نمایندگان طبقات مختلف امکان شناخت ماهوی آنها پدید می آید تا به هنگام تصمیمگیری سیاسی حول شعارهای معینی پیمان اتحاد معینی بسته شود.
   وقتی از ماستمالیسم سخن می رود، منظور همین هم است.
   ماستمالیسم دیالک تیکی از خودفریبی و عوامفریبی است.
   جنبش انقلابی ایران و نه فقط ایران از این شیوه تفکر و کار بشدت عقب مانده و قرون وسطائی لطمات مهیبی خورده است و به همین دلیل هم بوده که به این روز افتاده است.
   بقیه ایرادات را خود جفپا می توانند کشف کنند.
   البته اگر بیدار شوند و بینا.
   ضمنا مارکس از سر تا پا مارکسیست بود و خود به همراهی انگلس و دیگر یارانش مؤسس مارکسیسم بود.
   علاوه بر این پیش شرط کمونیست بودن، مارکسیست بودن است.
   کمونیست بیگانه با مارکسیسم فقط در حرف کمونیست است و نه در عمل

   لایکلایک

   1. Nameسپیده

      22 اکتبر 2013

      P { margin-bottom: 2.12mm; }

      رفیق گرانمایه حسن،

       

      چقدر زیباست که نقدی را مینویسی و آنرا روانه میکنی سپس نقدی از حسن گرانقدر روی تارنما ظاهر میشود، پس از خواندن درمی یابی که چقدر هردو بهم شبیه اند و چقدر خوب و بجا و قابل فهم، حسن – علمی، دیلکتیک را در مورد «مطلب» بکار گرفته است.

      رفیق مبارز! در مورد انتقاد شما «چشم سعی میکنم بیاموزم». غرض رسیدن به هدف است نه خنک شدن لحظه ای حقیرانه ی من. بدین خاطر بشما حق میدهم. من هر چند بار سعی خود را میکنم.

      ولی درد زیاد است! پنجاه و اندی سال دربدری، … که گفتن ندارد، و شما شاهد عیان خرابکاری عناصری هستید که در کنار شما شمشیر میزده اند و بنا گاه پشت به ایده های خود کرده و به تبلیغ « حزب تمام خلقی» و … افتادند. هر چند بار که با چنین پشت کردگان به ایده ی والای کمونیستی مواجه میشوم، این پنجاه سال را در جلوی چشم خود دارم. ولی باز هم حق باشماست، باید جلوی هر نوع، خسارتی را گرفت!

      ولی شما در یک مورد بکجراه میروید، که وظیفه دارم، آنرا اظهار دارم:«…، آنچه را که ببرکت شم طبقاتی خود استنباط می کنند، بر زبان می آورند.»

      نه این شم طبقاتی نیست، این عضویت درحزبی پربها که با درس های مستمر و تنظیم شده ی خود، ما را با رفقای کلاسیکر طبقه ی کارگر آشنا کرد و وظایف نیروهای ذهنی انقلاب را همچون مادری بس مهربان بما آموزش داد. او ابتدا با رمان «گرگ دریا» شروع کرد و سپس «خرمگس» و با پاشنه آهنین، مرحله اول را بپایان رسایند. مرحله ی بعدی ژرژ پلیتسر، دیالکتیک رفیق گرامی، تقی ارانی در روزنامه ی دنیا، و آهسته آهسته آثار آموزگاران کبیر طبقه کارگر(کلاسیکر ها) را بما آموزش داد. این مادر مهربان حزب توده ی ایران بود که من از طریق برادر وکیلی پس از تیربارانش، افتخار آشنایی با این حزب توانا را در دبستان دانش واقع در خیابان ری، پیدا کردم. سپاس بیکران و ابدی من!

      آگاهی سیاسی طبقه کارگر هرگز از طریق غریزه و حتی شم طبقاتی بدست نمی آید. این مادر مهربان نه تنها لازم بلکه ضروری میباشد و در گفتمانها و مبادلات اینترنتی « کامنت نویسی ها» هم بدست نمی آید.

      این است که این پس وامانده های رویزیونیست، جیره خواران سرمایه داری، هرچند یکبار، که داغ مرا تازه مینمایند. دچار اشتباه میشوم و از اینجاست که در خدمت زحمتکشان قرار ندارم.

      این حقیر آرزوی موفقیت شما، در آموزش این علم طبقه ی کارگر به جوانان دختر و پسر، آنهم بصورتی منسجم و با نقشه، را دارم. تا باشد که همانطور که «مارکوس ولف» کمونیست آلمان شرقی، در تلویزیون کانال دوم آلمان اظهار داشت: «ما اشتباه کردیم و شکست خوردیم، ولی فرزندانمان، این راه را ادامه داده ولی اینبار پیروز میشویم(نقل به معنی)»

      تندرست و پیروز باشید

      لایکلایک

8. خسروی

   21 اکتبر 2013

   درود بر رفیق « سپیده »!
   جناب « خلیج »! نگرش احمقانه و آخوندی خویش در باره موضوع اقتصاد سیاسی را به مارکس منتسب می کند… از اقتصادی حرف می زند که مال خر است. پس هیچ غریب نیست که این اخته حرم خمینی معدوم جفنگ « تمایل نرخ سود به تنزل براثر رقابت را »! به حساب مارکس متریالیست می گذارد. مردک نمی فهمد که تنزل نرخ سود در جریان واقعی تولید، ارزش افزائی مستقیم سرمایه در قالب کالا: حاوی ارزش مصرف = کار لازم اجتماعی + ارزش مبادله = کار مجانی کارگر رقم می خورد. نتیجه رشد فنی تولید، افزایش بار آوری کار براثر استعمال ماشین آلات پیشرفته در تولید اجتماعی است. در غیر اینصورت، قانون اقتصادی عرضه و تقاضا، بانی رقابت سرمایه ها در بازار… اصلا بی معنی می شد.

   لایکلایک

   1. jofpa

      21 اکتبر 2013

      «خسروی»:

      «. پس هیچ غریب نیست که این اخته حرم خمینی معدوم جفنگ « تمایل نرخ
      سود به تنزل براثر رقابت را »! به حساب مارکس متریالیست می گذارد. »

      آنچه شما «جفنگ» می‌دانید *مهمترین* کشف مارکس است، که خلیق به درستی‌ آن «شک» دارد، و به همین خاطر من در کامنت قبلی‌ نوشته خلیق را به عنوان نمونه » تهوع آور رویزینیسم چپ یا چپول» نام بردم. از شما انتظار داشتم حد اقل به الفبای مارکسیسم آشنای داشته باشید. امیدوارم توهین تلقی‌ نکنید.

      لایکلایک

9. سپیده

   20 اکتبر 2013

   بسیار سپاس از اینکه خواهش مرا بر آورده کردید.

   شما حق دارید، انتقاد من بر خانم نویسنده همان چیزی است که شما بدان اشاره میکنید. ولی نه بعنوان پیروی از ایدئولوژی من که برای خیلی ها اصولا بخاطر شناختی شخصی که از من ندارند، از صدای مرغ همسایه هم، برایشان بی ارزش تر است.
   موضوع مهم در این است که ما حدود سیصد خط روده درازی مینماییم و خواننده را با خیال راحت به خواب زمستانی دعوت نموده تا در حیطه ی سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران بدنبال « در رو» سرگردان بماند!
   نویسنده «بحران جمهوریت، بحران هویت، بحران محیط زیست، بحران عدالت، بحران معنا…» نام برده است و حداکثر سعی در مرحم گذاری روی زخم را دارد.
   من از بحران معنا شروع میکنم که اثباتش از همه ی آنهای دیگر(لااقل فهمش برای جفت پای های وطنی عزیزمان) مشکل تر است.
   …«واقعیت این است که در جامعه امروز ایران، معنویت رنگ باخته و نمود چندانی ندارد. از اینرو ملاک چندانی برای تمیز خیر از شر باقی نمانده. دروغ و فریب به راحتی جای راستی و درستی را می گیرند و خود را خیر جلوه می دهند…»
   هنوز حقوق ِ ماهیانه ی این نویسنده ی محترم را ۱۲ ماه و یا حتی ۲ ماه هم، عقب نیانداخته اند.
   و اصولا در جامعه ی نود درصدی ایران حضور ندارند. ایشان قادر بدرک این نیستند که چنین افرادی نه به دین فکر میکنند و نه به اخلاقیات کنونی جامعه که آیا خریدِ نان «بیو» اگر یک تومان بیشتر باشد، بچه هایش احتمالا سلامت تر میشوند! او حتی مشکل دارد با نان مسموم شکم بچه هایش را سیر کند! از اخلاقیاتِ جامعه ی کنونی که هیچ، حتی اعتقادات هزاران ساله ی از پدر مادر، بارث برده، را هم فراموش مینماید!
   تضاد کنونی مانند دره ی عمیق فقر و ثروت است که روز بروز عمیق تر شده و انسانهای زیادی را نابود کرده و مینماید که با بیصدایی کامل از بیخ گوش چنین نویسندگانی میگذرد.
   منتها این نویسندگان خسته نمیشوند که اضهار نمایند:«…خود را خیر جلوه می دهند. به تسخیر در آمدن معنویت برای حفظ قدرت راه را بر هر نوع معنویتی بسته است. (تکیه ازمن میباشد)
   بزبان عامه فهم یعنی «اگر معنویت طبقه ی حاکمه، « راه را» بر معنویات دیگری نبندد، آنگاه همه چیز درست میشود و کارگران باز هم با شکمی خالی و با بهای کار پرداخت نشده دایما برسرکار حاضر میشوند و سرمایه داران کنونی هم ارزش اضافه را خیلی بی دردسر بجیب زده و به کارگران خواهند گفت. دیدید نفهم ها، «تا نباشد چوب تر،‌ فرمان نبرد گاو و خر»! آنوقت خانمی هم، داوطلبانه با روسری و با پزی استاد دانشگاهی و شاید هم« امام زمانی» بشما،- بشیوه ی خانم «زهرا روحی»**) به کارگران «نیچه فروشی» ومانند کارگزاران ِ « میز گرد«ما» ای ها»، ***) هم برای کارگران، شکنجه گران و قاتلین «اسالو عضو سندیکای کارگران شرکت واحد، زندانی و مقتول زندان اوین» را تبرئه خواهناهد کرد!
   امیدوارم که مساله برای جفت پای عزیزمان روشن شده باشد، اگر نه، باز هم ۳۰۰ خط را به تحلیل خواهم کشید،‌ زیرا جفت پای ای که من در خاطر دارم، ا دارای نکات مثبت زیادی بود.
   در مورد رویزیونیسم هم، جفت پا از کنار مساله گذشته است، آنهم بهمان علت بالا که نویسنده بدان مبتلا میباشد.
   رویزیونیسم دربحث های سیاسی ِ ایران ماتم زده ی کنونی ما، فقط و فقط شامل حزب طبقه کارگری که با یک شعار ساده ی «آخوند خوب یا ملا لعنت به هردو تا شون» توانست کسانیکه کله شان بوی قرمه سبزی سفره ی سفارت انگلیس را میداد، رسوا و بی حیثیت نماید و در انتخابات از حیز انتفاع بیاندازد. که تا زمان دجال سرمایه داری اسلامی ایران، میان مردم ایران به چوب دوسر گهی تبدیل گردیدند«کاشانی ها و فلسفی ها…».
   من فکر نمیکنم که ما وظیفه داشته باشیم که در مجله ی سیاسی محترم هفته دست به روشن گری رویزیونیسمِ‌ نوع اصلاح طلبان در مقابل احمدی نژاد«امام زمان» بزنیم، که در کجا تجدید نظر« رویزیون» کرده اند. گور پدر هر دوتای آنان! همانکاریکه جبهه ملی در آلمان در جلسات دانشگاهی دست به عوام فریبی میزند و از «حجتیه به تفکیکی ها» و از حضرات « آیت خدا عظمای» غنچه ای به« آیت خدا عظمای» بهشتی و یا شریعتی…، میپردازد و حزب توده ی رویزیونیستی، که هم از آخور میخورد و هم از توبره، برایشان «گوشهای شنوا» دست و پا میکند! لعنت به هردوتاشون!

   *) (در شمال شهرهای بزرگ ایران تعداد مغازه های بیو بیشتر از غیر بیو با قیمتهای نجومی میباشند)
   **)http://www.hafteh.de/?p=33785
   به دو دیدگاه از «ربابه» و سپیده رجوع نمایید!
   ***)http://www.hafteh.de/?p=48896

   و اما در مورد سایتی را که جف پا معرفی کرده است، خیلی دم خروس بیرون است:
   در آنجا آمده است:
   در نظرات مارکس ابهامات، تناقضات و ناروشنائی فراوان وجود دارد. به عنوان نمونه:
   ـ مارکس در برخی نوشته‌هایش می‌گوید که تمایل نرخ سود به تنزل بر اثر رقابت موجب فروپاشی سرمایه‌داری خواهد شد و در برخی دیگر اضافه تولید. بالاخره مارکس مشخص نمی‌کند که آیا تمایل نرخ سود به تنزل بر اثر رقابت موجب فروپاشی سرمایه‌داری خواهد شد یا اضافه تولید؟
   احمقی که نتواند بفهمد که: «تمایل نرخ سود به نزول چرا به سرریز تولید منجر میشود و یا حتی شده است»، همانا بهتر است که اسمش در مجله ی محترم هفته آورده نشود! این حضرت آقای آیت الله باید همانا در روزنامه ی «جمهوری سرمایه داری اسلامی» همانند پیش مسلکان خود که به طاعون رویزیونیسم خروشچف- برژنفی مبتلا شده بودند یعنی احسان طبری و کیانوری، در قبال مزدی اندک قلم بزند! ننگتان باد!
   حتی این مزدور، « بهروز خلیق» بدون ذکر صفحه وکدام کتاب، همان شباهت به پارس… خیابان « شانزه لیزه» ایرا دارد!

   لایکلایک

   1. jofpa

      20 اکتبر 2013

      برای سپیده، *******مارکس مارکسیست نبود*********

      متاسفانه از کنار مسائل مطروحه من بی‌ اعتنا می‌گذارید و مسائلی‌ مطرح می‌کنید که سوای صحت یا ثقم آنها مورد بحث من نبودند. «معنویت» نویسنده اصلان برای ماتریالیست‌ها مثل خدا و الخ مطرح نیست. ولی‌ جامعه امروز نتنها در ایران بلکه همه جا اکثرا کم و بیش «مذهب محور» اند. بنا بر این وقتی‌ چنین مردمی از این موضع به دشمن مشترک – مثلا استبداد حاکم، بی‌ عدالتی، …- با ریسک زندگی‌ و موقعیت خود در درون دستگاه حاکم به حد عقل سرپیچی مدنی روی می‌آورند، منصفانه و از نظر سیاسی خردمندانه نیست، که مورد مؤاخذه و افترا واقع شوند. بلاخص چون میدانیم که بخش بزرگ استثمار شوندگان ایران- حتا بخشی از کارگران شهر نشین- حتا از نظر آگاهی‌ طبقاتی از بسیاری جهات از همین خانم «سنتی‌» تر هستند. عکسهای تماشچیان اکثرا تهیدست مراسم اعدام را دیدید؟ از طرف دیگر شما حتا کمونیستهای توده‌ای را به فحش میبندید. سوای همه انتقاد و پلمیک، آیا لحظه‌ا‌ی فکر کرده‌اید، که تحت این شرایط شما با کدام نیروی مردمی و توسط کدام سازمان یا اتحاد قصد براندازی هیولای ولایت فقیه را دارید؟ بنا را بر این بگذاریم که فقط و فقط شما محقید. آیا شما هینگونه به دنیا آمدید، یا یاد گرفتید،؟ چرا این حق را برای خانم نویسنده قائل نیستید؟ بد تر از همه پخش برچسبهای نظیر ، عوام فریب، رویزینیست، مزدور …. بجای انتقاد سازنده. اینگونه اتهامات فقط و فقط موقعی بجاست که *****»متهم»(!!) عامدانه و با نیّت سؤ***** عمل کند. نداشتن ایدئولوژی شما یا ختی تحلیلی غلط …..نه جرم است نه عوام فریبی و نه «رویزینیسم»….

      مارکس مارکسیست نبود، اما کمونیست

      لایکلایک

10. حسن

    20 اکتبر 2013

    ماستمالی کنیم و خوش باشیم
    که در طریقت ما کافری است سنجیدن

    جفپا بهتر است که به تعریف مارکسیستی ـ لنینیستی از مفهوم فلسفی رویزیونیسم در مجله هفته نظری بیاندازند و بعد رهنمود 28 مردادی صادر کنند.
    تا خلایق به یاد رطبخور مناع رطبخواری نیافتند.
    ضمنا اندکی تأمل بفرمایند که نتیجه ماستمالی های این چیننی چه بوده است؟
    من این مطلب خانم فاطمه صادقی را نخوانده ام.
    ولی ظاهرا در اکثر سایت های ماستمالیستی سنتی و مدرن منتشر شده است.
    خوب جفپای عزیز شما که انتشار مطلبی ده صفحه ای را مفید می پندارید، چرا از کامنت یک صفحه ای سپیده ـ بی اعتنا به صحت و سقم محتوای آن ـ برآشفته گشته اید و شعار «بحث پس از مرگ شیخ» می دهید؟
    هماندیشی اصیل و نه فرمایشی همین است، دیگر.
    هر کس صادقانه از حقیقت مورد نظر خود دفاع می کند تا نهایتا به کشف و یا کتمان حقیقت عینی کمکی کرده باشد.
    با کامنت سپیده ها که آسمان به زمین نمی آید.
    ضمنا کاش یکصدم صداقت سپیده ها در من و امثال من یافت می شد.

    لایکلایک

    1. jofpa

       20 اکتبر 2013

       سپیده در مورد خانم نویسنده:

       «…که شما لغت رتوریک را برایش انتخاب کرده اید، بداند، تحمیق کننده و عوام فریب محض میباشد.»

       حسن در مورد سپیده:

       » هماندیشی اصیل و نه فرمایشی همین است، دیگر.»

       هم‌اندیشی اصیل اگر این است، افترا بندی خصمانه را باید گرامی داشت!!!!!!!!!

       لایکلایک

11. سپیده

    20 اکتبر 2013

    درود بر جف پای عزیز،
    لااقل یکبار برای من
    عزیز بوده اید و خیلی خوشحال میشوم که جف پایی خود را مانند نقدِ
    قبلی خود، ثابت نمایید و مارکس ایست ویا غیر مارکسیستی ِ جملات بالا را بیان
    فرمایید.
    من معتقد به آموزندگی دایمی بشری هستم و با گوشی باز منظر نقد شما
    میباشم!
    با سپاسی از پیش
    سپیده

    لایکلایک

    1. jofpa

       20 اکتبر 2013

       ایراد شما به خانم نویسنده این است که چرا او برای انتقادش از ایدئولوژی شما پیروی نمیکند. بزبان ساده تر: به ماهی‌ ایراد میگیرید، که چرا پرواز نمیکند. در صورتی که اکثار پرندگان هم همپرواز شما نیستند. اتهام «رویزینیسم» و «گول خوردگی» آنهم از مدل «حزب توده» آنهم بنویسندی که ادعای کمونیست بودن را ندارد شاهد این مدعا است. از این گذشته شما از مقوله بسیار جدی «رویزینیسم» بمثابه فحش استفاده می‌کنید که به این صورت حتا در مورد حزب توده هم صحیح نیست. رویزنیسم به معنی اخص و علمی آن، تغییر فکت اثبات شده علمی یا کاربردی با عمد و هدفمند …می‌باشد. مورد ساده آن کتمان کودتای ۲۸ مرداد سیا از طرف سلطنت طلبان با وجود این که امپریالیزم آمریکا خود به آن مقر است. نمونه «چپ» جا بهتر بگویم «چپول» آن را در این نوشته تهوع آور میبینید:
       http://www.akhbar-rooz.com/article.jsp?essayId=55924
       هنتور که مشاهده می‌کنید غیر چپ‌های منتقد «سگشان» به این چپول‌ها شرافت دارد. بهتر نیست بجای خودزنی جریان‌های مارکسیست روی اشتباهت تاکتیکی یا عملی‌ یا بد فهمی‌ ایدئولوژیک، نیروی خود را صرف اتحاد بین چپها و بعد از آن مثلا با امسال خانم نویسنده و در افشای «رویزینیسم» ساختاری پادوان رفسنجانی‌ و سرمایهای فراملتی کنیم؟

       لایکلایک

12. Nameسپیده

    17 اکتبر 2013

    با درود،

    در ایران زنان دارای دیدی باز، صریح، مستقیم، بخصوص جدی و ریشه ای نسبت به مسائل دور و بر خود دارند. اگر مشکل زبان ِ «ازوپ» بخاطر «دموکلاس» را که خانم فاطمه ی صادقی، با آن آموزش میدهند را هم رعایت کنیم؛‌ باز هم ایشان از نقطه ای و با پیش قبول کرد هایی، شروع میکنند که کاملا با واقعیاتِ جامعه ی ایران ما تفاوت دارند و در نتیجه تمام نتایج ایشان هم از حیز ارزش میافتند.

    سرکار خانم صادقی، انقلاب شکوهمند ۲۲ بهمن ۵۷ نه هیدیه ای آسمانی بود و نه بناگهان در روزی آفتابی بر ایران ماتم زده ی ما سایه انداخت!

    این انقلاب شکوهمند، نتیجه ی حکومت دست نشانده ی پهلوی ها و فروش ارزش اضافه ایران(چه منابع زیرو رو زمینی و چه استثمار نیروی کار)، به امپریالیستها بسرکردگی آمریکا که با امضای سند کاپیتولاتسیون(مستعمره گی) تاج گذاری شد، بوده است.

    این بدین معنی است که نیروی محرکه ی انقلاب همان حرکت مشروطیت بود که بدست حیدرخان عموقلی(حیدر برقی) سامان داده شد و با انقلاب تنباکو پا به عرصه ی وجود گذاشت.

    این انقلاب قبل از همه انقلاب دموکراتیک ایران بود که جنین مادی آن در ۵۰۰ سال قبل درصنایع متمرکز ایران ( مانوفاکتور های مثلا کاشان) بسته شده و رشد یافته بود که توسط غزنوی ها و افشارها و قاجارها، بکمک استعمار کهن عقب انداخته شده و توسط… و پهلوی ها سربریده شد وبا امضای کاپیتولاتسیون، بار دیگر با دامنه ای بس بزرگ سرباز کرد و توانست، پهلوی ها را از اریکه قدرت بزیر آورد.

    بیخود نبود که شاه بکورش گفت:« کورش بیدار شو که مارا خواب برده// امپریالیزم آمریکا ایران را خورده// مرا هم مثل آب اماله آورد ه، ُبرده!»

    آری انقلاب مشروطیت توانست تمام پهنه ی ایران را از وجود زالوهای خونخوار امپریالیزم پاک نماید. ولی میوه ی انقلاب را مشتی ملاک بزرگ و سرمایه داران بزرگ و کوچک و بازاریان نامحترم، سرقت کردند و باز هم مشروطیت را سربریدند!

    بیخود نبود خمینی روز فردای انقلاب هنوز بمردم ایران، هنوز انقلاب را بمردم ایران تبریک نگفته بود(ردیف های پایین تر همه شب قبل عرض اندام کرده بودند.) دستور داد که اسلحه ها را به مساجد برگردانند.

    حکومت، آنهم نه جمهوری، از همان اوان ابتدا حقوق معوق ساواکی هارا پرداخت نمود، ( تهرانی را هم نمیخواستند دستی بوی زده شود، که خشم مردم، وی را بجوخه ی اعدام سپرد)؛ زنان والای ایرانی را با « یا روسری یا توسری» و سپس بزیر ساطور زنان مطوبه ی «شهر نو» که سوزانده نشده بودند، بامید بهشت رفتن؛ که میان آنان زهرا خانم جلوی دانشگاه که اکنون حتی بمقام استاد دانشگاهی رسیده است(اگر اشتباه نکنم)، زاده شد، یعنی زنان زهراللهی و ساراللهی، را بجانشان انداختند!

    آری سرمایه داری با مساعدت جبهه ی ملی ایران تحت رهبری بختیار نوکر بی اختیار و سپس بازرگان و حزب توده ی رویزیونیستِ خروشچف– برژنفی شروع به راه رفتن کرد و پست هایی را بدانان(حتی رییس جمهوری) ارزانی داشتند!

    با شروع جنگ که خمینی آنرا لبیک گفت، نه تنها جمهوریت سربریده شد، بلکه روی تمام حقوق اولیه ی انسانی و حقوق بشری بطور کلی خط بطلان، کشیده شد که در سال ۶۷ تاج گذاری گردید.

    «با عضویت در بانک جهانی و صندوق بین المللی پول» جا افتاده است. باید چنین میبود:

    تا اینجا سرمایه داری ایران با پای خود راه میرفت و استحاله ی ارزش اضافه را بتنهایی بجیب میریخت. تا اینکه همانطور هم که شما اشاره کردید، چند عمامه دار بزرگ به الیگارش مالی تبدیل شده و با سماجت خاص قانون خصوصی سازی و اصل متمم ۴۴ قانون اساسی را از مجلس رد کردند تا بتوانند، «با عضویت در بانک جهانی و صندوق بین المللی پول» این دزدی های نجومی خود را برای استحاله ی ارزش اضافه ی کارگران کشورهای دیگر، بکار اندازند.

    از اینجا بود که سرمایه داری ایران خود،- شمشیر دولبه ای بر خود فرو کرد که هر گونه حرکتی برایش دردآور بوده و هست.

    تمام تقسیم بندی های بحرانی که شما اعم از «بحران جمهوریت، بحران هویت، بحران محیط زیست، بحران عدالت، بحران معنا…» نام برده اید، ذات ماهوی سرمایه داری میباشد.

    شما هم «کنیز و یابو را دیده اید ولی کدو را ندیده اید– مولانا» و یا زبانم لال تنه ی شما هم به تنه ی حزب توده ایهای رویزیونیست خورده است.

    زیرا همه این بحران های نامبرده، در جامعه ای غیر سرمایه داری (پساسرمایه داری و مذهبی، دیکتاتور…) دارای راه حل های خود بوده ولی نظام سرمایه داری راه حلش، فقط و فقط، از بین بردن استثمار انسان از انسان آنهم از طریق مالکیت اجتماعی بر وسایل تولیدی میباشد و هیچگونه راه فراری از آن میسرنیست.

    هرکسی که از علت ماهوی یعنی مادرزادی که جزئی جدا ناپذیر و خصلت طبیعی نظام سرمایه داری میباشد که مولد ِ این بحران ها است سخن نگوید و یا مسبب این علت ها را، معنویات و خواست انسانی که شما لغت رتوریک را برایش انتخاب کرده اید، بداند، تحمیق کننده و عوام فریب محض میباشد.

    شما اگر از سرمایه داران و سرمایه داری رویای دیگری دارید سخت در اشتباهید!

    با درود های هم پیوستگی

    سپیده

    لایکلایک

    1. jofpa

       19 اکتبر 2013

       نوشته شما بر خلاف قصد شما نقد نیست، بلکه جوک سطحی. تا وقتی‌ «marxist»‌های ما مثل شما می‌اندیشند، جای تعجب نیست که مشتی حاجی آقای قرون وسطا آای سفاک و چپاولگر سیادت میکنند.

       لایکلایک