منبع: اومانیته
١١ سپتامبر ٢٠١٣
نویسنده: پیر باربانسی
تارنگاشت عدالت
اولاند جلوتر از اوباما در جادۀ جنگ می‌تازد
در حالی‌که افکار عمومی در سرتاسر جهان و بویژه در فرانسه از تحولات دیپلوماتیک جدید دربارۀ بحران سوریه که ممکن است نقشه‌ها برای یک مداخله نظامی را نقش برآب کند خوشحال است، آخرین بیانیه دولت فرانسه کاملاً نگران کننده است.
لارنت فابیو وزیر امور خارجه، برای احتراز از خطر انزوای فرانسه مجبور شد پیشنهادات روسیه را بپذیرد- مزیت این پیشنهادات این است که می‌توانند تنش را کاهش دهند، چیزی که بدون آن یافتن یک راه حل برای تحقق بخشیدن به آرمان‌های مردم سوریه محتمل نخواهد بود. دولت فرانسه، متأسفانه و برخلاف بیانیه خود، به نظر نمی‌رسد که مایل به یافتن یک راه حل سیاسی باشد: دولت فرانسه انگشت خود را روی ماشه گذاشته است.
فابیو اعلام کرد که فرانسه قطع‌نامه‌ای را به شورای امنیت سازمان ملل متحد تسلیم خواهد کرد که در آن سیستمی برای نظارت بر سلاح‌های شیمایی سوریه و نابود کردن آن‌ها پیشنهاد خواهد شد. این خوب! اما چرا پاریس بدون آن‌که یک کمیته تحقیق- که ارزش چنین نامی را داشته باشد- گزارش خود را منتشر کند بر متهم کردن رژیم سوریه به‌دست داشتن در قتل‌عام ٢١ اوت اصرار می‌ورزد؟ اشاره به این ناگزیر شورای امنیت را دچار تفرقه می‌کند و راه حل سیاسی را به مخاطره می‌اندازد.
تنها یک دلیل می‌تواند وجود داشته باشد: فرانسه به سیاستی که سارکوزی با هدف سرنگون کردن رژیم سوریه به هر قیمت ابداع کرد، و اولاند آن‌را تقویت نمود معتاد است. سیاستی پُرخطر که از ابتدا به اجزاء دموکراتیک و سکولار اپوزیسیون سوریه پشت نمود، و حمایت از اخوان‌المسلمین و بویژه شاخه‌های جهادی آن‌را برگزید. سارکوزی هسته‌ای را که پس از ترور رفیق حریری در لبنان توسط ژیراک در کاخ الیزه با هدف سازماندهی و حمایت مالی از مخالفان مشخصی تشکیل شده بود، از نو فعال نمود. اولاند همان بازی را ادمه می‌دهد. سیاست خاورمیانه و حتا بین‌المللی فرانسه تغییر نکرده است. رییس‌جمهور فرانسه، به‌نظر می‌رسد شعار سلف خود، یعنی ایستادن در کنار ایالات متحده در همه تعهدات جنگ‌طلبانه آن‌را دنبال می‌کند. دیدن این‌که اولاند جلوتر از اوباما در جاده جنگ می‌تازد حیرت‌انگیز نیست؟
حزب کمونیست فرانسه در مخالفت با این اعلام می‌کند «باید تحت سرپرستی شورای امنیت سازمان ملل، همه نوع تلاش برای برگزاری هر چه زودتر کنفرانس ژنو ٢ جهت یافتن یک راه‌حل سیاسی قابل قبول از طريق مذاکرات بین همه طرف‌های درگیر و پایان‌دادن به خشونت و گشودن راهی به سوی گذار دموکراتیک در سوریه صورت گیرد.» این درحایل است که آرام کارابه، که ١٣ سال را در زندان‌های سوریه گذرانده است در «اومانیته» توضیح داد که «انقلاب سوریه دیگر در دست سوری‌های نیست.»*
باعث افتخار خود فرانسه خواهد بود اگر بگذارد کنفرانس، بدون قید‌و‌شرط، بین همه بازیگران منطقه‌ای این بحران از جمله ایران برگزار شود. تا مردم سوریه بتوانند یک‌بار دیگر سکان انقلاب سوریه را به‌دست گیرند. و اکنون که در این وضعیت قرار داریم، چرا همه سلاح‌های کشتار جمعی در سرتاسر جهان، از جمله سلاح‌های اتمی نابود نشوند؟
این‌که اولاند سیاست سوریه خود را حتا به رأی نمایندگان مردم نگذاشته است دلیل آشکاری بر احترام کمی است که برای سیاست خود قایل است.
http://www.humanite.fr/monde/francois-hollande-plus-va-t-en-guerre-que-barack-o-548639
_______________________
* آرام کارابه، «انقلاب سوریه دیگر در دست سوری‌های نیست»، اومانیته، ۶ اوت ٢٠١٣.
http://www.humanite.fr/monde/aram-karabet-la-revolution-syrienne-echappe-aux-sy-547163
«پیک‌نت» در ۷ شهرویر ١٣۹٢ ترجمه‌ای از مقاله «انقلاب سوریه دیگر در دست سوری‌های نیست» را با عنوان «گروه های مسلح خارجی باید از سوریه خارج شوند» منتشر کرد و ادعا کرد «روزنامه “اومانتیه” ارگان حزب کمونیست فرانسه با ” آرام کارابه” عضو دفتر سیاسی حزب کمونیست سوریه، پیرامون رویدادهای این کشور مصاحبه کرده است.»
http://www.pyknet.net/1392/07shahrivar/04/page/23Omanite.php
واقعیت این است که کمونیسم آرام کارابه از نوع کمونیسم امثال «پیک‌نت» است. آرام کارابه، عضو گروهی بود که در اواخر دهه ١۹۶٠ به رهبری ریاض الترک از حزب کمونیست سوریه، به دلایل ایدئولوژیک، نظری و استراتژیک گوناگون، از جمله مخالفت آن با شرکت حزب کمونیست سوریه در «جبهه ترقی‌خواه ملی » انشعاب نمود و «حزب کمونیست سوریه (هیأت سیاسی)» را تشکیل داد. این حزب قبل و بعد از شورش اخوان‌السملین در حلب در زمان حافظ الاسد، در مخالفت آشکار با حزب بعث و «جبهه ترقی‌خواه ملی» با اخوان‌المسلمین و اسلام‌گرایان سنی همکاری می‌کرد. این حزب در سال ٢٠٠۵ نام خود را به «حزب دموکراتیک مردم سوریه» (حزب الشعب الديمقراطی السوری) تغییر داد. این حزب در همان‌سال «اعلامیه دمشق» («اعلان دمشق») را که میشل کیلو، چپ وابسته به قطر و مافیای حریری در لبنان تهیه کرده بود امضاء نمود. در سال ٢٠٠۶ پس از آن‌که نوار گفت‌وگوی تلفنی فائق المیر رهبر وقت حزب با الیاس عطا‌الله سیاست‌مدار لبنانی برملا شد و در آن المیر از طرف خود و حزبش ترور پیر جمایل رهبر فالانژهای لبنان را تسلیت می‌گفت، رهبران حزب دستگیر و به زندان کوتاه مدت محکوم شدند.
برای اطلاع بیش‌تر از نظرات «حزب دموکراتیک مردم سوریه» نگاه کنید به « مصاحبه با آقای میشل کیلو»، در «کارآنلاین»:
http://kar-online.com/node/4796
