،
مومیا ابوجمال
دنیای جوان
تارنگاشت عدالت
من دقیقاً دنبال کردم که چگونه در آمریکا با جمله‌پردازی، جو برای جنگ با سوریه آماده شد. و من از خود می‌پرسم که آیا مردم و یا رهبران سیاسی آنها از افتضاح فلج کنندۀ جنگ عراق هیچ درسی نیاموخته‌اند. متاسفانه این‌طور به نظر می‌رسد که آنها واقعاً هیچ عبرتی نگرفته‌اند. سیاستمداران لذت می برند که همه میکروفن‌ها و دوربین‌ها متوجه آنها باشد و رسانه‌ها نیز مانند روسپیان، آزادانه خود را در خدمت آنها قرار می‌دهند وآنها را در کوشش‌ها و مساعی خود ترغیب می‌کنند. درست مثل این که یک فیلم سینمائی کهنه را با کمی تغییر در سناریو، با بازیگران و اسامی دیگر به شما نشان دهند. به جای صدام حسین، «فرد دیوانه»، «حیوان» و یا «جنایتکار جنگی» دیگری جایگزین می‌شود که این‌بار قرعه به نام بشارالاسد اصابت کرده. ولی بازی همیشه همان بازی قدیمی است: در ابتدا آنها را بدنام می‌کنند و سپس آنها را به قتل می‌رسانند.
البته مردم آمریکا حاضر نبودند باز یک کابوس جدید دیگر را تحمل کنند. در نظرپرسی‌ها عمومی به ناگاه دولت با اپوزیسیون قوی و تکان‌دهنده‌ای روبرو شد که مخالف حمله نظامی درنظرگرفته شده علیه سوریه بود و با وضوح و صراحت می‌گفت: «سوریه معضل ما نیست!» حتا بعد از این‌که رسانه‌ها خود را در جبهه‌های جنگی که می‌خواستند از طریق رایانه‌های خود انجام دهند، به حال آماده باش درآمدند، رئیس‌جمهور اوباما مجبور شد شاهد باشد که چگونه پشتیبانی دوستان دمکراتش رفته رفته در هم فرومی‌ریزد. رئیس جمهور سابق آمریکا هربرت هوور (۱۹۲۹ تا ۱۹۳۳) به درستی گفته بود: «مردان سالخورده اعلان جنگ می‌کنند. ولی این جوانان هستند که می‌جنگند و جان می بازند».
جنگ عراق چندی پیش به طور رسمی پایان یافته اعلام شد و لذا همان‌قدر جالب توجه و مهیج است که روزنامه‌های هفته گذشته. کشتار، دروغ، خسارت، درد، رنج و مرگ همه گذشته و به دست فراموشی سپرده شده است. ولی درست این جنگ عراق است که باید مانند نشانه‌ای تلقی گردد و به عنوان هشدار بیدارکننده‌ای در مقابل مخارجی که نخوت امپراتوری با خود به همراه دارد، عمل کند. ولی هیچ نشانه‌ای از درک این وضعیت به چشم نمی‌خورد! و لذا برای میلیون‌ها نفر انسان در دیگر کشورها این امر به معنی دمیدن در تنور جنگ و تشدید نفرت خواهد بود. و درست این همان چیزی است که سوژه جنگ‌های آینده خواهد بود.
