گزارشی از اسوشیتد پرس (واشنگتن) توسط هُپ ین، 29 ژوئن ، 2013
نا امنی اقتصادی با بالارفتن سن افزایش می یابد. بیشتر آمریکائی ها که به سن شصت سالگی می رسند برخی از اشکال نا امنی اقتصادی – بی کاری، فقر یا استفاده از کمک های خیریه – را در طول زندگی تجربه کرده اند.
چهار نفر از پنج نفر شهروندان بزرگ سال آمریکائی در کشمکش و تقلا با بی کاری، بسر بردن در مرز فقر و یا متکی به سازمانهای خیریه برای حد اقل بخشی از طول عمر خود می باشند که نشانه ای است از وخامت امنیت اقتصادی و یک رویای دست نیافتنی آمریکائی.
بررسی ارقام منحصر به آسوشیتد پرس، به طور فزاینده ای اشاره می کند به اقتصاد ایالات متحده، شکاف بین فقر و ثروت و از دست دادن مشاغل خوب پردرآمد تولیدی به عنوان دلیلی بر این روند.
آمار و ارقام موقعی نمایان می شوند که پرزیدنت اوباما تلاش می کند که تأکید دولت خود را در مورد اقتصاد تجدید کند، در سخنرانی های اخیر خود گفت: بالاترین الویتهای خود « بازسازی نردبانهای فرصت و ترقی » و معکوس کردن نابرابریها در درآمد می باشد.
براساس سنجشهای مختلف، این محنت و مشقت در میان سفید پوستان آمریکائی رو به افزایش می باشد. بدبینی به بالاترین سطح در میان اقلیتهای نژادی در مورد آینده تیره و تار اقتصادی خانواده هایشان فقط حد اقل از سال 1978 تا به حال رسیده است. در تازه ترین نظر سنجی توسط ای پی. جی اف کی(Associated Press-GFK )، 63 درصد از سفید پوستان آمریکائی، اقتصاد این کشور را « فقیر» می نامند.
آیرین سالییرز (Irene Salyers) از شهرستان بیوکنن، یک منطقه ذغال سنگی رو به زوال به نام آپالاچیا (Appalachia)، واقع در ویرجینیا گفت: «من فکر می کنم که این وضعیت بد تر خواهد شد ». او سه بار ازدواج کرده و طلاق گرفته و در حال حاضر او با دوست پسر خود در کنار خیابان مشغول فروش میوه و سبزی هستند. اما، این تلاش آنها کفاف زندگی روزمره آنها را نمی دهد. آنها اکثراً از کمک های دولت تحت عنوان فرسودگی و ناتوانی بدنی برخوردارند.
او اضافه کرد، « اگر شما سعی کنید تا شغلی اختیار کنید، کاری وجود ندارد که کسی شما را استخدام کند، و از این گذشته آنها پولی به شما نمی دهند که ارزش رفتن بر سر کار را داشته باشد. او گفت، کودکان، هیچ کاری به غیر از استعمال مواد مخدر را ندارند که انجام دهند. »
در حالی که، بیشتر احتمال این هست که اقلیت های نژادی و قومی در فقر زندگی کنند، آمار و ارقام سرشماری نشان می دهد، تبعیض نژادی در میزان تعیین شده فقر از سال 1970 تا به حال تنگ تر شده است. نا امنی اقتصادی در میان سفید پوستان آمریکائی با توجه به ارقام سنجش های اقتصادی جدید توسط انتشارات دانشگاه آکسفورد، بیش از 76 درصد از سفید پوستان را زمانی که آنها به سن 60 سالگی می رسند شامل می گردد.
این سنجش، « نا امنی اقتصادی » را تحت عنوان تجربه بیکاری در بخشی از طول زندگی کاری خود، یا یک سال یا بیشتر تکیه به کمک های دولتی، از جمله دریافت مواد غذائی و یا درآمدی کمتر از 150 درصد خط فقر تعریف شده است. به کار برد چنین سنجشی در میان کلیه نژادها خطر نا امنی اقتصادی به 79 درصد افزایش می یابد.
ویلیام جولییس ویلسون، استاد دانشگاه هاروارد، کسی که تخصص در فقر و نژاد شناسی دارد گفت: « زمان آن فرارسیده که آمریکائی ها به خود بیآیند و بفهمند که بسیاری از نابرابریها و تبعیضات در کشور از آموزش و پرورش (تحصیل) و امید به زندگی تا سرحد فقر، به طور فزاینده ای مربوط به موقعیت طبقاتی اقتصادی دارد. »
او اشاره کرد که علی رغم ادامه مشکلات اقتصادی، اقلیت ها خوش بینی بیشتری بعد از انتخابات اوباما از خود نشان می دهند، در حالی که سفید پوستان آمریکائی ابداً به آینده خوش بین نیستند. ویلسون می گوید: « این امکان به طور واقعی موجود است که از خود بی گانگی سفید پوستان آمریکائی افزایش یابد اگر اقداماتی در مورد تخفیف دادن به این نابرابری ها در یک جبهه گسترده انجام نگیرد. »
گاهی آنها توسط جمعیت شناسان « فقیر نامرئی » نامیده می شوند. سفید پوستان کم درآمد معمولاً در حومه شهر ها و هم چنین شهرهای کوچک روستائی جائی که بیش از 60 درصد جمعیت در فقر به سر می برند، پراکنده شده اند. متمرکز شده در آپالاچیا واقع در شرق، تعدادآنها در غرب میانه صنعتی در سایر منطقه مرکزی آمریکا از ایالت میسوری، آرکانسا، اوکلاهما تا به بالاترین دشت های بزرگ نیز بی شمار می باشند.
بیش از 19 میلیون نفر از سفید پوستان آمریکائی زیر خط فقر یعنی 021 ،23 دلار در سال برای یک خانواده چهار نفره مزد تعیین شده قراردارند که در واقع 42 درصد بی بضاعت های کشور را تشکیل می دهند. این ارقام برای سیاه پوستان آمریکائی تقریباً دو برابر است.
با این حال، در حالی که ارقام رسمی سرشماری از فقر داده می شود، آنها تنها یک تصویر لحظه ای موقت هستند. این اعداد و ارقام هرگز آنهائی که از چرخه فقر در دورانی از زندگی اشان بیرون می روند یا داخل می شوند را در بر نمی گیرد. آنها ممکن است به عنوان مثال، حومه نشین ها، یا کارگر فقیر یا بیکار فقیر باشند.
در سال ۲۰۱۱ ، یک تصویر لحظه ای نشان داد، ۱۲.۶ درصد از بالغان (بزرگ سالان) واجد شرایط کار، بین ۶۰- ۲۵ سالگی در فقر زندگی می کنند. اما، سنجش ازنقطه نظر خطر مادام العمر برای یک شخص، رقم بسیار بالاتری را نشان می دهد – ۴ نفر از ۱۰نفر بالغ – حد اقل یک سال در طول زندگی در فقر بسر می برند.
خطرات ناشی از فقر نیز در دهه های اخیررو به افزایش است، به ویژه در میان سنین ۵۵ – ۳۵ ، هم زمان با گسترش نابرابری درآمد بوده است. به عنوان مثال، افراد با سنین ۴۵ – ۳۵ ، ۱۷ درصد خطر مواجه شدن با فقر در دوره سالهای ۱۹۸۹ – ۱۹۶۹را داشتند؛ این خطر به ۲۳ در صد در دوره سالهای ۲۰۰۹ – ۱۹۸۹افزایش یافته است. برای کسانی که بین سنین ۵۵ – ۴۵ می باشند، خطر گرفتار شدن در فقر، از ۸ .۱۱ درصد به ۷ .۱۷ در صد افزایش یافت.
از نظر نژادی، غیر سفید پوستان هنوز هم ریسک بالاتری از لحاظ ناامنی اقتصادی گریبانگیرشان می باشد. اماُ در مقایسه با نرخ رسمی ۷۶ در صد از دوران سخت بیکاری، زندگی آنها با اتکا به دولت برای تغذیه یا درمرز فقر سپری می شود.
تا سال ۲۰۳۰ ، براساس روند فعلی از گسترش نابرابری، نزدیک به ۸۵ درصد از تمام بزرگ سالان واجد شرایط کار در آمریکا تقلای نا امنی اقتصادی را تجربه خواهند کرد.
مارک رَنک (Mark Rank)، استاد دانشگاه واشنگتون، واقع در ایالت سنت لوئیس، کسی که این ارقام را محاسبه کرده می گوید:
« فقر دیگر موضوع “آنها” نیست، این موضوع “ما” می باشد ». او می گوید: « تنها هنگامی که فقر به جای آنکه یک رویداد حاشیه ای تلقی شود که فقط بر سیاه پوستان و اسپانیائی های آمریکائی تأثیر می گذارد، ولی به عنوان یک رویداد جریان اصلی تلقی شود آن وقت، ما حقیقتاً باید شروع به حمایت گسترده از برنامه هائی که مردم را از فقر نجات می دهد بکنیم. »
تحلیل های رَنک ضمیمه است با آمار و ارقامی که توسط تام هیرشی (Tom Hirschi)، استاد دانشگاه کورنل؛ جان آیسلند (John Iceland)، استاد علوم اجتماعی از دانشگاه (Pen State University )، مؤسسه کارسی دانشگاه نیو همشایر؛ دفتر آمار ، و دفتر مرجع جمعیت.
در میان یافته ها:
برای اولین بار از سال ۱۹۷۵ ، تعداد مادران بیوه خانه داری که با داشتن کودکان در فقر زندگی می کردند یا با سیاه پوستان برابر شدند و یا از آنها در دهه گذشته پیشی گرفتند، موجب از دست دادن شغل و رشد نسبت به تولد خارج از ازدواج در میان سفید پوستان بوده است. ما دران بیوه با کودکانشان که در فقر و تنگدستی بسر می برند، تعدادشان به بیش از ۵ .۱ میلیون نفر در سال ۲۰۱۱ رسید، که قابل مقایسه است با سیاه پوستان آمریکائی. مادران بیوه اسپانیائی آمریکائی تعدادشان به ۲ .۱ میلیون رسید.
سهم کودکان ساکن محلات با فقر بالا – کسانی که با نرخ فقر ۳۰ درصد یا بیشتر – هستند به ۱۰ % افزایش یافته استِ که در واقع آنها را در معرض خطر بالاتری از باردار شدن نو جوانان یا ترک تحصیل کردن قرار می دهد. سفید پوستان غیر اسپانیائی، ۱۷ درصد جمعیت کودکان را در این محلات تشکیل می دهند که بالا تر از ۱۳ درصد در سال۲۰۰۰ می باشد، گرچه به طور کلی جمعیت کودکان سفید پوست در آمریکا سیر نزولی را طی کرده است.
سهم کودکان سیاه پوست در محلات فقیر نشین به شدت کاهش یافت، در حالی که سهم کودکان آمریکای لاتینی بالا تر رفت، یعنی از ۳۸ تا ۳۹ درصد.
برگردیم به سالهای ۱۹۸۰ ، با توجه به نظرسنجی عمومی اجتماعی، سفید پوستان هرگز به این اندازه نسبت به آینده بد بین نبودند، که توسط NORC در دانشگاه شیکاگو انجام گرفته است. فقط ۴۵ در صد از آنها معتقدند که خانواده اشان از یک فرصت خوب برای بهبود موقعیت اقتصادی خود براساس شرایط موجوده در آمریکا برخوردارند.
مخصوصاْ این شکاف در میان سفید پوستانی است که در میان طبقه کارگر می باشند: ۴۹ درصد آنها براین باورند که فرزندانشان در آینده بهتر از آنها عمل می کنند؛ در مقایسه با ۶۷ درصد از غیر سفید پوستان که خود را در زمره طبقه کارگر به حساب می آورند.
در ماه نوامبر، اوباما فقط ۳۶ در صد از رأی غیر سفید پوستان کالج نرفته را به دست آورد، که بدترین نمایشی بود که نسبت به هر نامزد حزب دمکرات دیگر از سال ۱۹۸۴ تا به حال نشان داده شده است.
برخی از تحلیلگران دمکرات تلاش کرده اند که طبقه کارگر سفید پوست را به طرف خود از نظر سیاسی جلب کنند، به طوری که آنها را « گروه رأی دهندگان قطعی نوسانی » بالقوه می نامند اگر سطح مشارکت اقلیت و جوانان در انتخابات آینده پایدار گردد.
« آنها به دولت بزرگ اعتمادی ندارند اما، این بدان معنی نیست که آنها دولت نمی خواهند »، اد گوئیس (ED Goeas)، جمهوری خواه و متصدی اخذ رأی می گوید، کسی که موافق است که طبقه کارگر سفید به عنوان یک گروه مهم اننخاباتی باقی خواهد ماند. « طبقه ی کارگر احساس می کنند که سیاستمداران توجه بیشتری را به دیگران می دهند تا به آنها ».
دريافتي از رنجبر ١٠٠
Associate Press Director Jennifer A giesta, News Survey Specialist Dennis Gunius and AP writer Debra McCown in Buchanan County, Va., Contributed to this report.