با سپاس از رفیق مزارعی
نکته ای بنظرم رسید که نتوانستم ناگفته بگذارم، هر چند که، یکی دو هفتۀ پیش به مناسبت راکت باران لیبرتی و کشته شدن تعدادی از مجاهدین خلق، همین مطالب را برای اسماعیل هوشیار که می توانیم او را به نوعی متخصص و منتقد امور این گروه بدانیم _ در سایت تیف _ ولی به دلیل گرفتاری شخصی از واکنش نسبت به تحلیل مطروحۀ من امتناع کرد. روشن هست که این روزنامه نگار تا حدودی به شکل گزینشی مطالبش را تهیه می کند، و وارد برخی مباحث نمی شود،عملکرد سایت او نیز _ بر این اساس _ بر خلاف ظاهر، خواهی نخواهی _ در هر صورت از دیدگاه من _ یک رسانۀ مجاهد خلق است، برای آنهائی که هیچ علاقه ای به سرنوشت آنها ندارند، می توانند از طریق نقدهای گزندۀ اسماعیل هوشیار از حال و روز این سازمان مطلع شوند و به عبارت دیگر نوعی تبلیغ منفی بنظر می رسد.

حال بر می گردم روی موضوع اصلی در اینجا، یعنی بسیج مجاهدین برای سوریه،و یه علاوه همانگونه که ژان میشل ورنوشه در فصل چهاردهم کتاب «ایران، تخریب ضروری» به تفصیل از نقش مجاهدین در کارزار بازار آزاد جهانی و اولترالیبرالیسم آنگلو ساکسون علیه ایران توضیح می دهد…راکت باران لیبرتی بی ارتباط با چنین جا بجائی ها در صف مجاهدین خلق نیست. زیرا اگر در برخی رسانه ها غالبا آنها را به عنوان قربانی نشان می دهند. و احتمالا نیز هستند، ولی قربانی سازمان خودشان هستند. زیرا این سازمان در حال تدارکات برای مداخله در سوریه و سپس برای ایران است، و حتی در عراق هم می خواهد مداخله کند. و طبیعی است که دشمنانشان بتوانند پیشدستی کنند و پیش از این که مجاهد خلق دست به اسلحه ببرد او را از پای در آورند. این وجهه از ماجرا طبیعتا توسط رسانه های اپوزیسیون و حتی رسانه هائی مانند تیف به مدیریت اسماعیل هوشیار _ به عنوان متخصص و منتقد مجاهدین _ مطرح نمی شود.
در مورد راکت باران لیبرتی، که آن را احتمالا بخاطر ملاحظات تبلیغاتی موشک باران نامیدند، با توجه با یک سری مسائل، به هیچ عنوان امر روشنی نیست که حتما توسط جمهوری اسلامی ایران صورت گرفته باشد. زیرا سازمان مجاهدین خلق فهرست سیاهی به طول و عرض بیش از 30000 نفر از مقامات وافراد عراقی طرفدار ایران را در اختیار آمریکا گذاشته است. البته این نوع اطلاعات، مثل موارد گذشته در مورد مراکز اتمی ایران، ابتدا آمریکا است که اطلاعات را به آنها می دهد که به شکل مابعدی مجاهدین این اطلاعات را به شکل رسمی اعلام کنند و به قول معروف کاری را که خودشان انجام داده اند بحساب مجاهدین می گذارند، برای رد گم کردن.
بطور مختصر تحلیل من از راکت پراکنی به سوی مجاهدین در لیبرتی، این است که مستقیمابا حضور آنها در سوریه و یا در مرزهای اطراف سوریه مرتبط می باشد، و موضع گیری هایشان در عراق علیه کارمندان عراقی در سطح وزیر …که به طور قطع شخصیت هائی هستند که برای خود آمریکا نامطلوب بنظر می رسند و در پی حذف آنها می باشد. زیرا مجاهدین خلق چندان نفوذی در عراق ندارند که بتوانند این همه اطلاعات جمع آوری کنند.
بعید نیست که مجاهدین برای اجرای عملیات تروریستی مثل کارفرمایانشان و با بودجه های پنتاگون از نیروهای مزدور استفاده کنند، همانطور که در میتینگ هایشان مزدور استخدام می کنند. چون که برای ایجاد ارتش به نیروی جوان نیاز است، و چنین نیروئی در اختیار مجاهدین نیست. ولی برای من یک موضوع کاملا روشن است، مجاهدین یک بار دیگر با شکست سختی مواجه خواهند شد. احتمالا در کارهای تروریستی موفقیت هائی به دست خواهند آورد. ولی آیا کشورهای پناه دهنده به این گروه تبهکاراز خشم ملت ایران و قانون در امان خواهند ماند؟ متأسفانه در این زمینه از جمهوری اسلامی ایران بعید بنظر می رسد که بخاطر دفاع از جان شهروندان ایرانی، بخواهد با کشورهای اروپائی در بیافتد. ولی این کاری است که دست کم از دیدگاه قانونی – هر چند بدون چشم انداز امیدوار کننده برای محاکمۀ این جنایتکاران، باید انجام گیرد.در هر صورت مجاهدین به شکل فجیعی تلف خواهند شد و آمریکائی ها نیز اینرا بخوبی می دانند. زیرا تمام نیروهای نظامی ایران اساسا برای جنگ چریکی تنظیم شده اند.
مجاهدین قادر به تخریب ایران نخواهند بود. ولی می توانند تشنج ایجاد کنند؛ با اعمال تروریستی و جنایتکارانه و نه در ابعادی که در سوریه به وقوع پیوست. مجاهدین خلق تصورش را هم نمی توانند بکنند، که ایران برای آنها همیشه و برای ابد جهنم خواهد بود. زیرا آنها به امنیت ملی ایران حمله کردند، با دشمنان ایران همکاری کردند. مسئله به پایان نرسیده، من فکر می کنم که کشورهای پناه دهنده و حامی تروریستها، از هم اکنون، از سوی خلق ایران به دادگاه تاریخ دعوت شده اند؛ ولی دعوتنامه هنوز بدستشان نرسیده، موضوع قابل فهمی است.

لایکلایک