در سوگ چاوز

طبق اطلاع دولت قانونی ونزوئلا:

هوگو چاوز، این سیاستمدار برجسته، سوسیال دمکرات فضول و انقلابی، از نادر دولتمردان مترقی جهان، رئیس جمهوری ونزوئلا، عصر دیروز، سه شنبه پنجم/ماه مارس/ 2013 میلادی، در سن 58 سالگی درگذشت.

بعد از آشنائی با متن پیام تسلیت آقای احمدی نژاد، رئیس کنونی حکومت بورژوآ – آخوندی ایران در مجله هفته، برآن شدم تا دستاوردهای تاریخی مردم ونزوئلا در دوران چاوز را برخ کشیده و کارنامه ننگین اشرافیت دوازده امامی در کشورمان را، رسوا که هست، رسواتر کنم…   

دلائل و شواهدی زنده ای هست مبنی براینکه هوگو چاوز، طی 14 سالی که در راس دولت ملی – انقلابی ونزوئلا قرار داشت، با وجود توطئه ها، تهدید ها، انواع فشارهای اقتصادی و سیاسی و نظامی/ در چند قدمی امپریالیسم بدهکار و بیمار و متجاوز آمریکای شمالی، در جوار این بزرگ ترین دولت تروریستی دنیای معاصر… مرعوب توپ و تشر ها نشد. با مردم جفا نکرد… 

آقای احمدی نژاد، شما چه می فهمید؟ چاوز یک انقلابی بزرگ بود: چون بنام خدا و رسول، بر اعتقادات مذهبی مردم سوار نشد. محفل خبرگان را بجای مجلس موسسان بخورد مردم نداد. قیام مردم را بسود طبقات انگل، مالکان و اربابان و سرمایه داران پشت پرده مصادره نکرد. بروی مردمش شمشیر نکشید، بمب ناپالم نریخت. جفنگ امت را بجای ملت نگذاشت. جنگ مذهبی براه نیانداخت. هیچ زنی را سنگسار نکرد. شهروندان، زن و مرد، پیر و جوان، مذهبی و غیر وذهبی و لامذهب را بخاطر « بیضه اسلام »! سرکوب نکرد، بزندان نفرستاد، شکنجه نکرد، به جوخه اعدام نسپرد، حتی کجروان را در ملا عام ببدار نیاویخت. برای قتل عام هزاران زندانی سیاسی فرمان نداد…

آقای احمدی نژاد، شما چه می فهمید؟ چاوز یک سیاستمدار فهیم و مترقی بود: چون با ارتجاع بومی کنار نمی آمد. کارگران را نمی دوشید، مردم را نمی چاپید تا جیب آقایان و آقازاده ها را پر کند. جلوی تاسیس سندیکاهای مستقل کارگری را نمی گرفت. تشکیل نهاد های علمی و فرهنگی و هنری را دامن می زد. حامی آزادی فکر و اندیشه، آزادی گفتار و نوشتار، فعالیت سازمان ها و احزاب سیاسی، ملی و انقلابی و کمونیست بود.

چاوز یک دولتمرد متمدن بود: با دلالان خودی و غیر خودی برای تعدیل مالکیت متداول، ترمیم گشاد بازی های اشرافی جهت شکوفائی یک اقتصاد ملی درافتاد. عذر کمپانی های انحصاری نفت را خواست، کمپانی توتال فرانسوی را که از پرداخت 9 میلیارد دلار بدهی خود طهره می رفت، به محاکمه کشید… توانست شرکت ملی نفت ونزوئلا را احیاء کند. میدان های نفتی « اورنک » را ملی کرد. یک قسمت از درآمد نفت را وقف استقلال کشور و قسمت دیگر آن را هم برای تامین هزینه برنامه های اجتنماعی، رفاهی و بهداشتی و آموزشی مردم اختصاص داد. ناگفته نماند که ونزوئلا بزرگترین ذخائر نفتی جهان را دارد. مهمترین بنگاه مخابرات کشور، بنگاه برق کاراکاس را از چنگ بخش خصوصی خارج کرده و بسود مردم بکار اندخت. 3 میلیون هکتار زمین زراعی را میان روستائیان کم زمین و بی زمین تقسیم کرد.

در دوران چاوز بود که میلیون ها کودک، نوجوانان و جوانان، دختر و پسر، سواد خواندن و نوشتن آموختند. هزاران درمانگاه رایگان در محله های فقیر نشین برپا شدند. دهها هزار مردم کم درآمد، مبتلا به امراض چشم، بطور رایگان تحت عمل جراحی قرار گرفته و درمان شدند. مواد خوراکی لازم برای مصرف مردم کم بضاعت با قیمتی تا %42 کمتر از قیمت بازار عرضه شدند. زمان کار هفتگی از 44 ساعت به 36 ساعت کاهش یافت. دستمزد حداقل تا 204 ارو در ماه بالا رفت ( که بعد از کوستاریکا بالاترین دستمزد در آمریکای لاتین است ).

حاصل این تدابیر چه بود؟ از سال 1999 تا 2005 میلادی، میزان فقر از %8/42 به %9/37 کاهش یافت. تعداد مردمی که از راه اقتصاد غیر رسمی گذران می کردند، از %53 به %40 رسید. این پس رفت فقر بود که رشد بالای اقتصادی در ونزوئلا را موجب گشت و این کشور را، با میانگین رشد اقتصادی %12 در سال 2006 میلادی، همراه با یک رشد مصرفی %18 در سال، در ردیف کشورهائی قرار داد که بالا ترین رشد اقتصادی جهان را دارند.

چاوز بود که ملت ونزوئلا را بر اساس یک قاعده نوین، بازسازی کرد. قریب 5 میلیون حاشیه نشین ( از جمله سرخپوستان ) محروم از اوراق شناسائی، اعتبار شهروندی پیدا کردند. قانون اساسی را تغییر داد و برای تضمین تداوم آن، پای لزوم دخالت مردم در تحولات اجتماعی را بمیان کشید، اصلی که در قانون اساسی جدید برسمیت شناخته شده است…

هوگو چاوز یک سیاستمدار برجسته، سوسیال دمکرات فضول و انقلابی، از نادر دولتمردان فهیم و مترقی جهان معاصر بود. خیر آقای احمدی نژاد، شما که جای خود دارید، گله کارگزاران بیت ولایت، استبداد دوازده امامی، اینکاره نیستند.  

     

                                                                                                                رضا خسروی