ترجمه از تارنگاشت عدالت
منبع: حزب کمونیست ترکیه ۱۴ دسامبر ۲۰۱۲
رفقای گرامی، همان‌طور که احتمالاً مطلع هستید، اورهان پاموک، برنده جایزه نوبل ادبیات و پنج نویسنده معروف دیگر (دیوید گروسمان نویسنده اسرائیلی، کلادیو ماگریس نویسنده ایتالیایی، بوعالم سانسال نویسنده الجزایری، مارتین والسر نویسنده آلمانی و آلفرد گروسر سیاست‌مدار و جامعه‌شناس فرانسوی) نامه مشترکی به بشار الاسد در روزنامه فرانسوی لیبراسیون منتشر کردند، که از اسد می‌خواهد استعفا بدهد و سوریه را ترک کند. علاوه بر این، امضاکنندگان این نامه به طور ساده از مراکز امپریالیستی می‌خواهند یک کشور را اشغال کنند– چیزی که ما آن را تجاوز امپریالیستی علیه سوریه می‌دانیم و محکوم می‌کنیم.
در این مورد، حزب کمونیست ترکیه مایل است توجه شما را به نوشتار رفیق کمال اوکویان (عضو کمیته مرکزی) در روزنامه سُل (soL) و به بیانیه مرکز فرهنگی ناظم حکمت که سازمان فرهنگی حزب کمونیست ترکیه است، جلب نماید.
با درودهای رفیقانه، بخش بین الملل حزب کمونیست ترکیه
***
تو یک فاشیست هستی!
مدت‌هاست که من علاقه به ادبیات تو، به رمان‌های تو را از دست داده ام. و من تنها نیستم، حتا کرم‌های کتاب که از نوشته بیش از هر چیزی لذت می‌برند ترا به «خریداران بازار» رها کرده اند. با این وصف، این روشن است که نه قفسه‌هایی که کار ترا در کنار کار امثال الیف شافاک که تاریخ مصرف شیر را دارند نمایش می‌دهند، نه جایزه نوبلی که به دلایلی معلوم به تو داده شد، ترا راضی نمی‌کند. گاه‌و‌بیگاه، احساس می‌کنی لازم است در سیاست، که اغلب وانمود می‌کنی از آن بیزاری و سعی داری وارد آن نشوی، دخالت می‌کنی.
گُنده‌گویی در سیاست جهانی… و این چیزی است که برازنده توست. برای طولانی‌تر کردن تاریخ مصرف خودت، برای آن‌که کسانی را که جایزه نوبل را به دامنت انداختند مأیوس نکنی، مجبوری هر چند وقت یک بار گنده‌گویی کنی.
حتا اگر کسانی که با تو اقدام می‌کنند حرف‌های زیادی برای گفتن داشته باشند، تو اولی. ما به یک زبان حرف می‌زنیم، این کشور است که متأثر از نقش مأموریتی توست، و استعداد تو در اینجا بیش‌ترین خریدار را دارد، حتا اگر خلاف آن ادعا شود.
تو یک فاشیست هستی… یک نامه حاوی تهدیدی از نوع «استعفا بده، یا خود دانی»، خطاب به ريیس‌جمهور یک حکومت، به دلایل «بشردوستانه» نوشته نخواهد شد. کسی که نگران اسد و خانواده اوست نخواهد گفت: «اگر کنار نروی، عاقبت تو مانند صدام یا قذافی خواهد بود.»
طیب اردوغان همین کلمات را در هر فرصتی به زبان می‌آورد. ما البته او را از آنچه به تو می‌گوییم معاف نمی‌کنیم!
من تصور می‌کنیم مخالف مجازات مرگ بودی… این چیزی است که من به خاطر دارم.
صدام حسین، ريیس‌جمهور عراق، طی نمایشی پر قیل‌وقال و وقیحانه به دار آویخته شد… به یاد می‌آوری؟ و در لیبی، صاحبان تو مناسب دیدند قذافی را مُثله کنند… هر دو «آکسیون» با جزییات ضبط شد. برای این‌که امپریالیسم انسانیت را زیر پا بگذارد، برای این‌که بتواند روشن کند جهان «متمدن» برای چه اهدافی می‌تواند «وحشی»ها را به کار بگیرد… تا اشخاصی مانند تو بتوانند آن نامه را بنویسند!
با چه هدف و از جانب که آن نامه را به بشار الاسد نوشتی؟ آیا می‌خواستی ددمنشی را که در انتظار اوست به یاد او بیاوری؟ «هی اسد، این‌ها قذافی را روی زمین کشیدند، این‌ها زخم‌های او را با چاقو باز کردند، یک قنداق تفنگ را به ماتحت او فرو کردند، تو نمی‌توانی حریف این‌ها بشوی، تا هنوز فرصت داری، فرار کن؟» آیا این چیزی است که می‌گویی؟ چیزهای دیگر به کنار، آیا این بهترین چیزی است که یک برنده ادبیات نوبل می‌تواند بنویسد؟ نقش «پلیس خوب»، چیزی است که سرانجام در آن غرق شده ای؟ اگر موضع تو این است، آیا حداقل فکر کردی در پایان نامه‌ات اضافه کنی «خوب، به تو هشدار داده شد. به نصیحت ما گوش کن وگرنه القاعده در اتاق بغلی منتظر است.»
این نامه‌ات را کامل می‌کرد.
تو نوشتی «برای مردم سوریه…» در حالی که از اسد خواستی استعفا دهد.
جالب است. تو می‌خواهی مردم سوریه را به «آدم‌های بدی» واگذار کنی که قصد دارند اسد را به نحو خشونت‌باری به قتل برسانند، این‌طور است؟ آن‌طور که پیشنهاد کرده ای بگذارید اسد و خانواده‌اش در جایی مانند الجزایر پناهنده شوند و مردم سوریه به کسانی واگذار شوند که سر می‌برند، و بیمارستان‌ها را منفجر می‌کنند.
آیا می‌خواهی مثل همیشه گریه کنی؟… این بار از خوشحالی!
اگر واقعاً به آن اعتقاد داری، برو یک اعلامیه تبلیغاتی با کسانی بنویس که حتا نمی‌توانند چیزی بیش‌تر از «مرگ بر اسد» را سرهم‌بندی کنند، برای ویديوهای تنفرانگیزی که در یوتیوب پخش می‌شود سناریو بنویس، اما در بارۀ آنچه برای مردم سوریه خوب است، نامه نویس. هیچ‌کس آن را باور نخواهد کرد… نامه تو کلاً، خط‌به‌خط تهوع‌آور است. سه روز پیش من در حالی که دولت حزب توسعه و عدالت را فاشیستی خواندم، توجه را به قانون‌شکنی آن‌ها جلب کردم، و اکنون، تو و دوستانت قانون‌شکنانه حمله می‌کنید. تو می‌توانستی برای پنهان کردن مأموریت حقیقی‌ات، یک رویکرد نسبتاً ظریف‌تری را در پیش بگیری. تو هیج کدام از این‌ها را ضروری ندانستی… تو علناً به نمایندگی زا طرف کسانی که ترا آفریده اند، تهدید می‌کنی.
«سلول انفرادی» که تو به عنوان یک گزینه به اسد پیشنهاد می‌کنی، آیا ظریف‌ترین و ضدعفونی شده‌ترین، پیشرفته‌ترین شیوه مجازات در جهان نیست؟ تو اساساً می‌گویی: «اگر از مُثله شدن فرار کنی، این چیزی است که در انتظار توست.» بدون سِر و رمز، بدون آذین کلامی، بدون پوشش عرفانی، بدون چیزهای که برای تو شهرت آورده است.
تهدید ساده، خشن، نفرت‌انگیز!
اورهان پاموک، برنده جایزه ادبیات نوبل، مرد عالم، تو حقیقاً یک فاشیست هستی!
کمال اوکویان
***
قابل توجه خلق‌های جهان
اورهان پاموک، برنده جایزه ادبیات نوبل، که به مثابه «فرمانده پیشاهنگ» نیروهای اشغالگر عمل می‌کند، روشنفکران ترکیه را نمایندگی نمی‌کند.
امروز یک نامه خطاب به ريیس‌جمهور سوریه در روزنامه فرانسوی لیبراسیون منتشر شد. علاوه بر پنج نویسنده از ایتالیا، الجزایر، اسرائیل، آلمان و فرانسه، یکی از امضاکنندگان نامه، اورهان پاموک نویسنده ترک بود.
نویسندگان از اسد خواستند استعفا دهد و سوریه را ترک کند؛ در غیر این صورت سرنوشتی مانند قذافی در انتظار اوست. نامه پس از تکرار تهدید‌ها و باج‌خواهی‌ها، با لحن طعنه‌آمیزی به اسد توصیه می‌کند: «به الجزایر برود.»
انتشار این نامه یک منبع بزرگ سرافکندگی از نقطه نظر مسؤولیتی است که روشنفکران باید در این دوره خطیر داشته باشند که در آن تمام خاورمیانه– از آن‌جمله کشورما– مورد تهدید اشغال امپریالیستی قرار دارد و صدها هزار انسان بی‌گناه در کشورهایی مانند عراق، افغانستان، فلسطین و سوریه به دست امپریالیسم کشته می‌شوند.
مسؤولیت یک روشنفکر او را ملزم می‌سازد که سیاست‌های اشغالگری امپریالیستی را افشاء کند. علاوه بر این، مسؤولیت روشنفکر بودن به معنی عدم اتکاء بر نیروهای مسلح اشغالگران خارجی است.
امضاکنندگان این نامه به طور ساده از مراکز امپریالیستی می‌خواهند یک کشور را اشغال کنند. این نویسندگان آشکارا به آلت دست ناتو مبدل شده اند.
ما به خلق‌های جهان اعلام می‌کنیم: نامه مورد نظر بشریت را نمایندگی نمی‌کند. نویسنده ترک برنده جایزه ادبیات نوبل، یکی از امضاکنندگان نامه منتشر شده در لیبراسیون، روشنفکران و وجدان عمومی ترکیه را نمایندگی نمی‌کند. مردم ما هرگز در سمت جنگ و اشغال نبوده اند و هرگز نخواهند بود. این قول ما به خلق‌های جهان است. این نویسنده، که سعی دارد با به دست گرفتن یک قلم، نیزه یک اشغال باشد، از طرف مردم و روشنفکران کشور ما منزوی خواهد شد.
مرکز فرهنگی ناظم حکمت
مجله هفته: آلفرد گروسرامضای خود را پس گرفت، بر اساس گزارش روزنامه دنیای جوان گروسر بعد مطالعه دوباره نامه برای اولین بار و در یک اقدام غیر قابل پیش بینی امضای خود را از زیر این نامه برداشت متن آلمانی را در اینجا ملاحظه کنید
http://www.jungewelt.de/2012/12-17/049.php
