برزین  آذر  مهر

اندوه  من

انبوه ، انبوه ،  

به  سینه  درم

نهفته  چو  کوه،

به  هق   هق   مه   گرفته ی   شب

به  بغض   بهاره   می  برد م !

به  طوطیکان  چو می  نگرم 

که  بی  خبر  از  مخا فت  ره

به  گر د  کلا غ  جامه  سیه

فریفته  و   واله   حلقه  زده،

به  هوای  آ ن  که  هد  هد  صف

که  برد  همگان  به  سوی  هد ف

رسیده  و

چا ره  گر  آمده!

اندوه  من

انبوه  ،  انبوه،

به  سینه  درم

چو  صخره  ، چو  کوه

به  ترکش  اخگرانه  ی  ابر

به  رعد  بهار ه می  برد م !

شهریور 1358