نوشتۀ مالینو دینوچی

ترجمۀ فارسی توسط حمید محوی

روی صحنۀ واشینگتن، زیر نورافکن های رسانه های جهانی، بارک اوباما اعلام کرد : «به عنوان رئیس جمهور و فرماندۀ کل قوا، من صلح را به جنگ ترجیح می دهم». ولی ، بارک اوباما اضافه می کند : «امنیت اسرائیل مقدس است» و، لا ربههری از ایران به ساخت بمب هسته ای، «در به کار بردن تمام توان و امکانات آمریکا تردید نخواهم کرد». یعنی حتی از به کار بردن سلاح اتمی نیز تردیدی به خود راه نخواهد داد. این سخن رانی واقعا باید شایستۀ فردی باشد که برندۀ جایزۀ نوبل صلح نیز بوده است. سناریو همین است. برای درک چنین موضوعی، باید به پشت پردۀ این صحنه رفت.

در نوک حملۀ صلیبی در جنگ ضد ایرانی، اسرائیل را می بینیم. اسرائیل یگانه کشوری است که در منطقه سلاح اتمی در اختیار دارد و منشور منع گسترش سلاح اتمی را نیز نپذیرفته است، یعنی کاملا بر خلاف ایران. و سپس ایالات متحده، بزرگترین قدرت نظامی جهان را می بینیم که منافع سیاسی، اقتصادی و راه بردی اجازه نمی دهد که دولتی در منطقۀ خاورمیانه از نفوذ آن بگریزد. بر حسب اتفاق نیست که مجازات هایی که رئیس جمهور اوباما در نوامبر گذشته به تصویب رساند، هر گونه محصول تکنولوژیک را که لا ربهه گسترش و بهره برداری از منابع نفتی ایران بیانجامد ممنوع اعلام شده است.

اروپا که وارد کنندۀ 20 درصد نفت ایران است (که ایتالیا وارد کنندۀ ده درصد آن است)، و ژاپن که به همین اندازه نفت ایران را وارد می کند و پس از فاجعۀ هسته ای فوکوشیما نیاز بیشتری به آن دارد، به این محاصرۀ اقتصادی پیوسته اند. برای وزیر دولت هلاری کلینتون، موفقیت بزرگی بود که متفقین را متقاعد کرد که خلاف منافع خودشان از واردات نفتی شان از ایران جلوگیری کنند.

با این وجود محاصرۀ اقتصادی عمل نمی کند. اسلام آباد با بی اعتنایی به ممنوعیتی که واشینگتن اعلام کرده، تأیید کرد که اول مارس ساخت لوله های گاز ایران-پاکستان را به پایان خواهد برد. تا کنون شاخه ای به طول دو هزار کیلومتر در خاک ایران کشیده شده و به اتمام رسیده است، و اکنون شاخۀ لوله های گاز ایران در پاکستان تا سال 2014 به پایان خواهد رسید.

لوله های گاز ایران، سپس می تواند تا 600 کیلومتر دیگر تا هندوستان گسترش یابد.

روسیه نیز توجه خاص خود را نسبت به این طرح ابراز داشته که هزینۀ آن معادل 1،2 میلیارد دلار است.

به موازات این جریان، چین که 20 درصد نفت ایران را وارد می کند، در ماه فوریه قرادا تازه ای با ایران بسته است که واردشات را در سال 2012 به یک میلیون بشکه در روز افزایش خواهد داد.

و پاکستان نیز واردت نفتی اش از ایران افزایش خواهد داد. هلاری کلینتون (مترجم : الاهۀ شقاوت و خشم) که از چنین وقایعی قویا به خشم آمده، اسلام آباد را تحت فشار قرار داده و سیاست هویج و چماق را به کار می برد : از یک سو به مجازات تهدید می کند، و از سوی دیگر برای نیازهای کشور در زمینۀ انرژی یک میلیارد دلار به پاکستان اهداء می کند، و در عوض می خواهد که از لولۀ گاز ایران قطع نظر کند و روی طرح لولۀ گاز ترکمنستان-افغانستان-پاکستان – هندوستان که از پشتیبانی واشینگتن برخوردار است، سرمایه گذاری کند. هزینۀ این طرح بیش از 8 میلیارد دلار است که دو برابر آن مبلغی است که در آغاز پیش بینی شده بود.

در واشینگتن، با این وجود انگیزه های استراتژیک ارجحیت دارند. منابع گاز ترکمنستان تا حدود بسیار زیادی توسط شرکت اسرائیلی «مرهاو» به مدیریت یوسف میمن، مأمور موساد، یکی از مردان پر نفوذ اسرائیلی اداره می شود.

ولی ساخت لوله های گازی که در افغانستان از هرات می گذرد(جایی که یگان های ایتالیایی مستقر هستند) و در قندهار دچار تأخیر شده است. در حال حاضر لولۀ گاز ایران به صرفه تر است.

مگر این که تقسیم کارت ها با جنگ علیه ایران تغییر کند، حتی اگر رئیس جمهور، اوباما صلح را ترجیح دهد.

 L’art de la guerre : Iran, la bataille des gazoducs

این مقاله در نسخۀ اصلی سه شنبه 6 مارس 2012 منتشر شده است

Edition de mardi 6 mars 2012 de il manifesto

http ://www.ilmanifesto.it/area-abbonati/in-edicola/manip2n1/20120306/manip2pg/14/manip2pz/319128/

منبع :

http://www.mondialisation.ca/index.php?context=va&aid=29636

par Manlio Dinucci

Mondialisation.ca, Le 6 mars 2012

ilmanifesto.it